สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 619

"ตอนนี้ฉันคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว คงไม่น่ามีใครยุยง" คุณท่านเยี่ยยิ้มแล้วพูดอย่างเหน็บแนม "ผู้ใหญ่สองคนนั้นไม่ฉลาดเท่าเด็กคนนี้ สิ่งที่พวกนั้นสอนมาต่างหากที่แปลก!"

เยี่ยเซินหัวเราะออกมาดังๆ "ท่านจะว่าคุณชายเยี่ยเขาเป็นแบบนี้ไม่ได้ เขาก็เป็นคนฉลาดนะครับ"

"อืมแต่คิดร้ายเยอะ" พอคุณท่านเยี่ยนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิงเขาก็โมโห "แม้ว่าเขาจะไม่ได้เอาคำพวกนั้นมาสอน แต่เขาก็ยังจงใจให้เด็กๆ เกลี้ยกล่อมฉัน"

"ก็ใช่ ไม่เช่นนั้น คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยจะกลับบ้านมาตั้งก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงได้อย่างไร" เยี่ยเซินก็มองออกเช่นกัน

"เฮ่อ..." คุณท่านเยี่ยคิดถึงพวกเด็กๆ และก็ตกอยู่ในความทุกข์อีกครั้ง "แม้ว่ามันจะเป็นกลอุบายของเจ้าเด็กเลวนั่น แต่สิ่งที่พวกเด็กๆพูดนั้นออกมาจากใจ..."

"ผมอาจจะพูดไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่" เยี่ยเซินพูดอย่างระมัดระวัง "คุณชายกับคุณชายน้อยและคุณหนูต่างก็เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หากท่านแยกพวกเขาออกจากกัน ทั้งครอบครัวจะเกลียดท่านและเด็กทั้งสามคนก็มีความคิดเป็นของตัวเอง โดยเฉพาะคุณชายเฉินเฉิน ถ้าเกิดเขาจะตามแม่ของเขาไปด้วยล่ะ..."

"ไอ้แก่เอ้ย คิดว่าฉันใจไม่เด็ดพอเหรอ ถึงมาขู่ฉัน" คุณท่านเยี่ยโมโหสบถด่า "แกควรช่วยฉันคิดหาวิธีสิ!!"

แล้วเขาก็กระทุ้งไม้เท้าลงบนพื้น เสียงดัง "ตึ้ง ตึ้ง"

และเยี่ยเซินก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความตกใจ แล้วรีบพูดอย่างตื่นตระหนก "คุณท่านครับ เรื่องนี้ผมไม่กล้าออกความคิดหรอก ผมเกรงว่าจะทำให้ท่านโกรธ..."

"นายพูดสิ ฉันจะไม่ถือโทษ" คุณท่านเยี่ยคิดอะไรไม่ออกจริงๆ เขาเลยอยากหาคนปรึกษาสักคน

"ที่จริง ผมคิดว่า..." เยี่ยเซินลังเลนิดหน่อยก่อนจะพูดความจริงออกมา "คุณชายได้ตัดสินใจจะแต่งงานกับคุณเฟิง และพวกเขาก็มีลูกด้วยกันถึงสามคนและลูกทั้งสามคนก็น่ารัก ในสถานการณ์เช่นนี้ท่านไม่มีทางที่จะให้พวกเขาแยกทางกัน...งั้นท่านก็ทำให้พวกเขาสมหวังกันจะดีกว่าไหมครับ”

“แกนี่มันไม่เอาถ่าน ฉันให้แกมาช่วยฉันหาวิธีแก้ปัญหา แต่แกกลับมาพูดแทนพวกมันงั้นเหรอ”

คุณท่านเยี่ยโกรธมากจนยกไม้เท้าตีเยี่ยเซินและแน่นอนว่าระดับความแรงนั้นเบากว่าที่ตีเยี่ยเจิ้นถิงมาก

ถึงอย่างไรซะเยี่ยเซินก็อายุเกือบแปดสิบแล้ว เขาไม่ควรโดนทำร้าย

ไม่เหมือนกับเยี่ยเจิ้นถิงที่ผิวหยาบกร้านเนื้อก็หนา โดนตีหน่อยก็ไม่เป็นไร

เมื่อก่อน หากมีใครพูดถึงเยี่ยเจิ้นเทียน คุณท่านเยี่ยจะต้องโกรธแน่ๆ แต่ตอนนี้ พอเยี่ยเซินพูดถึงเรื่องนี้ เขากลับไม่โกรธ...

เพราะสิ่งที่เขากังวลมากที่สุดก็คือเรื่องนี้เช่นกัน

“แม้ว่าในตอนนั้นตระกูลเหลิ่งจะมีความรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แต่ถ้าพวกเราไม่ได้เข้าไปห้าม บางที...”

เยี่ยเซินพูดไปครึ่งทางแล้ว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดต่อ

และสักพักเขาก็มองสีหน้าของคุณท่านเยี่ยอย่างระแวดระวัง คุมน้ำเสียงแล้วพูดต่อ

“ผมว่าความรู้สึกของคุณชายเยี่ยที่มีต่อคุณเฟิงนั้นก็ไม่ได้น้อยไปกว่าความรู้สึกที่ท่านชายมีต่อนางแม่มดตระกูลเหลิ่งในตอนนั้นนะครับ ผมกลัวจริงๆ ถ้าครั้งนี้ไปห้ามเขาอย่างเข้มงวดแล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณชายอีกล่ะก็...

แม้ว่าตระกูลเยี่ยจะมีผู้สืบทอด แต่ท่านก็อายุตั้งเก้าสิบหกแล้ว จะยังมีเวลาอีกกี่ปีกัน ท่านจะยังอบรมสั่งสอนคุณชายน้อยให้เหมือนกับในตอนนั้นที่อบรมคุณชายเยี่ยได้ไหม..."