สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 502

“คุณหมอเหลย ปล่อยผมลงเถอะฮะ ผมเดินเองก็ได้”

เฉินเฉินมักจะเชื่อฟังและรู้งานอยู่เสมอ มีความสุขุมเกินกว่าเพื่อนวัยเดียวกันเสียอีก

เหลยอวี่วางเขาลง และจูงมือเล็กๆ ของเขาเดินไปข้างหน้า

เยี่ยฮุยอุ้มหลงหลงที่กำลังหลับใหล และนึกขึ้นได้ว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นคนเอาร้องเท้าฟาดตัวเองก่อนหน้านี้ด้วย ก็เลยเกิดความตกใจกลัวขึ้นมาในใจ ไม่รู้ว่าถ้าเด็กน้อยนี่โตขึ้น จะกลายเป็นปีศาจในร่างมนุษย์แบบนี้หรือเปล่า!

ซื่อเป่าน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของหลงหลงมองไปที่เยี่ยฮุยอย่างขลาดๆ ดวงตาเล็กๆ หมุนติ้วไปมา อาจจะกำลังคิดว่า ก่อนหน้านี้ฉันขี้รดใส่หัวเขา ตอนนี้เขาจะหักคอฉันหรือเปล่านะ?

เยี่ยฮุยจงใจจ้องมองไปที่มัน ซื่อเป่าน้อยจึงรีบบินไปที่ไหล่ของเฉินเฉินด้วยความตกใจ

เฉินเฉินมองไปที่เยี่ยฮุย

เยี่ยฮุยจึงรีบหัวเราะ “ฮิๆ ” อย่างกระตือรือร้นและเอาใจ

นายน้อยคนนี้มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นทายาทในอนาคต จะล่วงเกินสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

ทั้งหมดกำลังจะเดินออกจากตึกผู้ป่วยใน แต่จู่ๆ เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมา “นายท่าน!”

เยี่ยเจิ้นถิงหันหลังกลับมามอง เยี่ยเซินที่ยืนอยู่ระหว่างทางเดินมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม

“คุณปู่เซิน สวัสดีฮะ!” เฉินเฉินทักทายอย่างสุภาพ

“เฉินเฉินผู้น่ารัก!” เยี่ยเซินเดินเข้ามา และพูดด้วยความใจดี “ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่นอนกันอีกล่ะ”

“ผมมาเยี่ยมหม่ามี้ฮะ” เฉินเฉินรู้สึกอ่อนระโหยโรยแรง แต่ก็ยังมีกิริยาท่าทางสง่างาม “ขอบคุณพวกคุณปู่ที่ช่วยดูแลนะฮะ”

“เด็กบื้อ ก็ต้องดูแลสิ” เยี่ยเซินยอบตัวลงแล้วลูบผมของเขาด้วยความเอ็นดู “ชินกับการอยู่กับคุณลุงเยี่ยหรือยังล่ะ”

“ฮะ” เฉินเฉินตอบอย่างน่าเอ็นดู “คุณปู่เซินฮะ เอ้อร์เป่ากับซานเป่าง่วงแล้ว ผมขอตัวกลับไปพักผ่อนกับพวกเขาก่อน ไว้เจอกันใหม่นะฮะ”

“ได้สิ ไว้เจอกันคราวหน้าละกัน!” เยี่ยเซินตบไหล่เล็กๆ ของเขาเบาๆ “มีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันมาได้ทุกเมื่อเลยนะ โทรศัพท์ของปู่ปิดเครื่องอยู่ พวกหนูก็มีเบอร์ฉันอยู่นี่”

“เข้าใจแล้วฮะ ขอบคุณฮะคุณปู่เซิน” เฉินเฉินทำความเคารพอย่างซาบซึ้งใจ

“ไปส่งพวกเขาที” เยี่ยเจิ้นถิงส่งเย่ว์เย่ว์ให้เหลยอวี่ และหันหน้าไปพูดกับเฉินเฉิน “ฉันจะอยู่เฝ้าหม่ามี้ที่โรงพยาบาล พรุ่งนี้จะกลับไปหาพวกหนู เป็นเด็กดีล่ะ!”

เยี่ยเจิ้นถิงมาถึงห้องผู้ป่วยของเฟิงเชียนเสวี่ย และเธอก็หลับสนิท คงเป็นเพราะได้รับยากล่อมประสาทไป

เยี่ยเจิ้นถิงนอนตะแคงข้างบนเตียง โอบกอดเฟิงเชียนเสวี่ยไว้ ใช้นิ้วสางเส้นผมที่ระเกะระกะให้เธอเบาๆ และพูดข้างๆ หูของเธอว่า “ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีก”

ในค่ำคืนนี้ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเงียบสงบเป็นอย่างมาก แต่ในใจของเยี่ยเจิ้นถิงดูเหมือนจะมีก้อนหินทับอยู่ เขามักจะมีลางสังหรณ์ใจไม่ดีอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น...

เวลาผ่านไปทีละนิดทีละน้อย จนฟ้าสาง

หลายวันมานี้เยี่ยเจิ้นถิงยุ่งจนหัวหมุน และเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เดิมทีคือเขาจะมาเฝ้าเฟิงเชียนเสวี่ย แต่จริงๆ แล้วเขาหลับไปพร้อมกับเธอที่อยู่ในอ้อมแขน

ในตอนเช้า เขารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังลูบไล้อยู่ตรงหว่างคิ้วของเขาเบาๆ จึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่กลับเห็นใบหน้าอันสวยงามและอ่อนโยนของเฟิงเชียนเสวี่ยแทน

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้คลุ้มคลั่งและควบคุมไม่ได้เหมือนเมื่อวานนี้แล้ว เธอจ้องมองเขาอย่างสงบ มือหนึ่งลูบไล้ใบหน้าของเขาเบาๆ...

“คุณตื่นแล้ว...”

เยี่ยเจิ้นถิงยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเฟิงเชียนเสวี่ยปิดปากเอาไว้ด้วยจูบอันดูดดื่มและลึกซึ้ง...