สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 511

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เยี่ยเจิ้นถิงก็ตกอยู่ในห้วงความคิด ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ เยี่ยเซินพูดเกลี้ยกล่อมไม่ยอมหยุด แต่ก็ล้วนอยู่ที่เขาจะพิจารณา

เขาเข้าใจตั้งแต่ตอนที่ยังเด็กมากๆ ว่าการที่จะทำสิ่งต่างๆ นั้น จะต้องใช้ดุลยพินิจพิจารณาทั้งข้อดีและข้อเสีย โดยจะต้องมุ่งหาผลประโยชน์ หลีกเลี่ยงอันตราย และคำนึงถึงภาพรวมเอาไว้...

ซึ่งเขาก็ทำเช่นนี้มาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงมีสามารถและสติปัญญาได้ในระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ปี พัฒนาเซิ่งเทียนให้ไปถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน

เพียงแต่ว่าครั้งนี้ อารมณ์ได้ครอบงำความคิดของเขาไปแล้ว

เขาอยากมอบบ้านและงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับเฟิงเชียนเสวี่ยและลูกๆ อย่างรวดเร็วที่สุด จนแทบจะรอวันที่คุณท่านฟื้นขึ้นมาไม่ไหว

ทว่า ความจริงนั้นปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา!

คุณปู่ป่วยหนักขนาดนี้ แต่ยังเป็นห่วงเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา ไม่ง่ายเลยที่จะมีแรงอันน้อยนิดขึ้นมา เพราะต้องการเตือนเขาซ้ำๆ ว่า จะปล่อยให้เหลิ่งซื่อเอาเปรียบไม่ได้เด็ดขาด....

ถ้าหากเป็นเรื่องอื่นก็คงไม่เป็นไร แต่เรื่องนี้ เยี่ยเจิ้นถิงยอมให้ไม่ได้เด็ดขาด

ตระกูลเยี่ยกับตระกูลเหลิ่งมีความบาดหมางไม่ยอมอยู่ร่วมโลกเดียวกัน พ่อแม่ของเขาจากไปนานแล้ว และทั้งหมดก็เป็นเพราะตระกูลเหลิ่ง...

ถึงแม้มันจะเป็นความคับแค้นในใจของคนรุ่นก่อน และปรับความเข้าใจกันในรุ่นนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วก็ตาม ระหว่างทั้งสองฝ่ายจะไม่เกี่ยวข้องใดๆ กันอีก

แต่ในตอนนี้ ตระกูลเหลิ่งมาหาถึงหน้าประตูแล้ว เยี่ยเจิ้นถิงจะต้องต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มีอย่างเลี่ยงไม่ได้!

ฉะนั้นก็ทำได้เพียงละทิ้งจินตนาการที่สวยงามเหล่านั้นออกไปก่อน

“นายท่าน คุณคือความหวังเดียวของตระกูลเยี่ยนะ อย่าทำให้คุณท่านผิดหวังเลย”

เยี่ยเซินทิ้งคำพูดนี้เอาไว้ แล้วก้มหน้าเข้าไปในห้องผู้ป่วย

เยี่ยเจิ้นถิงหันหลังกลับออกไป ในระยะทางสั้นๆ ไม่กี่นาที แต่กลับมีเรื่องราวมากมายอยู่ในหัว...

ในปัจจุบัน ตระกูลเยี่ยมีทั้งศึกภายนอกและศึกภายใน ศัตรูทั้งซ้ายและขวา เขาจำเป็นต้องละเรื่องลูกเมียเอาไว้ และสะสางเรื่องธุรกิจก่อน

เฟิงเชียนเสวี่ยจะต้องเข้าใจเขาสิ ใช่ไหม?

“คุณชายเยี่ย!” เยี่ยฮุยเข้ามารายงาน “ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้วครับ”

“อื้ม” เยี่ยเจิ้นถิงมาถึงห้องผู้ป่วย เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าสภาพจิตใจของเธอจะยังไม่ค่อยดีเช่นเดิม แต่คิดว่าเดี๋ยวพอได้เจอเด็กๆ เธอก็คงจะดีใจมาก

เยี่ยเจิ้นถิงโอบกอดเฟิงเชียนเสวี่ยไว้แน่น ตบๆ ไหล่เธออย่างอ่อนโยนทำให้เธอหลับได้สนิทมากขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา เหมือนกับเด็กตัวน้อยๆ ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

เยี่ยเจิ้นถิงอยู่ไม่สุขเล็กน้อย มักจะรู้สึกว่าเธอมีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็คิดว่าตรวจไปหมดแล้ว ไม่เจอปัญหาอะไรตรงไหนจริงๆ เธออาจจะเหนื่อยเกินไปจริงๆ ก็ได้ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็คงหาย

รถขับเคลื่อนไปอย่างเนิบนาบ เพื่อไม่ให้กระทบต่อการพักผ่อนของเฟิงเชียนเสวี่ย

จากรถที่ขับเพียงครึ่งชั่วโมงถึง ก็ต้องใช้เวลาเป็นสี่สิบนาทีกว่าจะถึงบ้าน เด็กๆ ที่ยืนรออยู่ตรงหน้าประตู เมื่อเห็นรถขับเข้ามา ก็รีบอยากจะพุ่งออกไป แต่พยาบาลผู้ดูแลก็รีบดึงพวกเขาไว้...

“คุณชายน้อย คุณหญิงน้อย รอจอดก่อนค่อยเข้าไป ต้องดูความปลอดภัยด้วยนะคะ!”

“พี่เสี่ยวจื่อ พี่เห็นไหม? หม่ามี้อยู่ในรถหรือเปล่า?”

เย่ว์เย่ว์กระโดดโลดเต้น เธออยากจะกระโดดให้สูงขึ้นอีกนิด เพื่อจะได้มองดูว่ามีเงาของหม่ามี้อยู่ในรถหรือเปล่า

“มองไม่เห็นน่ะ” เสี่ยวจื่อ พยาบาลผู้ดูแลชะเง้อมองเข้าไป แต่รถเจ้ากรรมดันติดฟิล์มกันรอยเอาไว้ จึงทำให้มองไม่เห็นด้านใน