สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 501

เยี่ยเจิ้นเถิงพาเด็กๆ ทั้งสามคนมาที่โรงพยาบาลฉือซิน

ด้านนอกห้องผู้ป่วยนั้น เยี่ยเจิ้นถิงกอดเด็กเอาไว้คนหนึ่ง ส่วนอีกคนหนึ่งนั่งอยู่บนบ่า อย่างกับต้นไม้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยลิงน้อยกำลังปีนป่าย

เหล่าเด็กๆ มองเฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังหลับใหลอย่างกระวนกระวายใจโดยมีประตูกระจกกั้นเอาไว้

เย่ว์เย่ว์ประสานสองมือไว้บนหน้าต่างกระจก น้ำตาคลอหน่วย ปากน้อยๆ คว่ำลง

ดวงตาของเฉินเฉินและหลงหลงแดงก่ำ ไม่อยากร้องไห้ออกมา แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

“เด็กๆ หม่ามี้แค่เหนื่อยจนหลับไปเอง เดี๋ยวอีกสองวันหม่ามี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะ” เหลยอวี่พูดปลอบอย่างอ่อนโยน “พวกหนูต้องเป็นเด็กดีแล้วกลับบ้านไปพักผ่อนก่อน โอเคไหม?”

“คุณหมอเหลยฮะ หม่ามี้เป็นยังไงบ้าง หม่ามี้ป่วยเป็นอะไรเหรอฮะ” เฉินเฉินดวงตาแดงระเรื่อและถามด้วยความร้อนอกร้อนใจ

“หม่ามี้ไม่สบายน่ะ พักสักสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว” เหลยอวี่พูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “เด็กไม่สบายได้ ผู้ใหญ่ก็ไม่สบายได้เหมือนกัน ถูกไหม? แค่ปัญหาเล็กน้อยน่ะ ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะ”

“ไม่สบายเหรอฮะ?” เฉินเฉินรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเยี่ยเจิ้นถิง “ไม่ใช่ว่าคุณลุงเยี่ยบอกว่าหม่ามี้บาดเจ็บหรอกเหรอฮะ”

เยี่ยเจิ้นถิงหน้าตึงเล็กน้อย เขาไม่สามารถพูดโกหกได้ โดยเฉพาะกับเด็กๆ

“เอ่อ นี่ก็...” เหลยอวี่ชะงักไปชั่วขณะ และรีบหาข้อแก้ตัวทันที “ก็เพราะไม่สบายไงจ๊ะ ร่างกายอ่อนแอ ก็เลยล้มลงตอนเดินอยู่ แล้วก็ได้รับบาดเจ็บน่ะ”

“หม่ามี้น่าสงสารจัง ฮือๆ ...”

เย่ว์เย่ว์รักหม่ามี้สุดหัวใจ เธอบึนปากน้อยๆ และร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“ผมอยากเข้าไปหาหม่ามี้” หลงหลงตบลงตรงหน้าต่างกระจกอย่างร้อนใจ “พวกเราเข้าไปได้ไหมฮะ?”

“อย่าเข้าไปดีกว่า ตอนนี้หม่ามี้กำลังอ่อนแอ่เป็นพิเศษ เธอจะต้องอยู่เงียบๆ น่ะ” เหลยอวี่พูดเสียงกระซิบ “พวกหนูคงไม่อยากรบกวนหม่ามี้หรอก ใช่ไหม?”

“แต่ว่า...” หลงหลงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เพราะรักหม่ามี้มาก จึงพยักหน้า “ก็ได้ฮะ ผมจะไม่รบกวนหม่ามี้”

เย่ว์เย่ว์ปิดปาก ไม่กล้าร้องไห้ออกมาเสียงดังอีก มีเพียงน้ำตาใสๆ ดุจคริสตัลที่ยังไหลออกมาไม่หยุด

“ผมก็ด้วย” หลงหลงมองเยี่ยเจิ้นถิงด้วยสายตาโอนอ่อน กล่าวขอโทษด้วยเสียงเบาหวิว “คราวหน้าผมจะไม่ใช้รองเท้าฟาดใครแล้วฮะ”

“หนูก็จะไม่ร้องไห้ใส่คุณลุงแล้วค่ะ...”

ขณะที่เย่ว์เย่ว์พูด เธอก็สูดน้ำมูกอย่างแรง

“…” เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “น่ารักจัง!”

เด็กๆ มักจะใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไร่นัก แต่อาจะเป็นเพราะได้เห็นหม่ามี้ ในใจของพวกเขาจึงสงบลงบ้างแล้ว เมื่อนาทีที่แล้วก็ยังคุยกับเยี่ยเจิ้นถิงอยู่เลย แต่ตอนนี้ก็งีบหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เย่ว์เย่ว์กลัวจะตกลงมา ทั้งสองมือจึงจับผมของเยี่ยเจิ้นถิงเอาไว้ ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกนอนทับอยู่บนตัวเขาแล้วงีบหลับไปอย่างนั้น

เยี่ยเจิ้นถิงรีบส่งหลงหลงที่กำลังหลับใหลให้กับเยี่ยฮุย และส่งเฉินเฉินให้เหลยอวี่ จากนั้นก็กอดเย่ว์เย่ว์ไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง

เย่ว์เย่ว์พลิกตัวมาประจันหน้ากับเขา มืออวบอันน้อยๆ รั้งปกคอเสื้อของเขาไว้แน่น และหลับสนิทไป