สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 469

คุณท่านเยี่ยค่อยๆ ยกยิ้มขึ้นมา เขาพูดออกมาอย่างยากลำบาก “ดี...”

“คุณปู่...” เย่ว์เย่ว์กลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เธอร้องไห้ตัวสั่นระริก “คุณปู่ ต่อไปนี้เย่ว์เย่ว์จะไม่ขี่หลังคุณปู่แล้ว คุณปู่รีบหายนะ เย่ว์เย่ว์จะได้พาคุณปู่ไปกินซาลาเปาไส้หมู”

“ซานเป่าไม่ต้องร้องไห้นะ” หลงหลงปลอบเย่ว์เย่ว์ แต่ตัวเองกลับร้องไห้ออกมา “คุณปู่ ขอโทษนะครับ ผมไม่ควรดื้อ ไม่ควรงอแงให้คุณปู่มาเล่นเป็นเพื่อน คุณปู่ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เลย”

“น้องๆ สองคนเป็นอะไรกัน” เฉินเฉินทำท่าทางเป็นพี่ใหญ่ และดุไปแบบจริงจัง “ก่อนมาพวกเราคุยกันแล้วไม่ใช่หรือ ห้ามร้องไห้ ห้ามร้องไห้ ทำไมถึงไม่เชื่อฟังกันเลย”

“ผมร้องไห้ที่ไหนกัน ผมไม่ได้ร้องไห้”

หลงหลงสูดหายใจเข้าลึกๆ และจัดการอารมณ์ของตัวเอง ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

เยี่ยเซินเห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปปลอบเด็กๆ ทันที “เอาล่ะๆ เด็กๆ พวกเราไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณปู่แล้ว ลุงเซินพาเด็กๆ ออกไปก่อนดีไหมครับ”

“อื้อ!” เด็กๆ ทั้งสามพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“บ้ายบายคุณปู่หน่อยเร็ว” เยี่ยเซินพูดเตือน

“บ้ายบายนะคะคุณปู่ ครั้งหน้าถ้าหนูมาเยี่ยมหนูจะเอาซาลาไส้หมูมาให้ด้วยนะ”

“คุณปู่รีบหายเร็วๆ นะครับ หลงหลงรอคุณปู่พาไปเตะบอลอยู่นะ”

“บ้ายบายครับคุณปู่...”

เยี่ยเซินพาเด็กๆ ทั้งสามคนออกมาจากห้องคนไข้ “เด็กๆ พักกันก่อนสักหน่อยนะ เดี๋ยวลุงเซินจัดการธุระเสร็จแล้วจะรีบมาหา แล้วค่อยพาเด็กๆ กลับบ้านนะ”

“ได้ครับ ลุงเซินไปทำธุระเถอะครับ”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

พยาบาลสองสองคนคอยดูแลพวกเขาอยู่ ยังหาขนมและน้ำผลไม้มาให้พวกเขาอีกด้วย

เยี่ยเซินไปหาเยี่ยเจิ้นถิงเพื่อปรึกษาเรื่องของคุณท่าน ขณะที่เดินไปถึงหน้าห้องทำงาน จู่ๆ เยี่ยเจิ้นถิงก็พุ่งตัวออกมาจนเกือบจะชนเยี่ยเซินล้ม

“อัยยะ...” เยี่ยเซินถูกชนไปชนกับกำแพง เขากุมหน้าอกและพูดด้วยความเจ็บปวด “นายท่าน กระดูกแก่ๆ ของผมถูกคุณชนจนเกือบแตกออกมาแล้วครับ...”

ไม่รอให้เขาพูดจนจบ เยี่ยเจิ้นถิงก็ออกไปอย่างรีบร้อน และกดลิฟต์อย่างร้อนใจ

“ไม่ต้องแล้ว” เยี่ยเซินพูดขัดจังหวะเขา “ฉันจะพาเด็กๆ ไปอยู่กับนายท่าน นายไปเตรียมของเล่นมา”

“ครับ” ลูกน้องไปจัดการทันที

เยี่ยเซินมาที่ห้องพักผ่อน เด็กๆ ทั้งสามคนนั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนโซฟา ขนมและน้ำผลไม้ไม่ถูกแตะเลยสักนิด

“ลุงเซินครับ พวกเรากลับกันได้หรือยังครับ” เฉินเฉินเห็นเยี่ยเซินเดินเข้ามาก็ลุกขึ้นทันที

“เด็กๆ ลุงเซินมีเรื่องอยากปรึกษากับเด็กๆ หน่อย” เยี่ยเซินย่อตัวลงมาพูดกับเด็กๆ ทั้งสามคน “ช่วงนี้เด็กๆ มาอยู่ที่บ้านของคุณปู่ได้ไหม แบบนี้พอคุณปู่หายดีแล้วจะได้เจอเด็กๆ ทันทีเลย”

“เรื่องนี้...” หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์มองไปที่เฉินเฉิน ปกติแล้วเรื่องแบบนี้ต้าเป่าจะเป็นคนตัดสินใจ

“ผมต้องถามหม่ามี้ก่อนครับ” เฉินเฉินเป็นเด็กที่รู้ความมาก “ต้องขออนุญาตหม่ามี้ก่อน”

“เด็กดี” เยี่ยเซินจับไปที่ไหล่ของเฉินเฉิน “ถ้าอย่างนั้นพวกเราออกโทรหาหม่ามี้กันดีไหมครับ”

“ครับ”