สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 657

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้” แม่จูนิ่งไป “คุณท่านเยี่ยยอมรับคุณหนูแล้วไม่ใช่หรือคะ แต่งงานกันแล้วด้วย ทำไมจู่ๆ ถึงมากลับคำล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ…” เฟิงเชียนเสวี่ยมองออกไปที่ชั้นเมฆอย่างหมดหวัง “ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมจู่ๆ ถึงต้องส่งฉันออกไป…”

เมื่อได้ยินแบบนั้น แม่จูก็ไม่สบายใจมากขึ้นกว่าเดิม เธอมองดูผู้คนรอบๆ และรู้สึกถึงลางไม่ดี

เธอกอดกล่องสีเงินเอาไว้แน่น กลัวว่าจะถูกคนแย่งไป

เฟิงเชียนเสวี่ยเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ จากนั้นจึงค่อยๆ ผล็อยหลับไป…

เพียงไม่นาน เครื่องบินก็มาถึงที่สนามบินเชียงใหม่

ตระกูลเยี่ยจัดการเรื่องต่างๆ และขับรถไปส่งเฟิงเชียนเสวี่ยกับแม่จูที่วิลล่าเล็กๆ แห่งหนึ่งที่นอกตัวเมือง ด้านในดูใหม่และสง่างามมาก เครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ก็ครบครัน

หลังจากวางของแล้ว บอดี้การ์ดสองคนก็โค้งคำนับเฟิงเชียนเสวี่ยและเตรียมจะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” แม่จูวิ่งเข้าไปดึงบอดี้การ์ดสองคนนั้นไว้ “พวกคุณจะไปทั้งแบบนี้เลยหรือคะ แบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร”

“คุณท่านบอกแล้วครับ หวังว่าพวกคุณจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เป็นอย่างดี ไม่ต้องกลับประเทศ” ในที่สุดบอดี้การ์ดคนนั้นก็พูดขึ้น “บ้านหลังนี้ พวกคุณสามารถเดินลงไปเรื่อยๆ ได้ ที่ลานบ้านมีรถหนึ่งคัน เอกสารในการอยู่เชียงใหม่ของพวกคุณวางอยู่ที่โต๊ะแล้วครับ รวมไปถึงเงินบาทด้วย น่าจะพอใช้แล้ว”

“อะไรนะ…”

“รักษาตัวด้วยครับ!” บอดี้การ์ดทำความเคารพอีกครั้งหนึ่งและเดินออกไปทันที

“นี่…” แม่จูยังอยากเรียกพวกเขา แต่เฟิงเชียนเสวี่ยก็พูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า “แม่จูคะ หยุดเถอะ เรียกไปก็ไม่มีประโยชน์…”

“คุณหนู…” แม่จูดึงเธอมาถามอย่างร้อนใจ “คนของตระกูลเยี่ยจะทำอะไรกันแน่คะ พวกเขาบอกว่าจะไม่ให้พวกเรากลับประเทศ นี่มันหมายความว่าอย่างไรคะ จะให้พวกเราอยู่ที่เชียงใหม่ไปทั้งชีวิตเลยหรือ”

…ฉันคิดว่า นายท่านคงไม่ใจร้ายขนาดนั้น ไม่แน่ว่าเขาอาจจะแค่กำลังต่อกรกับคุณท่านอนเท่านั้น ผ่านไปไม่กี่วันเขาคงจะคิดหาวิธีมารับพวกเราแน่นอน”

“ฉันว่าเขาใจร้ายมากเลย…” เฟิงเชียนเสวี่ยเสียใจมาก “ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็พูดแล้ว ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่ปล่อยมือฉันเด็ดขาด แต่ผ่านไปแปปเดียวก็…”

เธอมองดูแหวนบนนิ้วมือของตัวเองและคิดไปถึงเรื่องไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ งานแต่งงานที่มีความสุขที่สุด แต่ตอนนี้กลับถูกส่งไปอยู่ที่ประเทศอื่น…

“เขาอาจจะเลี่ยงไม่ได้ก็ได้ค่ะ” แม่จูปลอบใจเฟิงเชียนเสวี่ย “ถึงแม้นายท่านจะสั่นคลอน แต่พวกเราก็ยังมีเด็กๆ ทั้งสามคนอยู่ ต้าเป่าเอ้อร์เป่าซานเป่าไม่เจอคุณหนู จะต้องคิดถึงคุณหนูมากแน่ ถึงตอนนั้นถ้าพวกเขาร้องไห้โวยวายขึ้นมา คุณท่านคงจะทำอะไรไม่ถูก…”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกมีหวังขึ้นมา เธอพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ถ้าตระกูลเยี่ยไม่ยอมรับฉัน ฉันก็จะไป พวกเรากลับไปที่บ้านเกิดแล้วใช้ชีวิตปกติธรรมดา พวกเราอยู่ด้วยกันก็มีความสุขดี ฉันไม่ต้องแต่งเข้าตระกูลเยี่ยก็ได้…”

“ใช่ค่ะ” แม่จูตาแดงก่ำ “ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องส่งพวกเรามาไกลถึงประเทศไทยด้วย พวกเขาอยากทำอะไรกันแน่”