สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 491

“ในเมื่อไม่ควรพูด เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดหรอก” เยี่ยเจิ้นถิงขัดหลิงเฟิ่งเซียว “เยี่ยฮุย ส่งแขก ! ”

“เอ่อ...รับทราบ ! ”

เยี่ยฮุยรู้สึกเก้กัง เยี่ยเจิ้นถิงเหมือนไล่หลิงเฟิ่งเซียว

หลิงเฟิ่งเซียวไม่พูดอะไร เพียงถอนหายใจ จากนั้นหันหลังเดินจากไป

“นายท่าน คุณหลิงไม่ได้มีประสงค์ร้าย” เยี่ยเซินมองแผ่นหลังของหลิงเฟิ่งเซียว พูดเสียงต่ำ “ผมคิดว่าคุณควรฟังความเห็นของเขาบ้าง ไม่แน่ เขาน่าจะมีเรื่องอยากเตือนคุณ”

“ผมไม่คิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะมีผลกระทบอะไรกับผม”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ชอบใครก็ตาม รวมถึงหลิงเฟิ่งเซียว ที่พูดถึงเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความประสงค์ร้าย

“คุณหลิงเป็นคนเที่ยงตรง มองเรื่องราวอย่างยุติธรรม ถึงแม้ว่าเพราะคุณนายหลิง เขาไม่ค่อยชอบการมีตัวตนของผู้หญิงคนอื่น แต่เขาไม่ทำร้ายคนอื่นเพราะเหตุนี้ หรือไม่ เขามีความลับอะไรบางอย่างอยากบอกคุณ...”

“ลุงเซิน ! ” เยี่ยเจิ้นถิงตัดบทเยี่ยเซิน ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “คุณคิดมากไปแล้ว ! ”

“เอาเถอะ” เยี่ยเซินก้มหน้า ไม่พูดอะไรต่อ

เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนชุดป้องกันเชื้อโรค จากนั้นก้าวเข้าไปในห้องคนไข้

คุณท่ายเยี่ยยังอยู่ในสภาวะหมดสติ คุณหมอตรวจอาการของเขาอยู่ด้านข้าง เห็นเยี่ยเจิ้นถิงเข้ามา รีบก้มหัวคำนับ

“อาการเป็นอย่างไรบ้าง” เยี่ยเจิ้นถิงถามเสียงต่ำ

“บางครั้งหมดสติ บางครั้งได้สติ” คุณหมอตอบเสียงต่ำ “คนแก่สิ่งที่ห้ามที่สุดคือการหกล้ม หัวกระทบกับพื้น เจ็บไม่เบา เกรงว่าสภาวะแบบนี้ยังคงเป็นอีกสักระยะ”

“สักระยะคือนานแค่ไหน” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว

“ไม่แน่ชัด อาจจะหนึ่งสัปดาห์ อาจจะหนึ่งเดือน หรือนานกว่านั้น” คุณหมอพูดคาดเดา “แต่ว่าตอนนี้แค่สลบ ไม่ได้มีอาการเจ็บปวดอย่างอื่น”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดจา เพียงแต่มองคุณปู่ด้วยสายตาสับสนวุ่นวาย

เมื่อก่อนตอนคุณปู่โมโห เขามักรู้สึกรำคาญ ตอนนี้เห็นคุณปู่นอนอยู่ที่นี่ ในใจรู้สึกผิดอย่างมาก...

เวลานี้ เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกสับสนวุ่นวายในใจ เมื่อสักครู่เพิ่งยอมรับเด็กทั้งสาม พริบตาก็มองคุณปู่ที่ป่วยหนัก การเกิดและจากไปของชีวิต เหมือนถนนสองสายที่ตัดกัน

“นายท่าน ! ” เยี่ยเซินเรียกเยี่ยเจิ้นถิงตัดบทความคิดของเขา

เยี่ยเจิ้นถิงได้สติ หันไปมองเขา “อืม?”

“คุณท่านต้องกินยาแล้ว” เยี่ยเซินถือแก้วน้ำอุ่นและผงยาที่บดแล้ว

“ผมทำเอง” เยี่ยเจิ้นถิงรับยามา ป้อนคุณปู่อย่างระมัดระวัง

“ช่วงสองสามวันนี้ขอแค่คุณท่านฟื้น ก็พูดถึงแต่ชื่อคุณ” เยี่ยเซินพูดเสียงเบา “คนที่เขาคะนึงหา คนที่เขาปล่อยวางไม่ได้ ก็คือคุณ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดจา เพียงแต่สายตาที่มองต่ำมีความสั่นคลอนเล็กน้อย

“เมื่อสักครู่คุณหมอบอกผม” เยี่ยเซินกระซิบข้างหูเยี่ยเจิ้นถิง “ถึงแม้ว่าคุณท่านฟื้น ก็มีเวลาไม่มากแล้ว คุณอย่าทำเขาโกรธอีก”

“ผมรู้...” เยี่ยเจิ้นถิงมองไปทางคุณท่านเยี่ย เลิกริมฝีปาก “รอเขาฟื้น ผมมีข่าวดีจะบอกเขา”