สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 510

“ไม่ได้เด็ดขาด...” คุณท่านเยี่ยหายใจหอบอย่างหนัก พูดซ้ำอย่างยากลำบาก “จะปล่อยให้ตระกูลเหลิ่ง...เอาเปรียบไม่ได้เด็ดขาด”

เยี่ยเจิ้นถิงเข้าใจในทันทีว่าคุณท่านรู้เรื่องการเข้าสู่ตลาดในประเทศของเหลิ่งซื่อแล้ว และอาจจะรู้ด้วยว่า ถ้าเกิดถอนหมั้นกับหลิงซื่อ เป็นไปได้ว่าหลิงซื่อจะหันไปพึ่งเหลิ่งซื่อแน่

ตอนนี้เหลิงซื่อมีตระกูลฉู่ช่วยเหลืออยู่ หากเพิ่มหลิงซื่อเข้าไปอีก ก็จะเหมือนกับเสือที่ติดปีก

และหากทั้งสองตระกูลทะเลาะกัน จะเป็นภัยต่อตระกูลเยี่ยอย่างถึงที่สุด

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูท่าทางของคุณท่านที่ดูทุกข์ใจ ในใจของเขาก็ซับซ้อนขึ้นเป็นอย่างมาก

เขาทั้งรู้สึกผิด และโมโหในเวลาเดียวกัน...

รู้สึกผิดที่คุณท่านอายุอานามมากขึ้นเรื่อยๆ และนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใกล้จะลงโลงอยู่ทุกวัน แต่กลับยังกังวลเรื่องผลประโยชน์ของตระกูลอยู่

และก็น่าโมโหที่ไม่นึกเลยว่าหลิงเฟิ่งเซียวจะเอาข่าวมาบอกให้คุณท่านรู้ในเวลาแบบนี้ นี่มันคือคำขู่ หรือคำเตือนกันแน่นะ?

แถมเขายังพูดด้วยความท่าทีที่สุภาพอ่อนโยน ดูๆ แล้วก็คงจะเป็นคนเลวทรามต่ำช้าและร้ายกาจด้วยเช่นกัน!

“คุณท่าน คุณท่านไม่ต้องกังวลหรอกครับ...” เยี่ยเซินรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบโยน “เรื่องของตระกูลน่ะ ในนายท่านจัดการเถอะครับ ตอนนี้คุณท่านเลิกกังวลได้แล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปตามหมอเข้ามาให้”

พูดแล้ว เยี่ยเซินก็ไปเรียกคุณหมอมา...

“คุณปู่วางใจเถอะครับ เราจะตัดสินใจทุกอย่างหลังจากที่ปู่หายป่วยแล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิงจับมือของคุณท่านเยี่ยเอาไว้ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป

คุณท่านเยี่ยมองดูเขาอย่างกระวนกระวายและยื่นมือออกไปอย่างอยากจะเน้นย้ำบางอย่าง แต่กลับอ่อนแรงเกินไปที่จะพูดออกมา...

ไม่นาน เยี่ยเซินก็ไปตามคุณหมอมาแล้ว

คุณหมอก็เข้าไปจัดการรักษา เยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่ด้านนอก ใบหน้าเขียวปัดด้วยความโกรธ

ถ้าหากคุณยกเลิกงานแต่งในตอนนี้ ด้วยนิสัยของคุณนายหลิงแล้ว เธอจะต้องหันไปพึ่งเหลิ่งซื่ออย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น ตระกูลเยี่ยของเราก็จะเป็นภัยอย่างที่สุด!”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เยี่ยเจิ้นถิงก็ตกอยู่ในห้วงความคิด เขารู้ถึงความหนักเบาในนั้นโดยทันที เพียงแต่นึกไม่ถึงว่า คุณท่านจะวางแผนเอาไว้นานแล้ว...

“ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณท่านพูดถึงคุณอยู่ตลอด เพราะอยากจะบอกคุณเรื่องนี้ วันนี้ก็บังเอิญมีแรงขึ้นมาหน่อย ก็เลยถือโอกาสเตือนคุณไว้” เยี่ยเซินพูดเสริม “ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ตระกูลเยี่ยจะแบ่งออกเป็นสองส่วน แม้ว่าคุณหญิงอวิ๋นจะได้รับทรัพย์สินไม่มากนัก แต่ก็ลดทอนอำนาจของตระกูลเยี่ยไปด้วย

ในตอนนี้ คุณกำลังต่อสู้กับเหลิ่งซื่อตามลำพัง ซึ่งมันอันตรายมาก ถ้าหากสูญเสียการช่วยเหลือจากหลิงซื่อไป...ผลที่ตามมาก็จะเลวร้ายอย่างที่ไม่เคยคาดคิด เว้นเสียแต่ว่า...”

เยี่ยเซินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาอย่างระมัดระวัง “เว้นเสียแต่ว่าคุณจะตกลงเป็นเสียงเดียวกับคุณหญิงอวิ๋น และจับมือกันต่อสู้!”

“มันจะเป็นอย่างงั้นไปได้ยังไงกันล่ะ?” เยี่ยเจิ้นถิงคัดค้านด้วยความขุ่นเคือง

“นั่นน่ะสินะ...” เยี่ยเซินรู้นิสัยของเขาดี “ในเมื่อตกลงเป็นเสียงเดียวกับคุณหญิงอวิ๋นไม่ได้ ก็อย่าไปต่อกรกับหลิงซื่อเลยจะดีกว่า รอให้คุณท่านฟื้นแล้วค่อยตัดสินใจทุกอย่างเถอะ”