“คุณปู่ ของผมล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงถามแล้วแสร้งทำเป็นไม่พอใจ
"มือแกก็ยาวไม่ใช่เหรอ" คุณท่านเยี่ยจ้องมองเขาแล้วยื่นก้นเป็ดให้เขา "เอ้า รับไป!"
"นี่คือตูดเป็ด ฮ่าฮ่าฮ่า..."
เด็กทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน
เสียงหัวเราะแห่งความสุขกระจายไปทั่วทุกซอกทุกมุมพร้อมแสงแห่งความอบอุ่นที่แพร่กระจายให้ทุกคน!
แม่จูกำลังถือจานปลาแมนดารินนึ่ง ในขณะที่ยืนอยู่ใต้ต้นหอมหมื่นลี้ เมื่อเห็นฉากนี้ เธออดไม่ได้ขอบตาแดงเรื่อ
"คุณท่าน ท่านเห็นหรือยังคะ ตอนนี้คุณหนูดูมีความสุขมาก และพรุ่งนี้เธอก็กำลังจะแต่งงานแล้วนะคะ!"
"แม่จู ทำไมเธอถึงร้องไห้ในวันที่มีความสุขเช่นนี้" แม่หรงรีบเข้ามาปลอบเธอ "ยิ้มให้เยอะๆ หน่อย ดูสิ คุณหนูเฟิงดูมีความสุขมากๆ"
"ใช่แล้ว ฉันก็มีความสุขเช่นกันที่ได้เห็นคุณหนูของเรามีความสุข" แม่จูรีบเช็ดน้ำตาของเธอและยิ้มออกมา "หลังจากผ่านความล้มเหลวมามากมาย ในที่สุดก็ได้กลับมาพบกันอย่างมีความสุข!"
“ใช่ ทุกคนร่วมปีติยินดีด้วยกัน ร่วมกันเฉลิมฉลองทั่วประเทศ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”
แม่หรงเดินไปพร้อมกับจานผลไม้ บนใบหน้าของเธอประดับไปด้วยรอยยิ้มที่หวานชื่น
แม่จูปรับอารมณ์ของเธอและเสิร์ฟอาหารต่อไป
แสงจันทร์ส่องสว่างชัดเจน ส่องกระทบลงบนใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย ราวกับว่าเธอถูกเคลือบด้วยแสงสีเงินอีกชั้นหนึ่ง รอยยิ้มของเธออ่อนโยนราวกับสายน้ำ อ่อนโยนและอ่อนหวาน...
เยี่ยเจิ้นถิงคอยคีบอาหารให้เธอตลอด ทั้งยังคอยดูแลเธออย่างทะนุถนอม
เธอยิ้มให้เขา แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่โน้มตัวไปจูบหน้าผากเธอ
การกระทำที่ใกล้ชิดระหว่างทั้งสองอบอวลไปด้วยกลิ่นความรัก!
ถ้าทุกอย่างจบลงแบบนี้ ก็เหมือนตอนจบในเทพนิยาย เจ้าชายกับเจ้าหญิงก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...
น่าเสียดายที่ชีวิตจริงไม่ใช่เทพนิยาย!
หลังอาหารเย็น เด็กๆ ก็โห่ร้องกันว่าอยากไปเล่นที่สวนสนุก เยี่ยเจิ้นถิงยุยงให้คุณท่านเยี่ยไปที่นั่นกับหลานๆ
เฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังจะตามไป จู่ๆ ก็เกิดอาการปวดอย่างรุนแรงที่หลังศีรษะ จนเธอต้องใช้มือค้ำโต๊ะโดยไม่รู้ตัว และวินาทีถัดมา เลือดสองหยดไหลลงมาเปื้อนผ้าเช็ดปากสีขาว...
"แด๊ดดี้ เงินก้อนนั้นที่ได้จากโปรแกรมที่ผมคิดค้นโอนเข้าบัญชีมาแล้ว เอาเงินนั้นเป็นสินสอดให้หม่ามี๊เถอะฮะ"
เฉินเฉินยังคงทำท่าทางคิดวางแผนให้หม่ามี๊อย่างตั้งอกตั้งใจ ทั้งยังหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาตรวจสอบบัญชี "ตอนนี้มีประมาณสามสิบเจ็ดล้านกว่า ทั้งหมดนี้ให้เป็นสินสอดหม่ามี๊หมดเลยฮะ!"
"ว้าว มีมากมายขนาดนี้เชียวหรือ" คุณท่านเยี่ยประหลาดใจมาก "เฉินเฉิน เรานี่เป็นอัจฉริยะจริงๆ"
"ใช่ เพิ่งจะอายุแค่สามขวบครึ่ง ก็มีรายได้มากกว่าสามสิบล้านบาทแล้ว!" เยี่ยฮุยอดไม่ได้ที่จะถอดหายใจด้วยความรู้สึกหดหู่ "ตอนฉันสามขวบครึ่งฉันยังต้องให้คนป้อนนมให้อยู่เลย"
“ฉันก็ด้วย” เยี่ยจวินตอบ
"พรืด ฮ่าฮ่าฮ่า..." เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะอีกครั้ง ช่วงนี้เขาอารมณ์ดีจริงๆ และเขาเริ่มชอบหัวเราะมากขึ้น บางทีนี่อาจเป็นพลังวิเศษของความรัก
“แด๊ดดี้ฮะ บัตรธนาคารอยู่ในห้องผม เดี๋ยวผมไปเอาให้นะ”
เฉินเฉินบอกว่าเขากำลังจะกลับไปหยิบเงิน
คุณท่านเยี่ยรีบดึงเขากลับมา "เด็กโง่ แด๊ดดี้ของหนูแค่แกล้งหนูเฉยๆ พวกหนูสามคนเป็นสินสอดที่ดีที่สุดของหม่ามี๊แล้ว!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก
เทกันแบบนี้เลยหรอมีต่ออีกมั้ย...
แอด..กลับบ้านด่วน...ยังรออยู่นะคะ😁😁...
ขอบคุที่ลงให้อ่านนะคะ สนุกมากเลย อย่าลืมมาลงต่อนะคะ 👍🏻...
อย่าหายไปนานนะแอด😁😁...
แอด..กลับมาอัพเดทแล้ว..น่ารักที่สุด👍👍👍...
แอด..อย่าเทกันเลย..กลับมาลงต่อหน่อยจ้า😂😂😂...