สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 660

“เข้าใจแล้ว...” เยี่ยฮุยถอนหายใจออกมายาวๆ “คุณชายเยี่ยคิดมาดีแล้วจริงๆ แต่คุณเฟิงที่ไม่รู้อะไรเลย กลัวว่าจะโกรธแค้นเขา”

“เรื่องนี้ช่างมันไปก่อนเถอะ เรื่องที่น่ากลัวที่สุดคือกลัวว่าเด็กสามคนนั้นจะโกรธเขาไปด้วยนี่สิ” เยี่ยจวินส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “เขารับแรงกดดันทั้งหมดไว้ด้วยตัวคนเดียว แต่กลับพูดอะไรไม่ได้ เฮ้อ...”

ทั้งสองคนกระซิบคุยกันครู่หนึ่ง จากนั้นก็แยกย้ายไปทำงาน

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าเป็นงานที่ไร้ประโยชน์ แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำ พวกเขาคาดว่าถ้าพวกเขาจัดการไปได้ครึ่งหนึ่ง พวกเขาก็คงจะถูกคนของคุณท่านห้ามไว้

เมื่อถึงตอนนั้น คุณท่านก็จะมาห้ามปรามเยี่ยเจิ้นถิงด้วยตัวเอง...

เพื่อความปลอดภัยของเฟิงเชียนเสวี่ยและสถานการณ์โดยรวม เยี่ยเจิ้นถิงจึงต้องยอมไปก่อน

แม้ว่าเขาจะไม่ยอม แต่นั่นก็เป็นทั้งหมดที่เขาทำได้

ตอนนี้ต้องการฆ่าเวลาไปก่อน หลังจากนี้ร่องรอยทั้งหมดของเฟิงเชียนเสวี่ยก็จะถูกกำจัดออกไป ตระกูลเยี่ยก็จะกลับสู่ภาวะปกติ

ในเวลานั้น เยี่ยเจิ้นถิงสามารถใช้วิธีการทางธุรกิจจัดการกับเหลิ่งอย่างช้าๆ ได้

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ตระกูลเยี่ยกดตระกูลเหลิ่งไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตระกูลเหลิ่งก็จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อตระกูลเยี่ยอีกต่อไป และเยี่ยเจิ้นถิงก็จะสามารถพาเฟิงเชียนเสวี่ยกลับมาได้

แต่วันนั้น เกรงว่าคงจะไม่ได้เร็วขนาดนั้น

แม้แต่เยี่ยจวินกับเยี่ยฮุยยังเข้าใจหลักการเหล่านี้ แล้วทำไมเยี่ยเจิ้นถิงถึงจะไม่รู้ล่ะ เขาแค่วุ่นวายใจและกระวนกระวายเกินไป...

อีกด้านหนึ่ง ในสวนวิลล่าสไตล์จีนในเขตชานเมืองทางตอนเหนือ

เยี่ยเซินเข็นคุณท่านออกมาจากห้องของเด็กๆ และเดินไปที่ห้องหนังสือ

ท่าทางของคุณท่านเยี่ยจริงจังมาก เขาลดสายตาลงอย่างครุ่นคิด

“เมื่อกี้ก็เล่นกับเด็กๆ ดีๆ อยู่เลย เป็นอะไรไปหรือครับ”

เยี่ยเซินสังเกตใบหน้าของคุณท่านอย่างระมัดระวัง

“หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ไร้เดียงสาและไม่รู้เรื่องอะไร แต่เฉินเฉินมักจะหมกมุ่นอยู่เสมอ เมื่อกี้นี้เขาถามฉันว่าแม่ของเขาเป็นโรคอะไรและไปรักษาที่โรงพยาบาลไหน ฉันคิดว่าเด็กคนนี้ฉลาดเกินไป ฉันกลัวว่าจะซ่อนมันต่อไปไม่ได้...”

หลิงเฟิ่งเซียวก้มหน้าลงและคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดอย่างระมัดระวัง “มีบางอย่างที่ผมไม่ควรเข้าไปแทรกแซง ผมจึงไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ แต่ผมคิดบางอย่างขึ้นมาได้และรู้สึกว่าสถานการณ์ค่อนข้างร้ายแรง ผมจึงมาที่นี่เพื่อบอกท่านด้วยตนเอง”

“พูดมาสิ” คุณท่านเยี่ยทำท่าทาง

“เมื่อไม่นานมานี้เจิ้นถิงพาคุณเฟิงไปงานแต่งงานของซือเฮ่าเซวียนกับฉู่จือหัน และเหมือนว่ามิสเตอร์แอลจากตระกูลเหลิ่งก็ไปด้วยเช่นกัน...”

ก่อนที่หลิงเฟิ่งเซียวจะพูดจบ ใบหน้าของคุณท่านเยี่ยก็เปลี่ยนไปอย่างทันที “อะไรนะ”

“บางทีพวกเขาอาจไม่ได้เจอกัน” หลิงเฟิ่งเซียวรีบพูดขึ้น “มิสเตอร์แอลซ่อนตัวอยู่ในความมืดมาโดยตลอด บางทีอาจจะ...”

“ไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้” คุณท่านเยี่ยออกคำสั่งอย่างเร่งรีบ

“ครับ” เยี่ยเซินไปตรวจสอบทันที

“ผมเพิ่งคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้น่ะครับ” หลิงเฟิ่งเซียวพูดเบาๆ “ผมคิดว่ามิสเตอร์แอลไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ตั้งแต่งานแต่งงาน บางทีเขาอาจจะไม่เห็นคุณเฟิงก็ได้ หรืออาจจะเห็นเพียงแค่เงา...”

“ถ้าเกิดว่าเห็นเข้า คงจะจบเห่แน่ๆ” สีหน้าคุณท่านเยี่ยไม่สู้ดีเลย