สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 503

ดูเหมือนว่าพอผ่านการรอดพ้นเคราะห์กรรมมา ความหวั่นเกรงในใจของเฟิงเชียนเสวี่ยทั้งหมดก็หายไป ในตอนนี้ เธอแค่อยากจะกอดเขาเอาไว้ให้แน่นๆ และมอบจูบให้แก่เขา...

ราวกับวันสิ้นโลกกำลังจะมาถึง เธออยากจะถนอมช่วงเวลาสุดท้ายที่มีเอาไว้

จูบอันดูดดื่มของเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนกับไฟคุกรุ่นที่กำลังแผดเผาเยี่ยเจิ้นถิง

เยี่ยเจิ้นถิงตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา เขาเปลี่ยนจากฝ่ายถูกกระทำมาเป็นฝ่ายกระทำแทน และโน้มตัวเข้าไปกอดเธอพร้อมจูบตอบอย่างรุนแรง...

เนื่องจากความกระตือรืนร้นของทั้งสองฝ่ายทำให้แปรเปลี่ยนความโศกเศร้าในเช้านี้ไปได้

เหลยอวี่ที่อยู่ด้านนอก และกำลังจะเคาะประตู บังเอิญเห็นภาพด้านในห้องเข้า จึงรีบถอยออกมาและส่งสัญญานให้พยาบาลผู้ดูแลคนอื่นๆ ไม่ต้องเข้าไปรบกวน

เยี่ยฮุยและผู้ติดตามยืนรักษาการณ์อยู่ที่หน้าประตู เหล่าบอดี้การ์ดที่ขี้อายและดูลุกลี้ลุกลนตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ก็เคยชินกับฉากนี้มาก่อนแล้ว ตอนนี้พวกเขาจึงเปลี่ยนเป็นสงบสติอารมณ์มากขึ้น

ริมฝีปากของเยี่ยฮุยก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างชื่นใจ ในที่สุดฟ้าหลังฝนก็ย่อมสวยงามเสมอ

ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นมาแล้ว

เป็นเวลานานมากแล้วที่เยี่ยเจิ้นถิงปล่อยเฟิงเชียนเสวี่ยไปอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่ใช่เพราะห้องผู้ป่วยมีประตูกระจก ที่คนด้านนอกจะสามารถเห็นข้างในได้ และยิ่งไม่ใช่เพราะเขินอายแต่อย่างใด

หลักๆ เป็นเพราะเฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งจะฟื้นคืนกลับมา เขากังวลว่าร่างกายของเธอจะรับไม่ จึงไม่ได้ดิ่งลึกลงไปมากกว่านี้

เขาจับใบหน้าของเธอ นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ริมฝีปากที่อ่อนช้อยของเธอเบาๆ สายตามองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง ตอนแรกนั้น เขามีคำพูดอยู่หลายคำที่อยากจะพูดกับเธอ แต่ในตอนนี้ เขาพูดได้เพียงว่า “ต่อไปนี้ ผมจะไม่ทำให้คุณได้รับอันตรายอีก”

ดวงตาของเฟิงเชียนเสวี่ยแดงระเรื่อ และมีน้ำตาใสๆ ระยิบระยับดุจคริสตัลส่องแสงเอ่อล้น “ฉันรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ฉันโง่มากเลยนะ...ฉันควรจะถนอมคุณมากกว่านี้...”

“ตอนนี้ก็ยังไม่สาย” เยี่ยเจิ้นถิงจูบลงบนหน้าผาก

เฟิงเชียนเสวี่ยหลับตาลง กอดเขาไว้แน่น หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน จู่ๆ เธอก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมา “ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกกับคุณ”

“หืม? เรื่องอะไร?” เยี่ยเจิ้นถิงจับไปที่ใบหน้าของเธอ ให้เธอหันมามองเขา

เขาบีบคางของเฟิงเชียนเสวี่ย แล้วจูบลงบนริมฝีปากของเธอ “แล้วก็เป็นบ้านของคุณด้วย!”

“บ้านของฉันเหรอ?”

เฟิงเชียนเสวี่ยงงไปหมด เธอไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากผ่านความเป็นความตายมาแล้ว ชีวิตจะเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ขนาดนี้

เธอไม่จำเป็นต้องพิจารณาเลยว่าจะเอ่ยปากอธิบายกับเยี่ยเจิ้นถิงอย่างไรดี เขารู้อยู่แล้ว และเตรียมการทุกอย่างไว้แล้วเรียบร้อยด้วย...

เธอฝันไปหรือเปล่านะ?

“ผมควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ผมไม่ควรเข้าใจคุณผิดเลย” เยี่ยเจิ้นถิงนึกถึงความหัวดื้อและความรุนแรงของตัวเองในตอนนั้น และรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา “ตอนแรกที่คุณไม่กล้าบอกผม คงเป็นเพราะผมนิสัยอารมณ์ร้อนเกินไป คุณกลัวว่าถ้าลูกรู้จักผม ก็อาจจะเกิดอันตรายมากมายที่คาดไม่ถึง ใช่ไหม?”

“ขอโทษนะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเขาแน่น “เป็นเพราะความสับสนของฉันเอง ฉันควรจะตรงไปตรงมากับคุณให้เร็วกว่านี้”