สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 666

หลิงหลงยืนขึ้นและถอยห่างออกไปอย่างช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ากลัวบนใบหน้าของเธอ "ตอนนี้เธอเป็นของพวกนายแล้ว สนุกกันให้สมใจเลย!"

"ขอบคุณครับหัวหน้า!"

ในขณะที่ชายผิวดำฝั่งหนึ่งกำลังปลดเข็ม อีกฝั่งก็กำลังเดินเข้ามาหาเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างหื่นกาม

"อย่า..." เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัวด้วยความหวาดกลัว เธออยากจะวิ่งหนี แต่พอเธอลุกขึ้น ก็มีคนเหยียบชุดแต่งงานของเธอและทำให้เธอล้มลงกับพื้น

“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน!!!” เฟิงเชียนเสวี่ยดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

ชายชุดดำสองคนฉีกชุดแต่งงานของเธอออกอย่างหยาบคาย เพชรล้ำค่าร่วงหล่นลงพื้น กระโปรงสีขาวขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยปลิวว่อนไปตามสายลม...

“อย่าแตะต้องคุณหนูของฉัน”

แม่จูอยากจะพุ่งมาช่วยเฟิงเชียนเสวี่ย แต่กลับถูกเหยียบไว้

บวกกับเสียงฟ้าร้อง ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง ลมและฝน

ชายชุดดำพวกนั้นก็หยุดชะงักไปสักครู่ราวกับว่าพวกเขารู้สึกผิดเล็กน้อย

“มัวยืนบื้ออะไรอยู่ ลงมือสิ” หลิงหลงสั่งด้วยความโกรธ

และพอชายชุดดำเหล่านั้นได้ยินดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากกระทำกับเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างป่าเถื่อนต่อไป...

“อย่า อย่า...”

เฟิงเชียนเสวี่ยดิ้นรนแทบตาย แต่เธอก็ไม่สามารถกำจัดสัตว์ร้ายเหล่านี้ออกไปได้

แล้วชายผิวดำคนหนึ่งก็กำลังฉีกชุดของเธอและกำลังจะจับเธอ ในตอนนั้นเองเสียงกริ่งตำรวจก็ดังขึ้นไม่ไกลและอาเป่าก็ตะโกนโวยวายมาจากไกลๆ "ตำรวจมา ตำรวจมาแล้ว!"

แล้วชายชุดดำก็รีบถอยห่าง

"ถึงเธอจะหนีไปไกล" หลิงหลงเหยียบหัวเฟิงเชียนเสวี่ยและเย้ยหยันอย่างเกรี้ยวกราด "แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างกับตายทั้งเป็น เยี่ยเจิ้นถิงทรยศเธอ ลูกๆก็เรียกคนอื่นว่าแม่ ต่อให้เธอมีชีวิตอยู่ก็ไร้ประโยชน์ งี้ไม่สู้ให้ฉันช่วยล่ะหื้ม”

เมื่อพูดเช่นนั้น หลิงหลงก็ส่งซิก

และบอดี้การ์ดสีดำก็รีบคว้ากล่องเงินขนาดเล็กออกจากอ้อมแขนของแม่จูและส่งให้หลิงหลง

“พวกคุณจะทำอะไร เอากล่องคืนมานะ”

แม่จูอยากจะเอากล่องคืน แต่ก็ถูกเตะออกไปอีกครั้ง

หลังจากเสียง"ปัง" หนึ่งเสียงแล้วหัวของแม่จูก็ตกลงกระทบกับพื้นอย่างแรงและเลือดก็ไหลออกมา...

"เพล้ง" ขวดยาแก้พิษตกลงบนพื้นและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ของเหลวใสในขวดค้างอยู่ที่พื้นชั่วขณะ และในไม่ช้าก็จะถูกเจือจางด้วยฝน...

“ปัง!” เสียงปืนขัดจังหวะคำพูดของเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้งไปทั้งตัว เธอยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น...

เลือดของแม่จูอาบไปทั่วใบหน้าและดวงตาของเธอ

"เฟิงเชียนเสวี่ย ฉันไว้ชีวิตเธอ อย่าลืมขอบคุณฉันด้วยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า..."

หลิงหลงหัวเราะอย่างสนุก หันหลังและจากไป...

"แม่จู..." เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นจากพื้นแล้วกอดแม่จูด้วยมือที่สั่นเทาและร่ำไห้ว่า "แม่จู ตื่นเถอะ อย่าทำให้ฉันกลัว อย่าทำให้ฉันกลัวเลยนะ..."

"มายก๊อด" ตอนนี้อาเป่าก็รีบมา เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขาก็ตกใจมาก "ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้"

“เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาล...”

เฟิงเชียนเสวี่ยร้องไห้ใจแทบขาด

และอาเป่าก็รีบหยิบมือถือออกมาโทรออก พูดภาษาไทยสองสามคำ แล้วพูดกับ เฟิงเชียนเสวี่ยว่า "เดี๋ยวรถพยาบาลก็มา ไม่ต้องกลัว ตำรวจกำลังไล่ล่าคนเลวพวกนั้นแล้ว ฉันจะเรียกหมอ...”