สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 656

หลังลงมาจากรถ เฟิงเชียนเสวี่ยถึงเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าท้องฟ้ามืดครึ้มและฝนตกปรอยๆ ราวกับแสดงความเศร้าที่ต้องจากกัน

บอดี้การ์ดของตระกูลเยี่ยยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ราวกับกำลังยืนส่งเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยยกกระโปรงชุดแต่งงานขึ้นและเดินเข้าไปในเครื่องบินพิเศษอย่างช้าๆ บนชุดแต่งงานมีคราบเลือดเป็นหย่อมๆ ราวกับดอกลำโพงที่บานสะพรั่งท่ามกลางความมหัศจรรย์ของชีวิต

ละอองฝนโปรยปรายลงมาบนร่างของเธอ ทำให้ผมและชุดของเธอเปียกโชก...

เธอก้มหน้าลงและเดินไปด้านหน้าอย่างเลื่อนลอย

แม่จูเดินตามมาด้านหลังโดยที่กอดกล่องสีเงินเอาไว้แน่น...

เยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่ด้านข้างรถและมองไปที่เธออย่างสงบนิ่ง เขาอยากจะเข้าไปกอดเธอมาก แต่เขาก็ไม่ได้ทำ...

เขากลัวว่าถ้าเขากอดเธอแล้ว เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหนอีก

เขามองดูแผ่นหลังที่งดงามนั่นและคิดในใจ ลาจากกันแค่ชั่วคราวเท่านั้น รอผมนะ ผมจะไปรับคุณแน่นอน!

“นายท่าน ขึ้นรถเถอะครับ” เยี่ยเซินพูดขึ้นเบาๆ “ผมจะส่งคนคอยคุ้มกันตอนที่เธอไป คนที่อยู่บนเครื่องบินพิเศษมีแค่คนของพวกเราเท่านั้น ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไร สายตายังคงมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยดังเดิม เธอก้าวขึ้นบันไดไปทีละขั้นจนเข้าไปในห้องโดยสาร และเธอก็อดใจไม่ไหวหันกลับไปมอง

เยี่ยเจิ้นถิงอ้าปาก เขาอยากจะบอกเอว่าเขาจะไปรับเธออย่างแน่นอน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป...

เพียงแค่ใช้สายตาบอกกับเธอว่า ‘เชื่อผม!’

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูเยี่ยเจิ้นถิงและร้องไห้ออกมาอีกครั้งหนึ่ง เธออยากได้ยินเขาพูดอะไรสักอย่างหนึ่ง ขอแค่ประโยคเดียวก็ยังดี แต่เขากลับเลือกที่จะเงียบ...

เธอมองไปที่เขาอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร เธอก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องโดยสารอย่างหมดหวัง

“เชียนเสวี่ย...”

เมื่อมองดูฉากที่เธอเดินเข้าไป ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็ห้ามใจไม่ไหวตะโกนออกมา แต่เธอก็ไม่ได้ยินแล้ว

แม่จูกอดกล่องสีเงินเดินตามเข้าไป และมีบอดี้การ์ดนำกระเป๋าเดินทางของเธอไปวางไว้ด้านหลัง

หลังจากประตูปิดลง พนักงานภาคพื้นดินโบกมือให้คนอื่นๆ ออกจากลาน

บอดี้การ์ดก็ยังไม่พูดอะไร

“ให้ตายสิ พวกคุณเป็นใบ้กันหรือ”

แม่จูร้อนใจมาก

แต่ไม่ว่าเธอจะถามอย่างไร จะโวยวายขนาดไหน บอดี้การ์ดเหล่านั้นก็ไม่พูดอะไรอยู่ดี

แม่จูไปถามพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินอีกครั้งหนึ่ง แต่พวกเขาก็บอกเพียงแค่ว่าต้องพาเฟิงเชียนเสวี่ยไปส่งที่เชียงใหม่ เรื่องอื่นๆ พวกเราไม่รู้

แม่จูร้อนใจมากจนอยู่ไม่สุขและกลับไปนั่งที่นั่ง พร้อมกับถามเฟิงเชียนเสวี่ย “คุณหนูคะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ”

“แม่จูยังดูไม่ออกอีกหรือคะ...” ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็พูดขึ้นมา เสียงของเธอทุ้มต่ำและแหบแห้ง “ตระกูลเยี่ยจะทิ้งแม่เก็บลูกไงคะ”

“อะ อะไรนะ” แม่จูชะงักไป ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ ถึงจะได้สติกลับมา “ไม่หรอกมั้งคะ คุณหนูกับนายท่านก็แต่งงานกันแล้ว...”

“แต่งงานแล้วก็หย่ากันได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “พวกเขาอยากได้แค่เด็กๆ เท่านั้น ไม่อยากได้ฉัน”