สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 529

แม่จูลงไปที่ห้องครัวชั้นล่าง เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัสลงไปช่วย แต่เพิ่งมาถึงห้องโถงก็ได้ยินเสียงรถจากด้านนอก

รถโรลส์-รอยซ์รุ่นขยายพิเศษขับเข้ามาจอดที่หน้าประตูอย่างช้าๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบออกไปรับ

เมื่อประตูรถเปิดออก เยี่ยเจิ้นถิงได้หนีบเอาลูกๆออกมาทีละคนๆ เอาเฉินเฉินและหลงหลงวางบนบ่า ค่อยใช้มือหนีบเอาเย่ว์เย่ว์ออกมา เย่ว์เย่ว์อุ้มซื่อเป่าน้อยที่นอนกรนอยู่…

แถวเรียงแบบนี้ช่างน่ารักยิ่งกว่าอะไร

เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะพรวดออกมา รีบไปข้างหน้าเพื่อช่วยเขา “ทำไมกลับมาพร้อมกันคะ”

“วันนี้งานไม่ยุ่ง ผมเลยไปรับพวกแกที่โรงเรียนอนุบาล”

เยี่ยเจิ้นถิงเหมือนต้นไม้ใหญ่ มีสามเป่าน้อยแขวนอยู่ และยังมีนกอีกหนึ่งตัว

เฉินเฉินและหลงหลงคว้าผมของเขาแน่นเพื่อไม่ให้ตกลงมา

เย่ว์เย่ว์ใช้ขาอ้วนๆเกาะตัวเขาเหมือนหมีโคอาล่าอย่างกลัวๆ

“พระเจ้า ลูกลิงสามตัวนี่ ส่งมาให้ฉันเถอะค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยจะรับเย่ว์เย่ว์มาแต่เยี่ยเจิ้นถิงไม่ให้ “คุณบาดเจ็บอยู่ หนีบของหนักไม่ได้”

“หนูไม่หนัก หนูไม่หนัก” เย่ว์เย่ว์เบะปากมุ่ยโต้แย้งอย่างดุเดือด “หนูผอมแล้วนะ”

“ฮ่าๆๆ…”

ทุกคนรอบๆต่างหัวเราะอย่างอดไม่อยู่

เพราะมีเด็กๆอยู่ที่นี่จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ไร้ชีวิตชีวาอีกต่อไป

“จ๊ะๆๆ หนูผอม” เฟิงเชียนเสวี่ยประคองให้เย่ว์เย่ว์ยืนอยู่กับพื้น เธอย่อตัวลงไปจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และพูดสอนอย่างนุ่มนวล “ซานเป่า เด็กๆน่ะจะอ้วนหรือผอมก็ไม่เป็นไร ที่สำคัญคือต้องแข็งแรง เข้าใจไหมจ๊ะ”

“แต่คนอื่นๆผอมๆกันทั้งนั้นนี่คะ” เย่ว์เย่ว์แตะใบหน้าเล็กๆที่อ้วนและพูดอย่างเศร้าๆว่า “วันนี้ครูเฉินบอกว่าเดี๋ยวนี้หนูผอม เหมือนขาดสารอาหาร ต้องกินให้เยอะหน่อย”

“ใช่ๆๆต้องกินเยอะๆหน่อย” เวลานี้แม่จูสวมผ้ากันเปื้อนวิ่งออกมาจากในห้องครัวโดยถือตะหลิวมาด้วย พูดด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้ยายทำอาหารเยอะแยะเลย เป็นของที่พวกหนูชอบกินทั้งนั้น!”

“เด็กดี คุณยายก็คิดถึงพวกหนู” แม่จูปาดน้ำตาและกอดเด็กทั้งสามอย่างตื่นเต้น “ต่อไปยายไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วนะ จะอยู่ด้วยกันกับพวกหนู ทำอาหารให้พวกหนูกินทุกวัน”

“อื่อๆ” เด็กทั้งสามคนพยักหน้าซ้ำๆ

“วันนี้ตอนหลังเลิกเรียนพวกเรายังนัดกันว่าจะไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล คุณยายสบายดีแล้วเหรอครับ” เฉินเฉินถามอย่างรู้ประสีประสา

“ดีแล้ว ดีแล้ว ดีขึ้นมากแล้ว” แม่จูพูดยิ้มๆ “ยายขอแค่ได้เห็นพวกหนู ความเจ็บป่วยอะไรก็หายหมด”

“ดีมากเลยครับ” หลงหลงยิ้มสดใส พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คุณยายกลับมาแล้ว วันหลังพวกเราก็ไม่ต้องกินข้าวเหนียวไก่ที่ไม่สุกอีก กับเปาหมูน้อยใส่เกลือ…”

“พรึ่บ!” เฟิงเชียนเสวี่ยยกมือขึ้นปิดหน้าผาก อยากหาที่มุดหน้าเข้าไปซ่อน

ลูกๆคงมีความคับแค้นใจมากต่อสูตรอาหารที่เลวร้ายของเธอ

“ใช่ค่ะ คุณยายทำอาหารอร่อยที่สุด” เย่ว์เย่ว์เอียงศรีษะเล็กๆของเธอ พูดด้วยความไร้เดียงสาว่า “คุณยายไม่ได้ทำอาหารให้พวกหนูนานมาก เย่ว์เย่ว์เลยผอม”

พูดพลางบีบแขนเล็กๆของเธออย่างรู้สึกน้อยใจ “คุณยายดูซิคะ เนื้อหายไปหมดเเล้ว”