สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 470

เยี่ยเซินพาเด็กๆ มายังชั้นล่าง เพื่อออกจากห้องพิเศษ ในที่สุดนาฬิกาโทรศัพท์ก็มีสัญญาณแล้ว

เฉินเฉินโทรไปหาเฟิงเชียนเสวี่ยทันที แต่โทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่

เขาขมวดคิ้วและโทรไปใหม่อีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังบอกว่าปิดเครื่องเหมือนเดิม

“ต้าเป่า หม่ามี้เหนื่อยเกินไปก็เลยนอนไปแล้วหรือเปล่า” หลงหลงหมุนล้อวีลแชร์เข้ามาถาม “หรือพวกเรากลับไปบอกหม่ามี้ที่บ้านดี”

“อืม” เฉินเฉินพยักหน้า “ต้องเป็นแบบนั้นแล้วล่ะ”

“ลุงเซินกลับไปกับเด็กๆ เอง”

เยี่ยเซินทำท่าทางบอกให้พยาบาลสามคนนั้นอุ้มเด็กๆ ขึ้นรถ

รถมุ่งหน้าไปยังถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่งทันที

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเสี่ยวหงก็ดังขึ้น เธอรับสายทันที จากนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอรีบถาม “คุณเฟิงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

หลงหลงได้ยินแบบนั้นก็หน้าซีดลงทันที เขารีบถามขึ้น “หม่ามี้เป็นอะไรหรือครับ”

เสี่ยวหงส่ายหน้าให้พวกเขา จากนั้นก็พูดขึ้น “ได้ค่ะๆๆ ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เสี่ยวหงก็รีบรายงานทันที “เมื่อสักครู่นี้เจ้าหน้าที่โทรมาบอกว่า บ่ายนี้ลิฟต์ในตึกของพวกเราขัดข้อง ร่วงลงมาจากชั้นสิบหก...”

“ฮือ...” เย่ว์เย่ว์ตกใจร้องไห้ออกมาจนใบหน้าดงก่ำ

“หม่ามี้เป็นอย่างไรบ้างครับ” หลงหลงดึงเสี่ยวหงและถามย้ำ “หม่ามี้เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรจ้ะๆ...” เสี่ยวหงรีบส่ายหน้า

“น้องๆ ไม่ต้องกังวลนะ ให้พี่เสี่ยวหงพูดให้จบก่อน” เฉินเฉินรีบปลอบน้องชายกับน้องสาวทันที และรีบถามต่อ “ตอนที่ลิฟต์ร่วงลงมาหม่ามี้อยู่ด้านในไหมครับ”

“พูดให้ชัดเจน ใจเย็นๆ” เยี่ยเซินตำหนิ

“ได้ค่ะ” เสี่ยวหงรีบอธิบายทันที “ตอนที่ลิฟต์ร่วงลงมาคุณเฟิงไม่ด้อยู่ด้านในค่ะ แต่เพื่อนคนหนึ่งของเธออยู่ด้านใน แต่เพราะว่าลิฟต์ไปค้างอยู่ที่ชั้นสาม คนที่อยู่ด้านในสลบไปแต่ไม่ได้เป็นอะไรถึงชีวิต ตอนนี้ถูกนำไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วค่ะ”

เยี่ยเซินที่กำลังโทรศัพท์อยู่ชะงักไปทันที เขาเบิกตากว้างมองไปที่เย่ว์เย่ว์ “หนู หนูบอกว่า...เฟิงเชียนเสวี่ย?”

“ใช่ค่ะ...” เย่ว์เย่ว์พยักหน้าและตอบอย่างจริงจัง “เฟิงที่แปลว่าลมฝน เชียนที่แปลว่าหนึ่งพัน เสวี่ยที่แปลว่าหิมะค่ะ”

“เอ่อ...” เยี่ยเซินตะลึงมาก ตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจว่าทำไมตอนแรกเยี่ยเจิ้นถิงถึงไม่ให้พาเด็กๆ สามคนนี้กลับไปที่บ้าน ทำไมเขาถึงเริ่มหาหนังสือนิทานไปให้คุณท่าน ทำไมถึงกำชับให้เลี้ยงเด็กๆ ทั้งสามคนนี้ไว้ข้างกาย...

ที่แท้หม่ามี้ของพวกเขาคือเฟิงเชียนเสวี่ย!

“ลุงเซิน เป็นอะไรไปหรือครับ”

เฉินเฉินมองไปที่เยี่ยเซินอย่างไม่สบายใจ ตอนแรกเขาก็ลังเลอยู่ว่าจะบอกชื่อของหม่ามี้ไปดีไหม ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้หม่ามี้ก็เคยบอกไว้ว่าอย่าให้พวกเขารู้ตัวตนของเธอเด็ดขาด

แต่ตอนที่เขากำลังกังวลอยู่นั้น เย่ว์เย่ว์ก็พูดชื่อของหม่ามี้ไปเสียแล้ว...

เขาไม่ได้ห้ามไว้เพราะตอนนี้เป็นเรื่องสำคัญ ควรจะยืนยันความปลอดภัยของหม่ามี้เสียก่อน

ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นมากมายขนาดนั้น