สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 553

“อืม” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้า

“วันนี้โรงเรียนอนุบาลไม่มีเรียนเหรอคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบดูปฏิทิน “วันนี้เป็นวันอังคารนี่นา”

“ที่โรงเรียนอนุบาลเรียนไม่ได้อะไรหรอก ลาสักครั้งก็ไม่เป็นไร” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเสียงเรียบ

“อ้อ” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่พูดอะไรอีก เธอก้มหน้าลงรับประทานอาหาร

เฉินเฉินสัมผัสได้ว่าบรรยากาศระหว่างคนทั้งคู่นั้นมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ปกติทั้งสองคนจะคุยกันกระหนุงกระหนิงและมองกันอย่างลึกซึ้ง วันนี้เหมือนกับว่ามีอะไรแปลกๆ หรือว่าพวกเขากำลังมีปัญหากันอยู่?

“หม่ามี๊ เมื่อก่อนหม่ามี๊ก็เคยทำงานที่บริษัทของแด๊ดดี้ หม่ามี๊ไปกับพวกเรานะครับ” หลงหลงผู้ไม่ละเอียดอ่อน ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นยังคงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ไม่แน่ว่าอาจจะได้เจอกับเพื่อนร่วมงานสมัยก่อนก็ได้นะครับ”

“ใช่แล้ว หม่ามี๊ไปกับพวกเรานะคะ” เย่ว์เย่ว์ดึงมือนุ่นของเฟิงเชียนเสวี่ยเอาไว้ “พวกเราจะพาซื่อเป่าน้อยไปด้วย”

“แม่...”

“หม่ามี๊ไม่ไป”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูด เยี่ยเจิ้นถิงก็พูดตัดบททันที “แม่เขาจะพักผ่อนที่บ้าน”

เฟิงเชียนเสวี่ยถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธเคือง เค้าไม่ให้เธอไปที่บริษัทกับพวกลูกๆ และยังไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาอีกด้วย...

ยังจะต้องพูดเรื่องแต่งงานอะไรอีกล่ะ

ถ้าจะแต่งงานจริงๆ ยังต้องหลบหลบซ่อนซ่อนแบบนี้เหรอ

“อ้อ ครับ หม่ามี๊ไม่สบายควรจะต้องพักผ่อน” หลงหลงยังไม่รู้สึกผิดปกติอะไร เขาเอาแต่กินเปาหมูน้อยของตัวเอง “อื้ม เปาหมูน้อยอร่อยจัง”

“ก็ได้ค่ะ หม่ามี๊ไปไม่ได้ งั้นหนูก็จะไม่พาซื่อเป่าน้อยไปด้วย หนูกลัวว่ามันจะบินไปบินมาแล้วสร้างปัญหา” เย่ว์เย่ว์ลูบหัวเล็กๆ ของซื่อเป่าน้อยและพูดปลอบโยนว่า “ซื่อเป่าน้อย อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ รู้ไหม”

“จะไป จะไป！”

“ซื่อเป่าน้อย เชื่อฟังนะ！” เย่ว์เย่ว์ตบหัวเล็กๆ ของมันเบาๆ และพูดกล่อมมันว่า “วันนี้พวกเราไม่ได้ไปโรงเรียนอนุบาล แต่เราจะไปที่บริษัทของแด๊ดดี้ ที่นั่นมีผู้ใหญ่เยอะเลยพานายไปไม่ได้”

“จะไป จะไป...” ซื่อเป่าน้อยบินไปเกาะบนบ่าของเย่ว์เย่ว์ และยังใช้ปากคลองมานจิกลงไปยังแก้มจ้ำม่ำนั้น “จะไป！”

“ไม่อย่างนั้นก็...”

“คุณปู่ก็พูดกับผมแบบนี้ ไม่สิ เป็นคุณทวด...” เฉินเฉินรู้สึกสะเทือนใจ ดวงตาของเด็กชายแดง “ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง”

“คืนนี้แด๊ดดี้จะพาไปเยี่ยมคุณปู่” เยี่ยเจิ้นถิงกอดเฉินเฉินเอาไว้

“ดีใจจัง จะได้เจอคุณปู่” หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ร้องออกมาอย่างมีความสุขในทันที “ไม่สิ คุณทวด！”

“ถูกต้อง หลังจากนี้ต้องจำไว้ว่าต้องเปลี่ยนคำเรียก！” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเตือน

“เข้าใจแล้ว แด๊ดดี้...” พวกเด็กๆ ตอบรับอย่างร่าเริง

“คุณก็ไปด้วย！” เยี่ยเจิ้นถิงมองเฟิงเชียนเสวี่ยแวบหนึ่ง

“ฉัน?” เฟิงเชียนเสวี่ยชะงักไป “จริงหรือคะ?”

“ตอนเย็นผมจะให้คนมารับคุณ แล้วเราเจอกันที่โรงพยาบาล” เยี่ยเจิ้นถิงกำชับอย่างเย็นชา “ตอนบ่ายก็พักผ่อนให้ดีล่ะ！”

“ค่ะ” ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็ยิ้มออกมา