สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 662

เช้าวันรุ่งขึ้น แม่จูและเฟิงเชียนเสวี่ยไปซื้อโทรศัพท์มือถือ

ทั้งสองซื้อโทรศัพท์มือถือพร้อมกับซิมท้องถิ่นของเชียงใหม่ แต่ก็แปลกที่ร้านค้าไม่ให้พวกเธอเปิดการโทรระหว่างประเทศ พวกเขาบอกว่าบัตรประจำตัวประชาชนของพวกเธอมีข้อจำกัด

แม่จูแสดงท่าทางกังวล แต่พวกเขาก็ไม่สน

ส่วนเฟิงเชียนเสวี่ยก็สื่อสารกับพวกเขาเป็นภาษาอังกฤษ แต่พวกเขาบอกว่าไม่เข้าใจ

ทั้งสองจึงขอความช่วยเหลือจากอาเป่าผู้เป็นเพื่อนบ้านและอาเป่าก็บอกว่ามันทำไม่ได้ แล้วพูดอีกว่า "พวกคุณไม่ต้องติดต่อคนที่บ้านแล้ว มันติดต่อไม่ได้"

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็เข้าใจในทันที...

ตระกูลเยี่ยบากบั่นส่งเธอมาที่นี่ มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะให้เธอติดต่อกับเด็กๆ ได้อย่างง่ายๆ

พวกเขาจัดการทำบัตรประจำตัวประชาชนให้เธอ แต่มีหลายอย่างที่บัตรประชาชนเหล่านี้ไม่สามารถทำได้

แล้วเฟิงเชียนเสวี่ยก็นึกถึงปัญหาอย่างหนึ่งขึ้นได้ เลยรีบกลับบ้านไปหาพาสปอร์ตของตนที่อยู่ในกระเป่าเดินทาง แน่นอนว่าหนังสือเดินทางหายไปแล้วและบัตรประจำตัวประชาชนก็หายไปด้วย

ตอนนี้เธอกับแม่จูมีแค่บัตรประชาชนไทยเท่านั้นและพวกเขาก็มีข้อจำกัดต่างๆนานา เช่น ไม่สามารถขึ้นเครื่องบิน รถไฟฟ้า และไม่สามารถเดินทางไกลระหว่างประเทศได้ ...

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือชั่วชีวิตนี้พวกเขาอย่าได้คิดที่จะออกจากเชียงใหม่และอย่าได้คิดที่จะติดต่อกับคนที่อยู่นอกจังหวัดเชียงใหม่

“พาสปอร์ตแล้วก็บัตรประชาชนตัวจริงของเรา หายไปไหนแล้ว” แม่จูหาในกล่องและถามอย่างกระวนกระวาย “คุณหนูคะ บ้านของเราถูกโจรย่องเบาหรือเปล่าคะ”

“ใช่ โจรที่ชื่อเยี่ย”

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดฟันด้วยความเกลียดชัง เธอไม่เข้าใจว่าตระกูลเยี่ยต้องการจะทำอะไร ทำไมถึงรังเกียจเธอขนาดนี้ ทั้งส่งเธอออกนอกประเทศและไม่ให้เธอติดต่อกับเด็กๆ พวกเขาพยายามจะทำอะไรกันแน่นะ

"คุณหมายถึง คนจากตระกูลเยี่ยเอาเอกสารของเราไปงั้นหรือ" เพียงแวบเดียวแม่จูก็เข้าใจได้ทันที "ไม่แปลกใจเลย บอดี้การ์ดถือกระเป๋าเดินทางของเราไว้ตลอด...แย่จริง..."

แม่จูคิดอะไรบางอย่างออกเลยรีบค้นหากล่องเล็กๆ ซึ่งของในกล่องเป็นสมบัติของพ่อเฟิงเชียนเสวี่ย

“ใช่” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น “ตราบใดที่ยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังอยู่เสมอ”

“คุณคิดถูกแล้ว” แม่จูซึ้ง “คุณหนู ฉันไปจะทำอาหารให้นะ คุณไปพักผ่อนเถอะ”

แม่จูไปที่ห้องครัวเพื่อยุ่งกับงาน

ส่วนเฟิงเชียนเสวี่ยก็คุ้ยหาของในกล่องและพบว่าจดหมายสั่งเสียของพ่อเธอยังคงอยู่ในนั้น นามบัตรใบนั้นก็เช่นกัน เธอจำได้ว่าในจดหมายนั้นเขียนไว้ว่า เมื่อใดที่เธอหมดหนทางแล้วให้โทรขอความช่วยเหลือจากเบอร์นี้...

หากแต่ว่าหมายเลขนี้เป็นเบอร์โทรทางไกลระหว่างประเทศ

และตอนนี้พวกเขาก็ไม่สามารถโทรข้ามประเทศได้ ถ้าเกิดว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตรายจริงๆ สิ่งที่พวกเขาทำได้มีเพียงแค่รอความตายงั้นเหรอ

เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจลึกๆ และหันไปมองข้างนอกที่ยังมีฝนตกปรอยๆ เช่นเดียวกับอารมณ์ของเธอที่มืดมน...

เรื่องมันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร...