สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 525

เยี่ยเจิ้นถิงเก็บมือไว้ตามเดิมอย่างไม่พอใจ บนใบหน้าดูไปคล้ายเฉยเมย ราวกับไม่ได้สนใจในพฤติกรรมของเด็กๆ ความจริงในใจผิดหวังอย่างที่สุด

เขาพูดชี้แจงกับครูใหญ่หลิว “เด็กๆเรียนที่นี่ ต้องรบกวนคุณช่วยดูแลด้วย”

“ค่ะๆๆ แน่นอน แน่นอน คุณโปรดวางใจ!”

ครูใหญ่หลิวและครูอีกหลายคนรีบพยักหน้ารับคำ

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่เด็กๆและหันหลังเดินจากไป

หลงหลงเห็นแผ่นหลังเขา ก็อ้าปากอยากจะพูดคำว่า “ลาก่อนครับ”แต่เห็นว่าเฉินเฉินไม่พูดอะไร เขาจึงไม่พูด

“คุณลุงเยี่ยลาก่อนค่ะ!”

สุดท้ายเย่ว์เย่ว์ก็เป็นคนพูดก่อน น้ำเสียงแบบเด็กๆของเธอมีความระมัดระวังเล็กน้อย แต่กลับทำให้หัวใจของเยี่ยเจิ้นถิงละลาย

เขาหันกลับมาดูเธอ และยกมุมปากขึ้น “ลาก่อน!”

“ลาก่อนครับคุณลุงเยี่ย…” ในที่สุดหลงหลงก็รวบรวมความกล้าหาญโบกมือให้เขา

เยี่ยเจิ้นถิงโบกมือให้เขา และมองดูเฉินเฉิน

เฉินเฉินเย็นชาเล็กน้อย ไม่ได้มองที่เขา แต่ยังโบกมือให้เขาอย่างมีมารยาท

ในใจของเยี่ยเจิ้นถิงสบายใจขึ้นมากในทันที เขาหันหลังแล้วจากไป

อย่างน้อยลูกๆก็ไม่ผลักไสเขา นี่แสดงว่าสำเร็จไปแล้วหนึ่งก้าว

“ประธานเยี่ย ดิฉันส่งคุณออกไปนะคะ” ครูใหญ่หลิวนำทางอย่างกระตือรือล้น

“เด็กๆจ๊ะ พวกเราจะแจกของขวะญกันต่อละน้า” บรรดาคุณครูเรียกเด็กๆมารับของขวัญ “นี่เป๋นของที่เฉินเฉิน หลงหลง เย่ว์เย่ว์มอบให้พวกเรานะ พวกเราควรพูดยังไงจ๊ะ”

เด็กทุกคนต่างมองหน้ากัน เธอมองฉัน ฉันมองเธอ จากนั้นมีเด็กคนหนึ่งยกมือขึ้นและพูดว่า “ขอบคุณคุณพ่อของเฉินเฉิน หลงหลง เย่ว์เย่ว์ที่มอบของขวัญให้พวกเรา…”

ฝีเท้าของเยี่ยเจิ้นถิงหยุดชะงักลงทันที เขาหันกลับไปมองลูกทั้งสามคน พวกลูกๆก็มองมาที่เขาโดยพร้อมเพรียงกัน…

จากนั้นเย่ว์เย่ว์ก็ประสานมือ ก้มศรีษะลงโดยไม่พูดไม่จาสักคำ

เฉินเฉินอ้าปากอยากอธิบายอะไรสักอย่าง ทว่ากลับเลือกที่จะเงียบ

หลงหลงหัวเราะและพูดอย่างหน้าด้านว่า “ไม่ต้องเกรงใจ พวกเธอชอบก็ดีแล้ว!”

สาวใช้ผลักประตูเข้ามา หยิบโทรศัพท์มือถือใหม่มาเครื่องหนึ่ง “คุณเฟิงคะ นี่เป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่คุณชายเยี่ยเตรียมไว้ให้คุณค่ะ ใส่ซิมการ์ดเรียบร้อยแล้ว เบอร์ยังเป็นเบอร์เดิม”

“ขอบคุณค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรับมือถือมา ขอบคุณเธอปิดประตู และเปิดเครื่อง

เวลาสั้นๆแค่ไม่กี่เดือน เธอก็เปลี่ยนมือถือไปแล้วสองเครื่อง ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง มือถือจะเสีย หรือจะทำหาย

เยี่ยเจิ้นถิงมักจะเตรียมโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ให้เธออย่างเงียบเชียบ

หลังจากขาดการติดต่อไปสองวัน แม่จูและเกาถิงน่าจะร้อนใจ เฟิงเชียนเสวี่ยเปิดเครื่อง และโทรฯให้แม่จูทันที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มือถือของแม่จูไม่มีใครรับสาย

เฟิงเชียนเสวี่ยโทรฯไปให้เกาถิง เกาถิงรีบรับสาย “พี่เชียนเสวี่ย!”

“ถิงถิง เธอสบายดีไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างละอายใจ “ครั้งก่อนที่เธอมาบ้านฉัน เกือบเกิดเรื่องซะแล้ว ฉันส่งเธอไปโรงพยาบาล ต่อมาก็มีเรื่องอีก…”

“ฉันกลัวแทบตาย เจ้าหน้าที่บอกว่าคุณหายไปอย่างไร้ร่องรอย ฉันเกือบไปแจ้งตำรวจแล้ว” เกาถิงพูดอย่างกระตือรือล้น “พี่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไร ทุกอย่างเรียบร้อยดี” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดปลอบ “เธอล่ะ”

“ฉันสบายมาก วันนั้นที่ฉันสลบไป หลังจากนั้นก็ฟื้นมาอย่างรวดเร็ว แค่เป็นห่วงพี่…อ้อใช่แล้ว ลูกน้องของแฟนของพี่ คนที่ชื่อเยี่ยฮุยอะไรนั่น มาหาฉัน”