สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 559

หลิงหลงผลักประตูห้องทำงานเข้าไปด้วยใบหน้าเบิกบาน และตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “เจิ้นถิง...”

แต่เมื่อเธอเห็นเด็กทั้งสามคนที่กำลังปีนป่ายอยู่บนตัวของเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็อดไม่ได้ที่จะชะงักค้างไป “นี่...นี่มัน...มันเรื่องอะไรกันคะ”

“แด๊ดดี้ พี่สาวคนสวยคนนี้คือใครเหรอครับ” หลงหลงเห็นหลิงหลงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะตาวาว “เลขาของแด๊ดดี้เหรอครับ”

“อย่าพูดมั่วสิ” เฉินเฉินพูดเอ็ดเสียงเบา และถามเยี่ยเจิ้นถิงว่า “แด๊ดดี้ครับ พวกเราต้องออกไปก่อนไหมครับ”

“ไม่ต้อง”

มือข้างหนึ่งของเยี่ยเจิ้นถิงกำลังกอดเฉินเฉิน และมืออีกข้างกำลังกอดหลงหลงไว้อยู่

เย่ว์เย่ว์ที่ขี่อยู่บนบ่าของเขากำลังใช้หนังยางหลากสีในการมัดผมให้เขาอยู่ นกแก้วอย่างซื่อเป่าน้อยก็กำลังนอนอยู่บนตักของของ

“นั่งลง！” ถือว่าเยี่ยเจิ้นถิงได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอแวบหนึ่งแล้ว

หลิงหลงยืนชะงักอยู่ที่เดิมพักหนึ่งก่อนที่จะเดินเข้ามา และถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจิ้นถิง นี่ เด็กพวกนี่มาจากไหนกันคะ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่เขามองไปยังแท็บเล็ทที่อยู่ในมือของเฉินเฉิน และสอนเขาถึงวิธีการใช้แว่น VR พอสอนเสร็จจึงเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “มาหาฉันมีธุระอะไร”

“เจิ้นถิง...”

“แด๊ดดี้ช่วยผมดูทีสิครับว่าจะเอาไปต่อตรงไหนดี”

หลงหลงที่เพิ่งจะแยกชิ้นส่วนเครื่องบินจำลองออกมา ตอนนี้เขาอยากที่จะต่อมันกลับคืนแต่กลับมีชิ้นส่วนเกินขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ให้แด๊ดดี้ดูหน่อย” เยี่ยเจิ้นถิงรับชิ้นส่วนนั้นมาแล้วหยิบเครื่องบินจำลองขึ้นมาดู ไม่นานเขาก็หาตำแหน่งที่ต้องต่อเข้าไปเจอ “ตรงนี้！”

“ว้าว แด๊ดดี้ฉลาดจัง ขอบคุณครับแด๊ดดี้”

หลงหลงรีบหยิบชิ้นส่วนเครื่องบินจำลองนั้นมาต่อทันที

“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ” เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบมองหลิงหลงแวบหนึ่ง

“ฉันถามว่าเด็กพวกนี้มาจากไหนกันคะ” หลิงหลงกระสับกระส่ายเล็กน้อยและร้อนใจด้วย “ทำไมพวกแกถึงเรียกนายว่าแด๊ดดี้ล่ะนี่มันเรื่องอะไรกัน”

“อะไรนะ” หลิงหลงตกตะลึงจนอ่าปากค้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เยี่ยเจิ้นถิงขี้เกียจที่จะพูดซ้ำอีกครั้ง เขาจึงยกแก้วเหล้าขึ้นและจิบมันอย่างสง่างาม

ผ่านไปสักพักหลิงหลงจึงจะได้สติกลับมา เธอฝืนยิ้มออกมาอย่างแข็งขืน “ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องละ”

เยี่ยเจิ้นถิงยังคงไม่พูดอะไร

หลิงหลงสีหน้าของเขาและอดที่จะร้อนรนออกมาไม่ได้ เธอจึงยอมถอยออกมา “ไม่เป็นไรค่ะ เป็นลูกลับๆ ใช่ไหม เป็นเรื่องปกติของคนตระกูลใหญ่อยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ส่งผลกับพวกเรา...”

“ฉันว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงพูดตัดบท และพูดอย่างเย็นชาและไร้เยื่อใยว่า “พวกเขาไม่ใช่ลูกลับๆ แต่เป็นผู้สืบทอดที่ถูกต้องของตระกูลเยี่ย”

“ผู้สืบทอด?” สีหน้าของหลิงหลงเปลี่ยนไปในทันที “เกินไปหน่อยไหมคะ งั้นลูกของเราที่เกิดมาหลังจากนี้ล่ะจะทำอย่างไร”

“พวกเราจะไม่มีลูกกัน” เยี่ยเจิ้นถิงพูดออกมาอย่างไม่อยากเสียเวลากับเธอเลยสักวินาที“เพราะว่าฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ！”