สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 457

ตอนที่เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเยี่ยเจิ้นถิงแล้ว เห็นเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ด้านล่างโคมไฟหัวเตียง มุมปากของเธอยกยิ้มขึ้น...

“เจ้าหมู ตื่นมาแล้วอย่าลืมกินข้าวนะ วันนี้ยุ่งมาก อาจจะกลับมาดึกหน่อย แต่จะกลับมาแน่นอน!”

ลายมือของเขายังเหมือนแต่ก่อน ลายมือของโฮสต์หนุ่ม

เฟิงเชียนเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอหยิบกระดาษขึ้นมาจูบเบาๆ ด้วยหัวใจที่หวานหยดย้อย

หลายวันที่อยู่ด้วยกันมาทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก ตอนนี้เธอรู้สึกว่า ที่แท้เยี่ยเจิ้นถิงก็มีด้านที่อ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนกัน มันดีมาก ดีแบบไร้ที่ติเลย

เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มคิด หรือควรจะสารภาพกับเขาไป เล่าประสบการณ์ชีวิตของเด็กๆ และใช้ชีวิตเป็นครอบครัวด้วยกันอย่างมีความสุข...

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเลย

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบลุกออกจากเตียง หยิบโทรศัพท์และวิ่งกลับไปที่บ้านด้วยเท้าเปล่า

เด็กๆ ตื่นกันหมดแล้ว พยาบาลสองสามคนกำลังทำอาหารเช้าและแต่งตัวหวีผมให้เด็กๆ อยู่

เฟิงเชียนเสวี่ยใช้โอกาสที่เด็กๆ กำลังยุ่งอยู่แอบกลับไปที่ห้อง จากนั้นก็เดินออกมาเหมือนเพิ่งตื่นนอน และพูดทักทายเด็กๆ “ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า สวัสดีตอนเช้านะ!”

“หม่ามี้ สวัสดีตอนเช้า!” เด็กๆ ทักทายเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างมีความสุข

“หม่ามี้ หม่ามี้นอนอีกหน่อยก็ได้นะ พวกเราไปโรงเรียนกันเองได้ครับ” เฉินเฉินพูดอย่างเอาใจใส่ “หม่ามี้ดูเหนื่อยมากเลย”

“หม่ามี้เหนื่อยนิดหน่อย แต่หม่ามี้อยากกินข้าวเช้ากับลูกๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบหัวเฉินเฉิน

“อื้ม หม่ามี้กินซาลาเปาไส้หมูอันนี้สิ” เฉินเฉินหยิบซาลาเปาไส้หมูชิ้นหนึ่งยื่นให้เธอ

“หม่ามี้ ดื่มน้ำเต้าหู้ด้วย” เย่ว์เย่ว์ยื่นแก้วน้ำเต้าหู้ไปให้เฟิงเชียนเสวี่ย และใช้มืออวบอ้วนปัดผมที่หน้าผากให้เธอ “หม่ามี้ หม่ามี้อย่าเหนื่อยเกินไปนะคะ ต้องพักผ่อนเยอะๆ นะ”

“ซานเป่าเด็กดี!” เฟิงเชียนเสวี่ยจูบไปที่ใบหน้าเล็กๆ นั่น จากนั้นก็เหลือบไปมองหลงหลง และเห็นว่าหลงหลงก้มหน้าทำหน้าตาอมทุกข์อยู่

เย่ว์เย่ว์เบะปาก ร้องไห้และพูดขึ้นมา “คุณปู่ป่วยจริงๆ หรือคะ พวกเราต้องไปเยี่ยมคุณปู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่าคะ”

“ซานเป่าไม่ต้องกังวลนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเธอ จากนั้นก็หันไปถามพยาบาลสามคนนั้น “เสี่ยงหง เสี่ยวจื่อ เสี่ยวเฉิง พวกคุณได้ข่าวอะไรมาบ้างไหมคะ”

“ไม่มีเลยค่ะ” ทั้งสามคนส่ายหน้า

“ให้ฉันโทรไปถามไหมคะ” เสี่ยงหงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะโทรไป

“รอเดี๋ยวค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบห้ามไว้ “เรื่องนี้อย่าเผยแพร่ต่อ อย่าถาม อย่าพูดที่ไหน เข้าใจไหมคะ”

“หม่ามี้ ทำไมล่ะครับ” หลงหลงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“เพราะว่าสถานะของคุณปู่พิเศษมาก หลายเรื่องต้องเก็บเป็นความลับไว้ ห้ามเผยแพร่ที่อื่น” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบาย “ถ้าเกิดเราพูดอะไรผิดไปตอนอยู่ด้านนอก จะทำให้คุณปู่มีปัญหาได้”

“ใช่ พวกเราต้องเชื่อฟังหม่ามี้นะ” เฉินเฉินกำชับ “พี่สาวทั้งสามคนครับ พวกพี่ทำเป็นไม่รู้ไปนะครับ อย่าถามเด็ดขาดเลยนะ”