สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 528

“อื่อ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าและพูดอย่างตรงไปตรงมา “ขอโทษด้วยค่ะแม่จู ฉันควรบอกแม่จูตั้งนานแล้ว…”

“เห้อ…” แม่จูถอนหายใจ “ทุกคนย่อมมีทางเลือกของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของความรู้สึกไม่มีใครเข้าไปยุ่งได้ คุณชอบใคร อยากอยู่กับใคร แม่จูไม่มีความคิดเห็นค่ะ แม่จูหวังแค่ว่าเขาจะดีกับคุณและดีต่อเด็กๆ แต่ว่า...”

แม่จูอ้าปาก แต่ชะงักไม่พูดอะไร

“แม่จูอยากพูดอะไรคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ว่าคงต้องมีอะไรแฝงอยู่ในคำพูด

“คุณหนูคะ ฉันกังวล ตระกูลเยี่ยเป็นตระกูลใหญ่โต เขาวามารถยอมรับลูกของคุณหนูได้เหรอคะ”แม่จูคิ้วขมวด “เขาไม่ถือเรื่องนี้จริงๆเหรอ”

“ไม่ถือจ๊ะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยมั่นใจมาก “เพราะเด็กเป็นลูกของเขา”

“หา?”แม่จูตกตะลึง “หรือหรือเท็จคะ คุณหนูไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม พ่อของเด็กไม่ใช่หนุ่มบาร์คนนั้นในเวลานั้น...”

“เขานั่นล่ะค่ะ”เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะพูด แต่ก็เล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นให้แม่จูฟัง “สี่ปีก่อน ฉันโดนไป๋ลู่วางแผนคิดร้าย คิดไม่ถึงว่าจะจับพลัดจับผลู...”

หลังจากเล่าจบ เฟิงเชียนเสวี่ยก็พูดเสริมอีกว่า “ความจริงฉันรู้ตัวตนเขาตั้งนานแล้ว แต่ฉันรู้สึกว่าเขามีอารมณ์แปรปรวน ไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อคน และกลัวอิทธิพลอำนาจของตระกูลเยี่ย เอาลูกไม่เอาแม่ ดังนั้นจึงปิดบังเขามาตลอดไม่ให้เขารู้

คิดไม่ถึงว่าคราวนี้ตอนฉันเกิดเรื่อง เขาได้ตรวจสอบDNAของต้าเป่าโดยบังเอิญ และหลังจากรู้ความจริง เขาได้ทำอะไรหลายต่อหลายอย่างเพื่อลูกๆ ฉันซาบซึ้งมาก...”

“ดีแล้วค่ะที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง” แม่จูถอนหายใจยาวหลากหลายอารมณ์ประสมประเสกัน“ฉันว่าแล้วทำไมครอบครัวเราพัวพันกับหนุ่มนั่น เหมือนสะบัดไม่หลุด ที่แท้ชะตาก็ได้ลิขิตไว้แต่แรกแล้ว”

“พูดตามความจริง ก่อนหน้านี้ฉันมีความกังวลมากมาย” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะอย่างขมขื่น “ฉันยังเคยแม้กระทั่งวางแผน ว่าจะรอคุณกับเอ้อร์เป่าแข็งแรงดีขึ้นแล้ว จะพาทุกคนออกไปจากไห่เฉิง ไปใช้ชีวิตยังที่ที่ไม่มีใครรู้จัก คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้…บางที นี่อาจเป็นลิขิตของสวรรค์”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป” แม่จูตบเบาๆที่มือของเฟิงเชียนเสวี่ยพูดยิ้มๆว่า “ตอนฉันนอนอยู่ในโรงพยาบาลสองเดือน ร่างกายแข็งทื่อไปหมด ในที่สุดตอนนี้สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว วันหลังเรื่องในครัวก็มอบให้ฉัน ฉันจะทำอาหารอร่อยๆให้พวกคุณกินทุกวันเลยค่ะ”

แม่จูพูดพลางพับแขนเสื้อขึ้นเตรียมตัวลงไปชั้นล่าง…

“แม่จูเพิ่งออกจากโรงพยาบาล พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบดึงเธอไว้

“โธ่เอ้ยคุณหนู คุณก็รู้ ฉันพักผ่อนแล้วร่างกายจะไม่ค่อยสบาย ให้ฉันทำงานถึงจะสดชื่น

จะพูดไปเด็กๆสามคนก็ชอบกินอาหารที่ฉันทำ นานแล้วนะคะที่ฉันไม่ได้ทำอาหารให้พวกเขา วันนี้ให้ฉันได้ทำเถอะค่ะ”

“ก็ได้ค่ะ”