สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 524

“เฉินเฉิน...”

“หลงหลง...”

“เย่ว์เย่ว์”

เด็กกลุ่มหนึ่งตะโกนเรียกชื่อของพวกเขา เสียงจ้อกแจ้กจอแจจนเยี่ยเจิ้นถิงปวดหัว

เขาหรี่ตาตามความเคยชิน ออร่าความน่าเกรงขามที่มีมาแต่กำเนิดแผ่ซ่านออกมา

เด็กๆชงักฝีเท้าในทันที ไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีก

เด็กผู้หญิงที่มัดผมหางม้าคนหนึ่งกลัวจนร้อง “ฮือ”ออกมายกใหญ่

“ตั่วตั่วไม่ต้องกลัว เขาไม่ใช่คนไม่ดี” เย่ว์เย่ว์เขย่าขาสั้นๆของเธอ เป็นสัญญาณให้เยี่ยเจิ้นถิงวางเธอลง จากนั้นได้วิ่งไปปลอบใจและพูดว่า “เขาก็คือ…”

“ฉันเป็นพ่อของพวกเขา!”

จู่ๆเยี่ยเจิ้นถิงก็เอ่ยขึ้นแทรกจังหวะพูดของเย่ว์เย่ว์

“แฟนของหม่ามี้” คำเรียกนี้ดูไม่ค่อยดี และไม่เหมาะสมกับการป่าวประกาศในโรงเรียนอนุบาล

เขารู้สึกว่าควรจะกล้าหาญและยอมรับในสถานะของตนเองอย่างใจกว้าง

ถึงยังไงสถานะนี้ก็ต้องเป็นไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว ตลอดกาลไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!

เด็กๆทั้งสามคนตกใจจนพูดไม่ออกและจ้องเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

แม้ว่าพวกเขาจะยอมรับว่าเยี่ยเจิ้นถิงเป็นแฟนของหม่ามี้ และเริ่มชอบเขา ยินดีให้เล่นกับพวกเขาด้วยความเต็มใจ แต่ว่า…

พ่อ?

สถานะนี้ สำหรับพวกเขาแล้วมันกระทันหันมากเลย!

เฉินเฉินมองเยี่ยเจิ้นถิงอย่างงุนงง สีหน้าดูประหลาดใจมาก สมิงที่ชาญฉลาดของเขาดูเหมือนจะหมุนด้วยความเร็วสูง วิเคราะห์ความถูกต้องของประโยคนี้!

หลงหลงจ้องเยี่ยเจิ้นถิงอย่างมึนงงและประหลาดใจ เขานึกว่าตัวเองฟังผิด หรือบางที คุณลุงเยี่ยอยากให้พวกเขาได้หน้าต่อหน้าเพื่อนๆ เลยจงใจพูดแบบนี้

เย่ว์เย่ว์อ้าปากเล็กๆกว้าง ตาเบิ่งโต มองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความประหลาดใจ ไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมากับหู…

เด็กๆทุกคนต่างมองที่เยี่ยเจิ้นถิงดเวยสีหน้าประหลาดใจ เพราะ ตั้งแต่สามเป่าน้อยมาที่โรงเรียนอนุบาล ก็ไม่เคยเห็นพ่อของพวกเขาเลย ขนาดพวกเขาเองยังไม่รู้เลยว่าพ่อของตัวเองเป็นใคร!

ทำไมวันนี้จู่ๆก็มีพ่อโผล่มา

เฉินเฉินยืนอยู่ที่พื้นมองที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างกระวนกระวายใจ จากนั้นจึงโค้งคำนับเขาอย่างสุภาพ “ขอบคุณคุณลุงเยี่ยที่ส่งพวกเรามาโรงเรียนครับ!”

“เอ่อ ขอบคุณครับ!”

หลงหลงและเย่ว์เย่ว์รีบพูดขอบคุณตามเฉินเฉิน

ในใจของพวกเขา นอกจากหม่ามี้และคุณยาย ก็มีต้าเป่าที่ทำอะไรก็ถูกหมด พวกเขาจึงดำเนินรอยตามต้าเป่าอย่างเป็นธรรมชาติ

“และขอบคุณที่เตรียมขิงขวัญสำหรับเพื่อนของผมแบะคุณครูของพวกเรานะครับ” เฉินเฉินพูดอย่างสุภาพเกรงใจ “คุณคงงานยุ่งจึงไม่อยากทำให้คุณต้องเสียเวลา!”

เยี่ยเจิ้นถิงเห็นท่าทางของเฉินเฉินที่แสร้งทำเป็นผู้ใหญ่ ในใจก็ให้ละอายเล็กน้อย เขาไม่ควรวู่วาม พูดเรื่องนี้ในสถานการณ์เช่นนี้

เขาควรปรึกษากับเฟิงเชียนเสวี่ยให้ดีๆเสียก่อน จากนั้นบอกเด็กๆอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมาด้วยเหตุและผล อย่างน้อยก็ให้พวกเขาได้ยอมรับในใจตามขั้นตอน…

แต่ว่า คำพูดก็ได้พูดออกไปแล้ว เสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์

“โอเค งั้นฉันไปก่อน”

เยี่ยเจิ้นถิงย่อตัวลงเตรียมตัวจะกอดสามเป่าน้อย ทว่าเด็กๆกลับถอยหลังอย่างกลัวๆ ไม่กล้าเข้าใกล้…