สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 618

เฉินเฉินยังเล่นบอลกับเธอ แม้ว่าเย่ว์เย่ว์จะเงอะงะ แต่เธอก็ยังพยายามพวกพี่ๆสุดกำลัง

แล้วซื่อเป่าน้อยก็ส่งเสียงเชียร์พวกเขาอยู่บนตะกร้า ตะโกนเสียงดังมาก "สู้ สู้!"

เฟิงเชียนเสวี่ยที่อยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่จรดพื้น เมื่อเห็นฉากนี้ รอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ

ใช่แล้ว เยี่ยเจิ้นถิงกับเด็กๆ กล้าหาญกันถึงขนาดนี้ ทำไมเธอถึงต้องถอย เธอควรมีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้าไปกับพวกเขา!

พอคิดแบบนี้แล้วเฟิงเชียนเสวี่ยก็จุดประกายความหวังในใจของเธออีกครั้ง

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงกลับมาที่ห้อง เฟิงเชียนเสวี่ยก็ได้หลับไปแล้ว ช่วงนี้เธอมีอาการเซื่องซึมเป็นพิเศษ เธอมักจะดูเหนื่อยและอ่อนเพลียอยู่เสมอ

ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าเธอท้อง แต่หลังจากให้แพทย์ตรวจแล้ว ก็ปรากฏว่ามันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากภาวะครรภ์เป็นพิษ...

เขาถอดเสื้อโค้ทและใช้ผ้าขนหนูเช็ดน้ำฝนบนผม แล้วเดินไปนั่งข้างเตียง มองเฟิงเฉียนเสวี่ยอย่างเงียบๆ และลูบแก้มอันบอบบางของเธอเบาๆ

เธอนอนหลับลึกและเคลิ้บเคลิ้มไปกับการนอนหลับ

แล้วเขาก็ลูบไล้ใบหน้าของเธอโดยที่เธอไม่รับรู้...

ริมฝีปากอันเย้ายวนใจของเขาโน้มลงจูบบนหน้าผากของเธอและหันไปเตรียมจะเข้าห้องน้ำ แต่จู่ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งโอบรอบเอวของเขาจากด้านหลัง แล้วร่างอันนุ่มนวลก็พิงมา

“ตื่นแล้วเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงลูบผมของเธอ

“อือ ก็คุณปลุกฉันไง”

เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเอวของเขา ร่างของเธอมุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและเธอก็ใช้มือเล็กๆบางๆปลดกระดุมเสื้อเขา

"จู่ๆ ก็ร้อนแรงขนาดนี้เชียว..." เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและจับหน้าเธอแล้วถามว่า "คุณกินยาผิดขวดหรือเปล่า"

"บ้าน่า!" เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเขินๆ "จะเอาไหม ถ้าไม่เอาก็ช่างมัน"

"เอาสิ..." เยี่ยเจิ้นถิงพลิกตัวและกดเธอให้อยู่ใต้ร่างเขา เขารวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้แล้วก็จูบหน้าผาก แก้ม ริมฝีปาก และติ่งหูของเธออย่างคลั่งไคล้ "ผมก็ชอบที่คุณเป็นแบบนี้นั้นแหล่ะ..."

และเยี่ยเซินก็เห็นว่าเขานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้เป็นเวลานานเลยกังวลว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา เขาจึงถามอย่างระมัดระวัง "คุณท่านครับ คุณยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลย ให้ผมบอกห้องเครื่องให้เตรียมอาหารไว้ไหมครับ”

"ไม่ต้อง" ในที่สุดคุณท่านเยี่ยก็เปิดปากพูด "ไม่ว่าไอ่เด็กบ้านั้นจะพูดอย่างไรก็ไม่มีทางเปลี่ยนการตัดสินใจของฉันได้ แต่สิ่งที่เจ้าเด็กเฉินเฉินนั่นพูดนั้น...ช่าง..."

"ใช่ครับ คุณชายเฉินเฉินแตกต่างออกไปจริงๆ" เยี่ยเซินถอนหายใจ "เด็กอายุแค่สามขวบครึ่ง สติปัญญาของเขายังดีกว่าคุณชายในตอนนั้นและอีคิวของเขาก็สูงกว่าคุณชายมากโข”

"ใช่" คุณท่านเยี่ยพยักหน้ารัวๆ...

“ถึงอย่างไรไอ่เด็กบ้านั้นก็เสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กและฉันก็ยุ่งกับการรวมบริษัท ไม่มีเวลาอยู่กับมัน เขาเติบโตมากับการฝึกฝนที่น่าเบื่อ ขาดความอบอุ่นจากครอบครัวและขาดการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

แต่เฉินเฉินนั้นแตกต่างออกไป แม่กับยายของเขาดูแลพวกเขาอย่างดี เห็นได้ชัดว่าเขาได้เปรียบในเรื่องนี้"

"เพราะเหตุนี้ คำพูดของเขาทุกประโยคถึงสะกิดใจคุณ" เยี่ยเซินปลงมากๆ "ตอนนั้นผมก็ยังตกใจ คำพูดเหล่านั้นดูไม่เหมือนคำพูดของเด็กสามขวบครึ่ง แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนคิดเองแล้วจะเป็นใครคิดกัน”

ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช้ความคิดของคุณชาย ส่วนคุณเฟิงกลับมาปุ๊บก็เจอกับท่านแล้ว เธอจึงไม่มีเวลาสอนให้เด็กพูดแบบนั้น และนอกจากนี้ผู้หญิงซื่อๆแบบเธอก็ไม่น่าจะยุยงเด็กได้"