สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 487

เยี่ยเจิ้นถิงอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆ สักพัก เยี่ยฮุยเตือนว่าต้องไปเยี่ยมคุณท่านที่โรงพยาบาลไท่จี๋แล้ว

ก่อนไป เฉินเฉินออกมาส่งเขา ถามด้วยความจริงจังมาก “คุณลุงเยี่ย คุณมีอะไรอยากพูดใช่ไหม”

“นายดูออกได้อย่างไร”

เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกว่าไอคิวของเฉินเฉินสูงกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน หลงหลงและเย่ว์เย่ว์เหมือนเด็กอายุสามขวบ แต่เฉินเฉิน เหมือนเขาตอนเด็กมากกว่า

“เพียงรู้สึกว่าทัศนคติของคุณเปลี่ยนไป” เฉินเฉินเดา “เหมือนเปลี่ยนไปทั้งตัว...”

เยี่ยเจิ้นถิงย่อตัวลง สองมือประคองไหล่ของเขา “รอหม่ามี๊กลับมา ฉันจะแจ้งข่าวหนึ่งพร้อมกับเธอ ! ”

“ข่าวอะไร” เฉินเฉินอยากรู้จนทนไม่ไหว

“เป็นความลับชั่วคราว” เยี่ยเจิ้นถิงสปอย

“เป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย?” เฉินเฉินถามอีก

“เป็นข่าวดีแน่นอน” เยี่ยเจิ้นถิงลูบหัวของเขา ฉีกยิ้มมุมปาก “หลังจากตรวจซ้ำแล้ว พวกหนูก็ไปอยู่ที่บ้านฉัน ตอนกลางคืนฉันพาหม่ามี๊กลับมาบ้านด้วย”

“อยู่บ้านคุณ?” เฉินเฉินชะงัก รีบพูดต่อ “แบบนี้จะไม่ดีนะ? เราอยู่บ้านคุณปู่ดีกว่า”

“อนาคตเรียกคุณปู่ไม่ได้แล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิงอยากชี้แจงลำดับญาติให้เขา จริงๆ แล้วควรเรียกคุณปู่ทวด แต่ทว่า หากพูดตอนนี้ ความลับจะถูกเปิดเผย

“ทำไม” เฉินเฉินรู้สึกไม่วางใจ ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“เดี๋ยวอธิบายให้นายฟังตอนเย็น” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเบี่ยง “คุณปู่ป่วยแล้ว ไม่มีเวลาดูแลพวกหนู อีกทั้งหม่ามี๊ไม่สะดวกไปที่นั่น ดังนั้น ฉันจัดแจงให้พวกหนูไปอยู่ที่บ้านฉัน วันนี้พวกหนูพักที่โรงพยาบาล ฉันให้คนไปจัดเตรียมห้องให้พวกหนู”

“แต่ว่า...”

“เอาตามนี้แหละ”

เฉินเฉินกำลังจะพูด เยี่ยเจิ้นถิงลุกตัวขึ้น สั่งกับเหลยอวี่ “คุณเป็นคนจัดการห้องของเด็กๆ ใช้ของที่ดีที่สุดทั้งหมด เข้าอยู่คืนนี้ ! ”

“รับทราบ ฉันจัดการเดี๋ยวนี้”

จากนั้น ยิ้มและสบตากัน

“เฟิงเชียนเฉิน รอฉันกลับมา ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงเรียกชื่อของเขา ไม่ได้หยาดเยิ้มเหมือนเฟิงเชียนเสวี่ย และไม่อ่อนโยนเหมือนคนอื่น กลับมีความสนิทสนมและเชื่อใจไปอีกแบบ

“อืม ! ” เฉินเฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง ร่างน้อยๆ เหมือนเติมพลังงานมาเต็ม ยืดอดตรงแน่วแน่

เยี่ยเจิ้นถิงลูบหัวของเขา หันไปมองหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ที่หลบอยู่ที่ประตู โบกมือให้พวกเขา จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

“ต้าเป่า ต้าเป่า...” หลงหลงสไลด์ลงจากรถเข็น ถามด้วยความตื่นเต้น “เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่สนิทกับเขาขนาดนี้?”

“ต้าเป่าเป็นเพื่อนกับเขาหรือ” เย่ว์เย่ว์ถามเสียงเบา

“เพื่อน เพื่อน?” ซื่อเป่าน้อยก็เหมือนจะสงสัยด้วย

“พี่คิดว่า เมื่อก่อนพี่เข้าใจเขาผิด” เฉินเฉินมองแผ่นหลังของเยี่ยเจิ้นถิงที่เดินจากไปไกล รู้สึกตื่นเต้นในใจ “พี่รู้สึกว่าเขาก็เป็นคนดีนะ ! ”