สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 661

“น่าจะไม่เห็นนะครับ ท่านใจเย็นก่อน” หลิงเฟิ่งเซียวปลอบเขา

"คุณท่าน... " เยี่ยเซินถือโทรศัพท์มารายงานอย่างรีบร้อน "ผมถามเยี่ยฮุยแล้วว่าวันนั้นมิสเตอร์แอลของตระกูลเหลิ่งนั้นได้สนทนากับคุณชาย แต่ตอนนั้นหน้าต่างรถของทั้งสองฝ่ายต่างปิดอยู่ จะมีก็แต่ช่องว่างที่แง้มไว้แค่นิดเดียวเท่านั้น น่าจะเห็นอะไรไม่ชัดครับ”

แต่ว่าในระหว่างงานเลี้ยงแต่งงาน มิสเตอร์แอลมักจะอยู่ในที่มืด ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นคุณเฟิงหรือเปล่า แต่ผมคิดว่า แม้ว่าเขาจะเห็น แล้ว ก็คงเห็นไม่ชัดหรอกครับ ยังไงซะระยะก็ห่างกันแล้วคนก็เยอะอีก น่าจะเห็นแค่รูปร่างคราวๆแหล่ะครับ"

"ไม่ว่าจะเห็นชัดหรือไม่ก็ตาม ยังไงนายก็ต้องหาวิธีแก้" คุณท่านเยี่ยขมวดคิ้ว "ตอนแรกฉันอยากจะจัดฉากให้เธอ แล้วหนึ่งถึงสองเดือนให้หลังก็ประกาศข่าวการเสียชีวิตจากการป่วยของเธอ แบบนี้ก็จะแก้ปัญหาได้อย่างสมบูรณ์ แต่ตอนนี้ มาลองคิดดูแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย นายควรหาอะไรมาทดแทน”

“หา” เยี่ยเซินสีหน้าไม่ค่อยดี “คุณชายไม่มีทางเห็นด้วยหรอกครับ”

"ตอนนี้จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยยังต้องขึ้นอยู่กับเขาอีกงั้นเหรอ" คุณท่านเยี่ยตะโกนด้วยความโกรธ

เยี่ยเซินก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้

“เฟิ่งเซียว คุณมีลูกสาวอีกคนไม่ใช่เหรอ” จู่ๆคุณท่านเยี่ยก็ถามขึ้นมา “ฉันเคยเห็นเธอมาก่อน เธอดูสวย นิสัยอ่อนโยนและจิตใจดีแล้วรูปร่างท่าทางของเธอก็ค่อนข้างคล้ายกับเฟิงเฉียนเสวี่ย..."

"ท่านหมายความว่าอย่างไรนะครับ" หลิงเฟิงเซียวเบิกตากว้างด้วยความอึ้ง

"สับเปลี่ยนตัวมาแล้วทุกอย่างจะคลี่คลาย..."

...ณ เชียงใหม่ ประเทศไทย

เสียงฟ้าร้อง ครึม เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นขึ้นจากฝันร้ายและร้องด้วยความตกใจ

"คุณหนู คุณหนู..." แม่จูรีบลุกมาจากเตียงเล็กๆ ข้างๆ แล้วกอดและลูบหลังปลอบเธอ "คุณฝันร้ายเหรอ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ"

"ฉันฝันว่าฉันตายไปแล้ว..." เฟิงเชียนเสวี่ยหวาดกลัวจนเหงื่อออกมากและตัวสั่นไปทั้งตัว "มีคนเอาหน้าฉันไปสลับกับหน้าของเขาแล้วก็แต่งงานกับเยี่ยเจิ้นถิงแทนฉัน พวกเด็กๆ ก็เรียกเธอว่าแม่…"

เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของแม่จูแล้วก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาหน่อย

“ไม่ต้องกลัว คุณท่านคอยปกปักษ์รักษาเราจากบนฟ้า สิ่งเลวร้ายทั้งหมดจะผ่าน พ้นไปในไม่ช้า” แม่จูปลอบเธอ

"อือ" เฟิงเชียนเสวี่ยเต็มไปด้วยความหวัง เธอฟังเสียงฝนแล้วค่อยๆหลับและพูดพึมพำ "ทำไมเชียงใหม่ถึงฝนตกหนักขนาดนี้ ตั้งแต่เรามาที่นี้ ดูเหมือนฝนจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ...”

"ใช่ ก็ตอนนี้เป็นฤดูฝน" แม่จูลูบหลังเธอ "นอนเถอะ มีแม่จูอยู่ ไม่ต้องกลัว"

เสียงที่นุ่มนวลของแม่จูทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกปลอดภัย

เฟิงเชียนเสวี่ยหลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วแม่จูก็มองดูใบหน้าที่ซีดของเธอ เช็ดเหงื่อออกจาก หน้าผากของเธออย่างไม่สบายใจ และหันไปมองสายฝนข้างนอก ถอนหายใจเฮือกใหญ่...