สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 540

“คุณเฟิง คุณเฟิง!”

คำเรียกขานของเหลยอวี่ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยหยุดออกมาจากห้วงความคิด

ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยนั้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอพูดเปลี่ยนเรื่องว่า “ฝากเรื่องอาการป่วยของแม่จูกับแม่เกาด้วยนะ”

“วางใจได้เลยค่ะ” เหลยอวี่พยักหน้า “ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง ท้องไส้ดีขึ้นบ้างไหมคะ”

“ดีขึ้นเยอะแล้วหล่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเบาๆ “ฉันขึ้นบ้านก่อนนะ ขอบคุณมาก”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ มีอะไรหาฉันได้ตลอดเลยนะ” เหลนอวี่ถือกล่องยาแล้วจากไป

เฟิงเชียนเสวี่ยจัดการอารมณ์ของตนเองให้ดีแล้วจึงขึ้นบ้านไป

ประตูห้องหนังสือเปิดเอาไว้เล็กน้อย เธอยืนอยู่หน้าประตู มองเยี่ยเจิ้นถิงที่กำลังสอนความรู้ด้านเทคโนโลยีให้กับเฉินเฉิน

เฉินเฉินนั้นฟังอย่างตั้งใจ คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย สีหน้าเหมือนกับเยี่ยเจิ้นถิงไม่มีผิด

หลงหลงและเย่ว์เย่ว์ที่อยู่ข้างๆ ก็ตั้งใจฟังเช่นกัน คงจะเป็นเพราะว่าฟังไม่เข้าใจ เย่ว๋เย่ว์จึงเดินไปเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ที่เต็นท์สีชมพูที่อยู่ข้างๆ

หลงหลงเองก็นั่งเล่นกับเสี่ยวซื่อเป่าที่โซฟา

“นายนี่อัจฉริยะจริงๆ!” เยี่ยเจิ้นถิงค้นพบพรสวรรค์ของเฉินเฉิน เขาตื่นเต้นอย่างมาก “ฉันเริ่มเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีตอนอายุหกขวบ นายแค่สามขวบครึ่งเองก็รู้เรื่องเยอะขนาดนี้แล้ว เก่งกว่าฉันมากเลย!”

“จริงเหรอครับ”

เฉินเฉินดีใจอย่างมาก เมื่อก่อนเขาชอบพูดคุยเรื่องพวกนี้กับหม่ามี้ แรกๆ เฟิงเชียนเสวี่ยก็พูดคุยกับเขาได้ แต่ไม่นานนัก ความรู้ของเฟิงเชียนเสวี่ยนั้นก็ตามไม่ทันเขาแล้ว

คนอื่นๆ ในบ้านก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง เฉินเฉินจึงได้แต่ศึกษาอย่างเหงาๆ แต่ไม่มีคนสอนมันก็เรียนรู้ได้ช้ามาก

หลังจากนั้นนายท่านเยี่ยก็ให้โน้ตบุ๊คเขาเครื่องหนึ่ง แล้วจัดการให้คนมาสอนออนไลน์ให้เขา เขาก็ราวกับปลาที่ได้น้ำ ได้เรียนรู้ความรู้มากมายเลยทีเดียว

แต่การเรียนออนไลน์มันก็ไม่ตรงสายเมื่อเทียบกับการสอนแบบตัวต่อตัว คืนนี้เยี่ยเจิ้นถิงลองสอนเฉินเฉินครั้งแรก เฉินเฉินก็เรียนรู้ได้ไวมาก แค่สะกิดหน่อยก็ติดแล้ว สอนแล้วก็รู้ในทันที

พ่อลูกต่างรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก แถมยังมีรู้สึกของการบรรลุความสำเร็จอีกต่างหาก

เสียงนาฬิกาดังขึ้น หลงหลงรีบพลิกตัวลงมาจากโซฟา แล้วพูดอย่างร้อนรนว่า “แด๊ดดี้ หมดเวลาเรียนของต้าเป่าแล้ว ถึงผมแล้วครับ”

“โอเค” เยี่ยเจิ้นถิงเก็บโน้ตบุ๊คแล้วพูดกำชับเฉินเฉินว่า “นายกลับไปพักผ่อนได้แล้ว”

“ผมอยากดูต่ออีกหน่อย” เฉินเฉินเอาโน้ตบุ๊คมาแล้วนั่งดูอยู่ข้างๆ

“ขยันขนาดนี้เลย” เยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้มที่มุมปาก “ไม่เรียนศิลปะการต่อสู้กับน้องหน่อยเหรอ”

“ไม่ครับ เรื่องนั้นผมไม่สนใจ” ตาของเฉินเฉินจ้องมองไปที่โน้ตบุ๊ค แล้วพูดอย่างไม่อายว่า “หากคนมีปัญญาความรู้ที่มากพอ ก็จะสามารถสร้างอาวุธที่ไร้เทียมทานได้ ไม่ว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้แบบไหนก็จะเป็นฝ่ายแพ้อยู่ดีครับ”

“ไม่ใช่ซะหน่อย มันมีสิ่งที่เครื่องกลจัดการไม่ได้” หลงหลงรีบพูดค้าน “อีกอย่าง การเรียนวิชาต่อสู้ยังเสริมสร้างสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงได้ นี่คงจะนับว่าเป็นสิ่งที่เครื่องกลทดแทนไม่ได้สินะ”

“มีเหตุผล” เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกว่ามันน่าสนุก

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ว่าใครมีเหตุผลครับ” หลงหลงรีบที่จะพิสูจน์ตนเอง