สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 471

“ไม่มีอะไร..." อารมณ์ของเยี่ยเซินในตอนนี้สับสนเป็นอย่างมาก เขามองเด็กๆทั้งสามคนและมีการคาดเดาอย่างมั่นใจอยู่ในใจ"แล้วพ่อของพวกเธอชื่ออะไร"

ทําไมเขาไม่เคยคิดเลยว่าเฟิงเชียนเสวี่ยมีลูกแล้วจริง ๆ

แต่เด็กทั้งสามคนนี้ จะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนายท่านจริงๆหรือ

แล้วถ้าใช่ ทําไมนายท่านถึงเย็นชาและดูห่างเหินกับพวกเขาขนาดนี้

อีกอย่าง พวกเขาดูเหมือนจะกลัวนายท่านมาก

แต่ถ้าไม่ใช่ นายท่านที่หยิ่งผยองในตัวเองมาตลอดนั้นจะยอมรับได้อย่างไร

"หนู... หนูไม่รู้..."

เยว่เยว่ก้มหน้าก้มตาลง เธอน้ำตาไหลทุกครั้งที่มีคนถามชื่อพ่อ เธอรู้สึกเศร้าใจมากเธอกลัวว่าจะโดนล้อว่าไม่มีพ่อ

"คุณปู่เซิน ปู่ถามเรื่องนี้ทําไม" หลงหลงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "หรือปู่ก็เหมือนคนอื่นที่คิดว่าเรามีแต่แม่ ไม่มีพ่อ ไม่สมบูรณ์เหรอ"

"ไม่ ไม่ ไม่ ปู่ไม่มีเจตนาแบบนั้นแน่นอน" เยี่ยเซินรีบอธิบาย "ปู่เซินแค่คิดว่าพ่อของพวกหนูอาจเป็นคนที่ปู่รู้จักก็เลยถามแบบนี้ ปู่เซินผิดเอง ปู่เซินขอโทษพวกหนูด้วยนะ ขอโทษนะ อย่าโกรธปู่เซินได้มั้ย"

"โอเค ผมยกโทษให้"

พวกเด็ก ๆ มักจะบริสุทธิ์เสมอ หลงหลงยอมรับคําขอโทษของเขา

"ปู่เซิน เรื่องคุณพ่อ ขออย่าพูดถึงอีกเลยนะครับ" เฉินเฉินพูดอย่างจริงจังว่า "พวกเรามีแค่แม่ก็พอแล้ว"

"โอเค ปู่เข้าใจแล้ว"

เยี่ยเซินรู้สึกผิดมาก รู้สึกว่าตัวเองไปสัมผัสจิตใจที่เปราะบางของเด็ก ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ

"ตอนนี้ปู่จะส่งคนไปปกป้องหม่ามี้ของพวกหนูเอง ไม่ต้องกังวล"

เยี่ยเซิน จัดคนลงไปทันที ขณะเดียวกัน เขาก็สงสัยว่า พ่อของเด็กๆคือใครกันแน่

ยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดสิ่งเหล่านี้

เพราะบ้านที่อยู่ถนนซิ่งฝูหนึ่งมีเรื่องขึ้น เยี่ยเซินจึงไม่ได้พาเด็กน้อยสามคนกลับบ้าน และพาพวกเขาไปหาคุณท่านเยี่ยที่บ้านสวนสไตล์จีนที่ตั้งอยู่ชานเมืองทางเหนือ

......

ในเวลาเดียวกัน บนรถโรลส์-รอยซะแฟนโดมรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น เยี่ยเจิ้นถิงกําลังโทรหาเยี่ยเจิ้นเทียน

โทรอยู่นานจึงได้เสียงตอบรับจากฝ่ายตรงข้ามด้วยเสียงอย่างขี้เกียจ” ฮัลโหล”

"คุณจะทําอะไร" เยี่ยเจิ้นถิงอดทนความโกรธในใจและถามว่า "ความแค้นระหว่างเราไม่เกี่ยวกับเธอ คุณจับเธอไปทําไม"

"นายไม่ยอมให้ฉันเจอปู่นาย ฉันก็มีแค่วิธีนี้แหละ!" เยี่ยเจิ้นอวิ๋นพูดด้วยน้ําเสียงที่ทําอะไรไม่ถูก

"ถึงแม้ว่าเขาจะมอบมรดกให้กับนาย แต่ทรัพย์สินอื่น ๆ ก็ยังไม่ได้ทําพินัยกรรมนี่ เธอก็ไม่มีทางหยุดฉันได้!"

"คุณปู่ก็ยังไม่ได้ตาย คุณรอไม่ไหวแล้วเหรอ" เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างเย็นชา "ตอนนี้คุณก็มีมากพอแล้ว เป็นคนอย่าโลภเกินไปเลย"

“น่าตลกจริงๆ” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นหัวเราะร้าย “สมบัติพวกนี้ เดิมทีมันก็ควรเป็นของฉัน!”

"พ่อของนายเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ฉันดูแลทุกอย่างในครอบครัว เป็นกรรม ที่เพียงเพราะฉันเป็นลูกสาว จึงยอมมอบมรดกให้กับเจ้าเด็กที่ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างนายมากกว่าให้ฉัน เพราะอะไร?"