สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 490

บนรถ เยี่ยเจิ้นถิงอ่านผลการตรวจดีเอ็นเอ รู้สึกตื่นเต้นมาก...

เหมือนฝัน จู่ๆ ก็มีเซอร์ไพรส์ที่ยิ่งใหญ่มาก !

ทำให้เขารู้สึกว่า สวรรค์เมตตาเขามาก มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเขา

เด็กสามคนนั้นก็เหมือนเทวดา ลงมาจุติที่โลกมนุษย์...

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ตอนที่รู้ว่าเด็กสามคนนั้นมีตัวตนอยู่ ทำไมไม่ไปตรวจดีเอ็นเอเลย กลับสงสัยว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของคนอื่น?

ตอนนี้คิดดูแล้ว ตอนนั้นเฟิงเชียนเสวี่ยต้องเสียใจและผิดหวังมากขนาดไหนนะ...

ที่เธอปิดบัง คงเป็นเพราะกลัว

เยี่ยเจิ้นถิงนึกถึงตอนนั้น เขาใช้วิธีรุนแรงลงโทษเธอ ในใจรู้สึกผิดแทบไม่ทัน...

ผู้หญิงบื้อ ทำไมไม่พูดนะ

เขาสาบานในใจ อนาคตจะชดใช้เธออย่างดี

ไม่ให้เธอต้องน้อยใจอีกเด็ดขาด...

“คิดไม่ถึงจริงๆ ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ยังมีจุดพลิกผัน” เยี่ยฮุยอดสบถไม่ได้ “คราวนี้ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ไม่ว่าประธานอวิ๋นมาไม้ไหน ล้วนสู้การมีตัวตนของเด็กสามคนนั้นไม่ได้ ผู้สืบทอดของท่านมีด้วยกันสามคน ใครก็ไม่สามารถทำตำแหน่งของท่านสั่นคลอนได้ ! ”

“นี่ไม่สำคัญ”

ที่เยี่ยเจิ้นถิงดีใจไม่ใช่เพราะเด็กสามคนนั้นสามารถรักษาตำแหน่งผู้สืบทอดของเขาไว้ได้ แต่เป็นเพราะพวกเขาเป็นเลือกเนื้อเชื้อไขของเยี่ยเจิ้นถิง !

เขาเคยกลัดกลุ้มกับเรื่องนี้มาตลอด ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเอง

“ใช่ๆๆ” เยี่ยฮุยรู้ว่าเจ้านายคิดอะไร “ที่สำคัญที่สุดคือ คุณเฟิงไม่เคยทรยศท่าน”

“สั่งให้คนไปเฝ้าที่โรงพยาบาลเพิ่ม เพื่อเลี่ยงไม่ให้เยี่ยเจิ้นอวิ๋นเล่นตุกติก” เยี่ยเจิ้นถิงออกคำสั่ง

“รับทราบ”

ในระหว่างการสนทนา รถขับมาถึงหน้าโรงพยาบาลไท่จี๋

“อืม” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าตอบ “ขอบคุณที่มาเยี่ยมคุณปู่ ! ”

“ครอบครัวเดียวกัน” หลิงเฟิ่งเซียวพูดออกมาทันที พูดจบก็เสริมอีกประโยค “ฉันเป็นเพื่อนของพ่อนาย และรู้จักกับคุณท่านมานาน ความสัมพันธ์ของคนสามสมัย ก็นับว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

“ใช่ ขอบคุณครับ” เยี่ยเจิ้นถิงฉีกยิ้มมุมปาก “รอให้คุณปู่หายดี ผมไปขอบคุณท่านด้วยตัวเอง”

จริงๆ คือไปคุยเรื่องแต่งงาน

“ไม่ต้องเกรงใจ” หลิงเฟิ่งเซียวยิ้มเล็กน้อย “ฉันไปก่อนนะ”

“ผมไม่ไปส่งนะครับ” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าอย่างมีมารยาท

หลิงเฟิ่งเซียวเดินออกไป จู่ๆ ก็หันมาถาม “เจิ้นถิง รู้จักเฟิงเชียนหยางไหม”

เยี่ยเจิ้นถิงหยุดฝีเท้าที่จะก้าวเข้าห้องพักคนไข้ มองเขาด้วยความสงสัย “อืม?”

“มีบางเรื่อง ไม่รู้ว่าควรไม่ควรพูด...” หลิงเฟิ่งเซียวเหมือนรู้สึกลำบากใจ และก็รู้สึกอยากพูด “เกี่ยวกับคุณเฟิง เธอ...”