สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 612

“หม่ามี้ผอมหมดแล้ว” เย่ว์เย่ว์จับไปที่ใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยและพูดอย่างปวดใจ “เป็นเพราะว่าไม่มีซานเป่าอยู่ด้วยก็เลยกินอะไรไม่อร่อยใช่ไหมคะ”

“ใช่จะ ตอนนี้พอเห็นซานเป่าแล้ว หม่ามี้ก็อยากอาหารขึ้นมาเลย”

เฟิงเชียนเสวี่ยหอมแก้มอวบอ้วนของเย่ว์เย่ว์ เธอน้ำตาคลอแต่กลับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดออกมา

“หม่ามี้ คุณยายเพิ่งทำซาลาเปามาใหม่ๆ ผมจะไปเอามาให้เอง”

หลงหลงรีบวิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบของกินให้เฟิงเชียนเสวี่ยทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูท่าทางปราดเปรียวของเขาและถามขึ้น “ขาของเอ้อร์เป่าหายดีแล้วหรือ”

“หายนานแล้วครับ ตอนนี้กระโดดโลดเต้นได้แล้ว ร่าเริงมากๆ เลย” เฉินเฉินรีบอธิบายให้แม่ของตัวเองฟัง “หม่ามี้ครับ ผมช่วยแด๊ดดี้พัฒนาโปรแกรมตัวหนึ่งขึ้นมา แด๊ดดี้บอกว่าจะพาผมไปจดสิทธิบัตรด้วย และต่อไปนี้ก็จะใช้เป็นชื่อของผม”

“ต้าเป่าเก่งมากเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเฉินเฉินไว้ด้วยความดีใจ “หม่ามี้ภูมิใจในตัวหนูมากเลย!”

“หม่ามี้...” เฉินเฉินกอดเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ต่อไปนี้อย่าไปไหนอีกเลยนะครับ พวกเรากลัวว่าหม่ามี๊จะไม่กลับมาอีกมากเลย”

“ใช่ค่ะ พวกเราคุยกันแล้วด้วยว่าจะหนีออกจากบ้านไปหาหม่ามี้ที่โรงพยาบาล...”

เย่ว์เย่ว์เผลอหลุดปากออกไป หลังจากพูดจบเธอก็ใช้มืออวบอ้วนน้อยๆ นั้นปิดปากตัวเองทันที

“หนีออกจากบ้าน หนีออกจากบ้าน!”

ซื่อเป่าน้อยพูดซ้ำคำที่เย่ว์เย่ว์พูดและกระพือปีกไปมา บินวนอยู่บนหัวของเฟิงเชียนเสวี่ย

“หนีออกจากบ้าน?” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจมาก “ลูกๆ อย่าทำอะไรแบบนี้เด็ดขาดเลยนะ หม่ามี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้ก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือ”

“พวกเราอยู่เป็นเพื่อนตอนที่หม่ามี้กำลังรักษาอยู่ได้นี่ครับ ยังดูแลหม่ามี้ได้อีกด้วย” เฉินเฉินขมวดคิ้วและพูดด้วยความเสียใจ “หม่ามี้หายไปเป็นเดือนแล้ว พวกเราคิดถึงหม่ามี้มากเลย”

“หม่ามี้เคยรับปากกับพวกเราไว้แล้ว ว่าจะไม่ทิ้งพวกเราไปไหนอีก” เย่ว์เย่ว์เบะปากและเกือบจะร้องไห้ออกมา “หม่ามี้ไม่รักษาคำพูด!”

“ไม่ใช่นะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่รู้ว่าควรจะอธิบายให้เด็กๆ ฟังอย่างไรดี

“หม่ามี้ ซาลาเปาไส้หมูมาแล้วครับ”

“คุณปู่เจิงจะไปแล้วหรือครับ”

เมื่อเด็กๆ ทั้งสามคนเห็นว่าคุณท่านจะกลับแล้ว ต่างก็เข้ามายื้อไว้

เย่ว์เย่ว์จับมือของคุณท่านเยี่ยไว้และพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “คุณปู่เจิงคะ ยังไม่ต้องไปไม่ได้หรือ อยู่กินข้าวกับพวกเราก่อน”

เสียงของเธอทำให้จิตใจของคนฟังรู้สึกหวานชื่น

คุณท่านเยี่ยยิ้มออกมาทันที สายตาก็เปลี่ยนไปอ่อนโยนขึ้นมา “คุณปู่เจิงจะกลับบ้านแล้ว ครั้งหน้าจะมาพาเด็กๆ ไปทานข้าวนะ”

“ไม่เอาไม่เอา...” เย่ว์เย่ว์เขย่ามืดของคุณท่านเยี่ยไปมาอย่างออดอ้อน

“คุณปู่เจิง คุณปู่มากินข้าวด้วยกันที่นี่เถอะครับ คุณยายทำอาหารอร่อยมากเลยนะ” หลงหลงก็เข้ามาโน้มน้าวด้วยเช่นกัน แถมยังใช้มือประกอบท่าทางอีกด้วย “พอกินข้าวเสร็จแล้ว คุณปู่ก็ไปที่สวนดอกไม้กับพวกเรา ขาของผมหายดีแล้ว แสดงกังฟูให้คุณปู่ดูได้แล้วด้วย”

“ใช่ครับ คุณปู่อยากดูโปรแกรมที่ผมทำอยู่ไม่ใช่หรือครับ” เฉินเฉินจับมืออีกข้างหนึ่งของคุณท่านเยี่ย “กินข้าวเสร็จ ผมจะได้เอามาให้คุณปู่ดูได้เลย!”