สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 500

เยี่ยเจิ้นถิงรีบรับเย่ว์เย่ว์ แต่เขาไม่รู้ว่าต้องอุ้มเด็กอย่างไร มือหนึ่งจับขาอ้วนๆ ขอบเธอ อีกมือประคองด้านข้าง เหมือนเล่นยิมนาสติก กลัวเธอตกลงมา

“หม่ามี๊ หนูจะหาหม่ามี๊...”

เย่ว์เย่ว์กอดคอของเขา ร้องไห้ต่อ น้ำตำไหลเปอะตัวเขาไปด้วย...

“คนเลว คุณไม่ให้เราเจอหม่ามี๊ เราจะแจ้งตำรวจจับคุณ”

หลงหลงถอดรองเท้า เตะใส่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความโมโห

“รบกวนพาพวกเราไปหาหม่ามี๊” ถึงแม้ว่าเฉินเฉินจะใจเย็น แต่ทัศนคติเด็ดขาดมาก

ซื่อเป่าน้อยกางปีก บินวนหัวเยี่ยเจิ้นถิงไม่หยุด ร้องเรียกซ้ำๆ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงหลับตา อยากร้องไห้แบบไร้น้ำตา !!!

“เด็กๆ ไม่ต้องรีบร้อน หม่ามี๊ของพวกหนู...”

เยี่ยฮุยอยากแก้ไขสถานการณ์ให้เยี่ยเจิ้นถิง จู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรเหนียวๆ ตกลงบนหัว ตรงกลางกระหม่อม

เขายื่นมือไปแตะ กลับเป็นขี้นก !

เยี่ยฮุยเงยหน้ามอง จ้องซื่อเป่าน้อยด้วยความโมโห

เจ้าตัวนั้นก็กางปีก จ้องเขาด้วยความโกรธ

ดยี่ยฮุยกัดฟันแยกเขี้ยวจ้องมัน อยากขู่ ซื่อเป่าน้อยก็บินไปเกาะบนไหล่ของหลงหลง

“คุณกล้ารังแกซื่อเป่าน้อย?”

หลงหลงถอดรองเท้าอีกข้าง แตะใส่เขา

โดนหน้าของเยี่ยฮุยพอดิบพอดี !

เยี่ยฮุยกัดฟัน เด็กน่ากลัวมาก !

“ไม่ต้องร้องแล้ว !!! ”

เยี่ยเจิ้นถิงตวาดด้วยความเหลืออด

เย่ว์เย่ว์หยุดอยู่สองวินาที เบิกตามองเขา จากนั้นก็ร้องต่อ ร้องดังกว่าเดิม

หลงหลงกดโทรศัพท์ด้วยความโมโห “ผมจะโทรหาคุณปู่ บอกเขา ว่าคุณรังแกพวกเรา”

“เราต้องการเจอหม่ามี๊ ! ” เฉินเฉินตอบโต้ด้วยความโมโห “หากคุณไม่ให้พวกเราเจอหม่ามี๊ เราทำได้เพียงแจ้งตำรวจ ! ”

“โอเค ฉันพาพวกหนูไปหาหม่ามี๊ที่โรงพยาบาล ! ” เยี่ยเจิ้นถิงยอมจำนนครั้งหนึ่งในชีวิต “แต่ห้ามร้อง ! ”

ประโยคนี้ได้ผลแล้ว เสียงร้องของเด็กๆ หยุลงทันที

เหมือนมีสวิตช์ !

“และสัญญานะ เจอแล้วก็กลับ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดกับพวกเขาด้วยเหตุผล “เพราะโรงพยาบาลคือที่รักษาคนไข้ พวกหนูอยู่ที่นั้น จะรบกวนคนอื่น และรบกวนหม่ามี๊พักผ่อน ! ”

“อืมๆ ” เฉินเฉินพยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง“เราสัญญา ! ”

“นายล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงมองหลงหลง

“ต้าเป่าสัญญา ผมก็สัญญา” หลงหลงยังคงเบะปาก “แต่คุณห้ามหลอกพวกเรา”

“ห้ามเขวี้ยงรองเท้าใส่คนอื่น” เยี่ยเจิ้นถิงออกคำสั่งอย่างเข้มงวด

“แล้วแต่สถานการณ์...” หลงหลงไม่กลัวเขา และยังหันหน้าหนี พูดอย่างเย้อหยิ่ง “วันนี้ไม่ได้ถือปีนของเล่นมา จึงใช้มันเป็นอาวุธ”

เยี่ยเจิ้นถิงหมดคำจะพูด แต่ก็ทำได้เพียงค่อยๆ สอน

เขาหันหน้าไปทางเย่ว์เย่ว์ เย่ว์เย่ว์ชูนิ้ว “ขอแค่เจอหม่ามี๊ หนูก็ไม่ร้องแล้ว ! ”