สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 564

“เยี่ยฮุย?” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องไปที่เยี่ยฮุยอย่างเย็นชา

“กระผมไม่กล้าหรอกครับ” เยี่ยฮุยรีบก้มหัวขอโทษ

ซื่อเป่าน้อยส่ายหางไปมาอย่างได้ใจ และกระพือปีกบินขึ้นไปบนหัวของเขา จากนั้นใช้กรงเล็บเขี่ยผมของเขา ทำราวกับหัวของเขาเป็นรังจากนั้นก็หย่อนก้นนั่งลงบนนั้น

มันทำท่าที่หวังอำนาจบาดใหญ่แบบนี้ อย่างยโสโอหัง！

สีหน้าของเยี่ยฮุยอึมครึม เขาเหลือกตาขึ้นไปจ้องซื่อเป่าน้องที่อยู่บนหัว เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะเอาเจ้าตัวน้อยนี้ไปต้ม...

เยี่ยจวินหัวเราะ “พรวด” ออกมา “เจ้านกแก้วนี้เหมือนคนชะมัด ฮ่า ฮ่า ฮ่า！”

“คงมีซักวัน...” เยี่ยฮุยยังไม่ทันพูดจบ ซื่อเป่าน้อยก็ยืนขึ้นและทำท่าเหมือนจะฟ้อง

เยี่ยฮุยสูดลมหายใจเข้าลึก คำพูดที่เตรียมจะ “แก้แค้น” ก็ถูกกลืนลงไป ช่างเถอะ ใครให้เจ้านกตัวนี้เป็นเจ้านายตัวน้อยอีกคนล่ะ

จะทำให้โมโหไม่ได้！

หลังจากที่เปลี่ยนเป็นชุดป้องกันเชื้อโรคแล้ว เยี่ยเจิ้นถิงก็พาเด็กน้อยทั้งสามคนเข้าไปในห้องคนไข้

“ฉันฟื้นแล้วนะ ทำไมถึงยังขังฉันไว้อยู่ในห้องแยกผู้ป่วยอีกละ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ รีบพาฉันออกไปได้แล้ว”

เมื่อเข้าไปถึงก็ได้ยินเสียงของคุณท่านเยี่ยพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

แม้ว่าเขายังไม่ฟื้นตัวจากอาการป่วยครั้งใหญ่ แต่น้ำเสียงของเขายังคงก้องกังวานเหมือนกับเมื่อก่อน ทรงพลังเป็นอย่างมาก

เหล่าหมอและผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ด้านข้างรีบอธิบายว่า “คุณท่านอย่าพึ่งใจร้อนเลยครับ เช้าวันนี้พวกเราได้ทำการตรวจร่างกายให้กับท่านแล้วครั้งหนึ่ง รอผลตรวจร่างกายออกมาแล้ว ถ้าหากแต่ละด้านได้เกณฑ์ตามมาตรฐานแล้วก็จะพาท่านย้ายไปยังห้องผู้ป่วยธรรมดาทันทีครับ”

“ยุ่งยากอะไรขนาดนั้น ฉันบอกให้ย้ายตอนนี้ก็คือย้าย...”

“คุณปู่คะ！” เย่ว์เย่ว์น้อยพูดอย่างกระเง้ากระงอดและตัดบทคำพูดของคุณท่านเยี่ย

คุณท่านเยี่ยชะงักไปแล้วรีบหันหน้าไปมอง เขาอดดีใจไม่ได้ “เย่ว์เย่ว์ เฉินเฉิน หลงหลง...”

“ตามนั้นสิ แน่นอนว่าต้องเป็นคำพูด” คุณท่านเยี่ยพยักหน้ารัวๆ “รอให้ปู่ออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วจะรีบพาหลานไปดิสนีย์แลนด์เลย”

“ขอบคุณค่ะคุณปู่...” เย่ว์เย่ว์ยกมือป้อมๆ ของเธอขึ้นและร้องออกมาอย่างดีใจ “คุณปู่จงเจริญ！”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าปู่มีอายุยืนถึงหมื่นปีคงไม่กลายเป็นปีศาจแล้วหรอ” คุณท่านเยี่ยหัวเราะออกมาเสียงดัง

“คุณปู่ไม่ใช่ปีศาจ คุณปู่คือคุณปู่ที่ดีที่สุด” เย่ว์เย่ว์เอียงศีรษะเล็กๆ ของเธอ แล้วทำหน้าสีหน้าจริงจังพูดว่า “คุณปู่ต้องคอยดูพวกเราโตขึ้น พวกเราอยากจะกตัญญูกับคุณปู่นะคะ！”

“ดี ดี ดี！”

คุณท่านเยี่ยพยักหน้าไม่หยุด และอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ

อาจเป็นเพราะอายุมากแล้วหรืออาจเป็นเพราะได้มีประสบการณ์ผ่านความตาย ตอนนี้คุณท่านรู้สึกขอบคุณ ได้เห็นพวกเด็กๆ แล้วก็รู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนในหัวใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“เฮอะ เฮอะ เฮอะ ลำเอียงจริงๆ！” เยี่ยเจิ้นถิงพูดออกมาอย่างอิจฉา “มีเหลนแล้ว ก็ไม่อยากได้ล่ะแล้วล่ะสิ！”