สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 658

“อาจจะกลัวว่าฉันจะแย่งลูกไปล่ะมั้งคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยคาดเดา “ตระกูลเยี่ยของพวกเขาอยากเก็บเด็กๆ ไว้ ถึงต้องส่งฉันไปที่ไกลๆ”

“แม้ว่าพวกเขาจะคิดแบบนี้ เด็กๆ ก็คงไม่ยอมตกลงหรอกนี่คะ” แม่จูไม่เข้าใจจริงๆ “เด็กๆ ต้องคิดถึงคุณหนูอย่างแน่นอน”

“คุณท่านบอกกับเฉินเฉินว่าฉันต้องไปรักษาตัว ถ้าถึงตอนนั้นบอกเด็กๆ ว่าฉันรักษาไม่หาย...” จู่ๆ เฟิงเชียนเสวี่ยก็นึกขึ้นมาได้จึงกระวนกระวายขึ้นมาทันที “ใช่ พวกเขาอาจจะทำแบบนี้จริงๆ ก็ได้”

“ไม่หรอกมั้งคะ ฉันจะไปโทรหาต้าเป่า”

แม่จูลองโทรไปหานาฬิกาโทรศัพท์ของเฉินเฉินทันที และก็โทรไม่ติดจริงๆ แบบที่คิดไว้...

เธอลองโทรไปหาหลงหลงกับเย่ว์เย่ว์อีกคร้งหนึ่ง แต่ก็โทรไม่ติดเช่นกัน

เธอโทรไปหาเกาถิงกับผกา และก็โทรไม่ติด

เธอกระวนกระวายขึ้นมาทันที และถามอย่าร้อนใจ “โทรศัพท์นี้คงไม่ได้พังไปแล้วหรอกใช่ไหมคะ”

“ลองโทรไปเบอร์นี้สิคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นน้ำขวดหนึ่งบนโต๊ะ และบนขวดน้ำก็มีเบอร์โทรติดอยู่

แม่จูลองโทรไปที่เบอร์นั้น เพียงครู่เดียวก็โทรติด

เธอรีบวางสายไปอย่างลนลานและถามขึ้น “หรือว่าไม่ได้เปิดการโทรต่างประเทศคะ”

“โทรศัพท์ของแม่จูล่ะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถาม

“ถูกเยี่ยเซินยึดไปตั้งนานแล้วค่ะ” แม่จูยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ “ตอนนั้นเขาบอกว่าจะช่วยฉันถือไว้ ฉันก็นึกว่าเขาจะช่วยถือจริงๆ สุดท้ายกลับหลอกเอาโทรศัพท์ฉันไป คุณหนู โทรศัพท์ของคุณหนูล่ะคะ”

“ตอนแต่งงานฉันฝากไว้ที่ถิงถิงน่ะค่ะ ไม่อยู่กับฉัน” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว “พรุ่งนี้เราออกไปซื้อโทรศัพท์กันเถอะค่ะ ทำเป็นเบอร์ท้องถิ่นแล้วลองโทรออกต่างประเทศดู”

“อื้อค่ะ” แม่จูพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไม่ต้องกลัวนะคะ มีฉันอยู่ ฉันจะอยู่กับคุณหนู ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก”

เฟิงเชียนเสวี่ยแสบจมูกขึ้นมา จากนั้นน้ำตาก็ไหลลงมา เธอกอดแม่จูไว้แน่นและมองออกไปที่ท้องฟ้าสีดำด้านนอก ในใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวต่อความไม่แน่นอนของอนาคต...

...

เด็กๆ ทั้งสามคนนึกถึงตอนที่หม่ามี้หายไปรักษาเป็นเวลานานขึ้นมา พอกลับมาร่างกายก็ไม่ค่อยดีนัก จึงทำได้แค่เชื่อฟังและให้หม่ามี้ตั้งใจรักษาตัวไป

หลังจากนั้นจึงตามคุณท่านเยี่ยออกไป

บ้านสงบลง หลังจากเยี่ยเจิ้นถิงกลับมาที่บ้าน เขาก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว มองดูบ้านว่างเปล่าที่ไม่มีเสียงดุของแม่จู ไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยนของเฟิงเชียนเสวี่ย ไม่มีเสียงโหวกเหวกของเด็กๆ...

บ้านหลังนี้ เปลี่ยนไปไม่เหมือนบ้านแล้ว...

อารมณ์ของเขาดิ่งลงไปยังจุดต่ำสุด เขายกมือขึ้นมากุมหน้าผาก เขาคิดถึงแต่เรื่องของเฟิงเชียนเสวี่ย ตอนนี้เธอจะต้องหมดหวังจนแทบจะสติแตก รู้สึกสงสัยในตัวเขาและเกลียดแค้นเขามากแน่ๆ...

“คุณชายเยี่ย!” เยี่ยจวินเรียกขึ้นมาเบาๆ “ผมให้คนไปคอยจับตามองประธานอวิ๋นไว้ เธอไม่ได้ทำอะไรครับ มีแค่ส่งมอบยาถอนพิษและรับหุ้นจากคุณท่านไป ตอนนี้กำลังจะขึ้นเครื่องกลับไปที่อีเกิ้ลคันทรี่ครับ”

เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าเบาๆ และออกคำสั่ง “จับตาดูเธอต่อไป อย่าให้เธอแตะต้องเฟิงเชียนเสวี่ย”

“เข้าใจแล้วครับ” เยี่ยจวินพยักหน้า “ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ”