สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 651

เยี่ยเจิ้นถิงรีบแย่งยาถอนพิษมาทันทีและป้อนให้กับเฟิงเชียนเสวี่ย

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นยกยิ้มขึ้น “นี่เป็นยาถอนพิษแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ส่วนที่เหลือ รอให้บริษัทของฉันฟื้นฟูและหุ้นต่างๆ เข้าที่แล้ว ฉันจะเอาให้นาย”

“ยาถอนพิษแบ่งไว้กี่ส่วน” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว

“10 ขวด” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นหัวเราะและพูดขึ้น “ต้องแบ่งไว้เป็นสิบส่วน หลานชาย...”

“คุณ...” เยี่ยเจิ้นถิงโกรธมากจนแทบจะลงไม้ลงมือ แต่กลับถูกเยี่ยเซินห้ามเอาไว้ก่อน “นายท่านใจเย็นก่อนครับ! ในเมื่อคุณหญิงอวิ๋นรับปากแล้วว่าจะส่งยาถอนพิษให้ คงจะไม่คืนคำแน่นอน ยังมีคุณท่านอยู่ คุณวางใจเถอะครับ”

“ส่งยาที่เหลือมาให้ฉันและฉันจะโอนหุ้นให้เธอทันที”

คุณท่านเยี่ยทำท่าทางบอกให้บอดี้การ์ดปล่อยตัวเยี่ยเจิ้นอวิ๋น

“จริงหรือคะ” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นรู้สึกกลัวคุณท่านเล็กน้อย

“ฉันเคยไม่รักษาคำพูดด้วยหรือ” คุณท่านเยี่ยย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ได้ค่ะ ฉันจะให้คนนำมาให้เดี๋ยวนี้” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเดินไปคุยโทรศัพท์ที่อีกด้านหนึ่ง

“ตอนนี้นายรู้หรือยังว่าควรทำอย่างไร” คุณท่านเยี่ยหันไปมองเยี่ยเจิ้นถิง “เอายาถอนพิษมา ปล่อยเธอไป ทุกอย่างจบ อย่าดึงดันทำอะไรวู่วาม!”

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยอย่างลึกซึ้ง เขารู้ว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ เขาทำได้แค่ยอมเท่านั้น...

“ได้ ฉันรับปาก!” เยี่ยเจิ้นถิงก้มหน้าลง “แต่ผมจะจัดการเอง ไม่ต้องให้คนอื่นมาจัดการให้ผม”

“เอาสิ” คุณท่านเยี่ยตอบอย่างสบายๆ “ไม่ว่านายจะทำอะไร ก็ไม่พ้นสายตาของฉันหรอก”

คนที่อยู่รอบๆ ฟังบทสนทนาของปู่หลานคู่นี้ไม่เข้าใจ แต่เยี่ยเซินกลับเข้าใจเป็นอย่างดี

เยี่ยเจิ้นถิงยืนกรานที่จัดการด้วยตัวเอง เป็นเพราะกลัวว่าคุณท่านเยี่ยจะทำการลอบฆ่าจากที่ส่งเธอออกไปแล้วอย่างลับๆ...

ส่วนความหมายของคุณท่านเยี่ยก็คือ ให้เยี่ยเจิ้นถิงจัดการด้วยตัวเองก็ได้ แต่ถ้าเยี่ยเจิ้นถิงแอบเล่นตุกติก แกล้งทำเป็นส่งเธอออกไป แต่ความจริงกลับพาเธอไปซ่อน ถ้าทำแบบนั้นคงจะหลบสายตาของคุณท่านไม่พ้น

ประโยคธรรมดาของปู่หลาน ในความเป็นจริงแล้วเป็นการเตือนอีกฝ่าย!

“คุณเฟิงฟื้นแล้วครับ...” ในขณะนั้นเอง จู่ๆ เยี่ยฮุยก็ตะโกนขึ้นมา

เยี่ยเจิ้นถิงรีบปล่อยเธอทันที จากนั้นก็ตบหลังเธอเบาๆ “ผมกอดแน่นเกินไป”

“อื้ม~” เฟิงเชียนเสวี่ยยกยิ้มขึ้นอย่างฝืนๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชินแล้ว”

“ยัยบื้อ!” เยี่ยเจิ้นถิงยกริมฝีปากขึ้น เขาอยากจะยิ้มให้เธอแต่ก็ยิ้มไม่ออก สีหน้าเขาจึงดูไม่ค่อยดีนัก...

“คุณเป็นอะไรหรือคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยกมือขึ้นไปลูบใบหน้างดงามของเขาเบาๆ “พวกเราก็แต่งงานกันแล้ว ทำไมคุณดูไม่ดีใจเลยล่ะคะ”

“ดีใจสิ” เยี่ยเจิ้นถิงจูบแหวนที่เธอสวมอยู่ “ภรรยา!”

“สามี!” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบรับอย่างอ่อนโยน

“น่ารักจัง!” เยี่ยเจิ้นถิงยกมือซ้ายของตัวเองขึ้นมา “คุณดูสิ ผมสวมแหวนไว้แล้ว ต่อไปนี้เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว!”

“สวมไว้ตั้งแต่เมื่อไรกันคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างงุนงง “ต้องให้ฉันเป็นคนสวมให้คุณไม่ใช่หรือคะ”

พูดจบเฟิงเชียนเสวี่ยก็ถอดแหวนออกมาอย่างเอาแต่ใจ จากนั้นก็สวมให้เขาอีกครั้งหนึ่ง...