สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 563

เฟงิเชียนเสวี่ยยังคงยืนถือมือถือนิ่งอยู่ที่เดิม ในใจของเธอรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก...

แต่เธอก็ปลอบใจตัวเองในใจอีกครั้ง หรือว่าเยี่ยเจิ้นถิงจะคิดว่าไม่ง่ายเลยที่คุณท่านจะฟื้นขึ้นมาได้ จึงไม่อยากให้คุณท่านได้รับการกระทบกระเทือน...

เฟิงเชียนเสวี่ยทำได้เพียงปลอใจตัวเองแบบนี้

...

รถโรลส์รอยซ์คันยาวค่อยๆ ขับมุ่งไปทางโรงพยาบาล มีขบวนรถคอยคุ้มกันอยู่ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง อยากยิ่งใหญ่

บอดี้การ์ดทุกคนต่างพากันระมัดระวัง และเฝ้าระวังด้านนอกอยู่ตลอดทุกขั้นตอน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครบุกเข้ามา

จากนั้นทุกขั้นตอนนั้นก็เป็นไปอย่างราบรื่น ระหว่างทางนั้นไม่มีอะไรเข้ามารบกวน

รถขับไปยังโรงพยาบาลแล้ว เยี่ยเจิ้นถิงก็อุ้มเด็กทั้งสามคนลงจากรถด้วยตัวเอง จากนั้นบนบ่าของเขาก็มีหลงหลงที่เท้ายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ มือของเขาจูงเฉินเฉินกับเย่ว์เย่ว์เอาไว้

เฉินเฉินดีใจจนตื่นเต้น และยังรู้สึกพิเศษกว่าครั้งไหน

ซื่อเป่าน้อยยืนอยู่บนหัวของหลงหลง ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองไปยังรอบด้านดูราวกับเด็กน้อยที่ดูขี้สงสัย

“แด๊ดดี้ หนูไม่อยากจูงมือแล้ว” เย่ว์เย่ว์ปล่อยมือของเยี่ยเจิ้นถิงออก ปากเล็กๆ ยู่ขึ้นแล้วพูดว่า “แด๊ดดี้สูงเกินไป หนูต้องยืดมือขึ้นตลอดเลยถึงจะจับมือแด๊ดดี้ได้ เมื่อยแขนมากเลยค่ะ”

“รู้สึกเมื่อยจริงๆ ด้วย” เฉินเฉินเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยเจิ้นถิง “ผมโตไปแล้วจะสูงเหมือนกับแด๊ดดี้ไหมครับ”

“ใช่สิ” เยี่ยเจิ้นถิงก้มตัวลงมาแล้วอุ้มเย่ว์เย่ว์กับเฉินเฉินขึ้น และกำชับกับกับหลงหลงที่นั่งอยู่บนบ่า “นั่งให้ดี！”

“ครับ” หลงหลงกุมศีรษะของเขาเอาไว้เพราะกลัวที่จะตกลงไป

“ว้าว หนูเองก็สูงขึ้นแล้ว” เย่ว์เย่ว์ปรบมือป้อมๆ ของเธอ และร้องออกมาอย่างดีใจ

“จู่ๆ ก็รู้สึกว่าวิสัยทัศน์เปลี่ยนไปเลยครับ” เฉินเฉินเองก็ยิ้ม

“ฉันสูงกว่าพวกนาย” หลงหลงขมวดคิ้ว และพูดออกมาอย่างภูมิใจ

“ฉันสูง ฉันสูง！” ซื่อเป่าน้อยที่อยู่บนหัวของเขาตีปีกและร้องออกมา

“ไม่เลยครับ ไม่เลย คุณชายสั่งเอาไว้แล้วว่าจะเป็นคนบอกกับคุณท่านด้วยตัวเอง”

เยี่ยเซินมองไปที่เหล่าเด็กๆ อย่างยิ้มๆ แต่ในต่อมาสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัยขึ้นมา และผู้เตือนสติอย่างมีความนัยว่า “คุณชายครับ คุณท่านเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา รับกับเรื่องสะเทือนใจอย่าง

ความหมายนี้คือเรื่องที่ดีที่จะมากระทบกระเทือนจิตใจนั้นก็ให้มากน้อย แต่เรื่องที่ไม่ดีนั้นก็ให้รอไปก่อน

เยี่ยเจิ้นถิงย่อมต้องเข้าใจความหมายของเยี่ยเซิน เขาจึงพูดเสียงเรียบว่า “วางใจเถอะ ฉันรู้ขอบเขตของตัวเองดี！”

คนทั้งครอบครัวมาถึงหน้าห้องคนไข้ เยี่ยเจิ้นถิงก็พาเด็กๆ ไปยังห้องฆ่าเชื้อเพื่อเปลี่ยนชุด ซื่อเป่าน้อยก็อยากที่จะเข้าไปด้วย แต่ถูกเยี่ยเจิ้นถิงสั่งเอาไว้ว่า “รออยู่ข้างนอก อย่าเพ่นพ่านไปไหน”

ซื่อเป่าน้อยหยุดการกระทำของตัวเอง และร่อนลงบนบ่าของเยี่ยฮุยอย่างว่าง่าย มันยักไหล่ของตัวเองเล็กน้อยและทำท่าไม่พอใจ

“แกอย่ามาฉี่บนไหล่ฉันนะ” เยี่ยฮุยขมวดคิ้ว และทำท่าน่ากลัวออกมา “ไม่อย่างนั้น ฉันจะถอนขนแกออกให้หมด...”

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้”

เยี่ยฮุยยังไม่ทันพูดจบ ซื่อเป่าน้อยก็บินไปทางเยี่ยเจิ้นถิงเพื่อฟ้อง “ถอนขน ถอนขน กลัว กลัว...”