สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 492

“มีข่าวดี?” เยี่ยเซินดีใจ “เช่นนั้นดีเลย คุณท่านดีใจ สุขภาพก็จะดีขึ้น”

“เขาได้ยินข่าวนี้ ต้องดีใจมากแน่นอน”

ในหัวของเยี่ยเจิ้นถิงกำลังนึกถึงฉากนั้นแล้ว...

เดิมทีคุณท่านก็ชอบเด็กสามคนนั้น หากรู้ว่าพวกเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเยี่ย เป็นเหลนแท้ๆ ของเขา ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นดีใจขนาดไหน !!

“พูดจบผมก็อยากรู้แล้ว” เยี่ยเซินตั้งตารอคอยมาก

เวลานี้เอง พยาบาลผู้ดูแลเข้ามาเปลี่ยนผ้าให้คุณท่าน เยี่ยเจิ้นถิงจึงออกไปก่อน

“คุณชายเยี่ย ทุกอย่างจัดแจงเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เยี่ยฮุยรีบมารายงาน “เมื่อคืนท่านไม่ได้นอนทั้งคืน ไปพักผ่อนเถอะ”

“เมื่อคืนนายท่านไม่ได้นอน?”

เยี่ยเซินออกมาจากห้องคนไข้ ได้ยินประโยคนี้พอดี

“มัวแต่ดูแลเด็กสามคนนั้น...” เยี่ยฮุยยิ้มตอบ

“ไม่คิดว่านายท่านจะอยู่อย่างปรองดองกับเด็กสามคนนั้นได้” เยี่ยเซินโล่งใจมาก “ผมยังกังวลว่าพวกคุณจะทะเราะกัน”

“ในใจลุงเซิน ผมปัญญาอ่อนมาก?” เยี่ยเจิ้นถิงพูดไม่ออก “ทะเราะกับเด็กสามขวบ?”

“ห้าๆ คุณไม่ชอบเด็กมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมกังวลว่าพวกเขาจะละเมิดคุณอย่างไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์ของคุณยัง...เฮอะๆ...” เยี่ยเซินยิ้มอย่างเกอะเขิน “เด็กสามคนนั้นเป็นแก้วตาดวงใจของคุณท่าน ผมกังวลจริงๆ หากเกิดเรื่อง ผมไม่รู้จะรายงานอย่างไร”

“วางใจเถอะ พวกเขาสบายดี” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกมุมปาก

“ตอนนี้พวกเขายังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือ เฉินเฉินอาการเป็นอย่างไรบ้าง” เยี่ยเซินถามด้วยความเป็นห่วง

“แพ้อาหาร ฉีดยาแล้ว ทุเราลงมากแล้ว” เยี่ยฮุยตอบ “คุณวางใจ เราจัดการดีมาก”

“เช่นนั้นก็ดีๆ ” เยี่ยเซินถอนหายใจ “เดี๋ยวผมไปเยี่ยมสักหน่อย ไปรับพวกเขากลับบ้านแล้วค่อยมา”

“ไม่ต้องหรอก” เยี่ยเจิ้นถิงพูดขึ้นทันที “ผมสั่งเหลยอวี่แล้ว รับพวกเขาสามคนมาอยู่ที่บ้านผม คุณไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว”

“รับไปอยู่ที่บ้านคุณ? ” เยี่ยเซินตกใจมาก “คุณชอบความสงบมาตลอด ทำไมจู่ๆ จะรับเด็กเหล่านั้นไปอยู่ที่บ้านคุณ คุณไม่กลัวพวกเขาทำคุณรำคาญหรือ”

เวลานี้ เยี่ยเจิ้นอวิ๋นน่าจะกำลังเตรียมพาเฟิงเชียนเสวี่ยออกเดินทางกลับมายังไห่เฉิง?

ขอแค่พวกเขาก้าวเข้ามาในถิ่นไห่เฉิง ก็อยู่ในการจับตาดูของเยี่ยจวิน เล่นตุกติกอะไรไม่ได้แล้ว

...

เฟิงเชียนเสวี่ยนอนสลบอยู่บนเตียง จู่ๆ ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงผอมและสง่างามเดินเข้ามา ด้านหลังยังมีผู้ติดตามอีกกลุ่มหนึ่ง

“เจ็บไม่เบาเลยนะ” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นนั่งอยู่บนโซฟา จ้องเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยสายตาเย็นชา

เฟิงเชียนเสวี่ยได้ยินเสียง ค่อยๆ ฟื้นขึ้น ขยับตัวที่เจ็บสาหัส อยากพลิกตัว แต่เจ็บแผ่นหลังมาก เธอขยับไม่ได้เลย...

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นทำมือ

เยี่ยเยี่ยนเดินมา กระชากเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยเจ็บจนสั่นไปทั้งตัว ผมหลุดรุงรังปกปิดใบหน้าที่ซีดเซียว