สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 667

แล้วอาเป่าก็วิ่งหายไปด้วยความตื่นตระหนก ทิ้งให้เฟิงเชียนเสวี่ยประคองแม่จู และร้องไห้ท่ามกลางสายฝนอย่างใจสลาย...

"คุณ..." แม่จูจับมือของเฟิงเชียนเสวี่ยแน่น เลือดไหลออกจากปากของเธอ แต่เธอก็ยังคงเรียกเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างลำบากว่า "คุณ..."

"แม่จูไม่ต้องกลัว คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันจะไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรไป" เฟิงเชียนเสวี่ยร้องไห้ตัวสั่น "คุณจะจากไปไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรแล้ว ฉันมีเพียงแค่คุณ... "

ถ้าแม้แต่แม่จูยังจากไป ชีวิตของเธอก็คงสิ้นหวังอย่างแท้จริง

เธออยากจะเป็นคนที่ถูกยิงตายมากกว่าแม่จู

"คุณ..." ดวงตาของแม่จูเบิกกว้าง น้ำตายังคงไหลลงมาเป็นสายฝน เธอมีเลือดอยู่ในปากและพยายามที่จะพูดคำว่า "ต้องมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่ต่อไป..."

"แม่จู..." ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูด มือของแม่จูก็หล่นลง...

"แม่จู แม่จู..." เฟิงเชียนเสวี่ยเรียกชื่อเธอเบาๆด้วยเสียงที่สั่น "แม่จู อย่าทำให้ฉันกลัว ตื่น...ตื่นสิ..."

ไม่ว่าเธอจะเรียกอย่างไร แม่จูก็ไม่ตอบสนอง ร่างของเธอแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ย

ร่างท้วมที่เคยใจดี รักใคร่ น่ารัก ไม่ตอบสนองอีกต่อไป

แล้วเฟิงเชียนเสวี่ยก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก เธออ้าปากค้างอยากจะเรียกแม่จู แต่เธอกลับไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่จูผู้ให้ความอบอุ่นกับเธอมาโดยตลอด จะทิ้งเธอไปจริงๆแล้วงั้นเหรอ

"ไม่..." เฟิงเชียนเสวี่ยกอดแม่จูแน่น ตัวเธอสั่น หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้น และร้องไห้อย่างใจสลาย "ฮึกกก..."

ราวสัตว์ป่าที่สิ้นหวัง กำลังบ่นถึงความอยุติธรรมของโชคชะตา...

เธอไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมพระเจ้าถึงลงโทษเธอแบบนี้?

ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์เปื้อนเลือดอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเลือดของแม่จู

เธอยอมให้มันเป็นเลือดของตัวเองซะจะดีกว่า

หลังจากนั้นไม่นาน รถพยาบาลก็มาและตรวจสอบแม่จู ณ จุดนั้น แล้วประกาศว่า "ขออภัย..."

อาเป่าผงะและรีบถอยออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยออกแรงทั้งหมดเพื่อลากแม่จูกลับบ้าน แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ศีรษะอีกครั้ง เจ็บราวกับมีดแหลมคมที่ปักสมองและไขกระดูกของเธอ...

แล้วเฟิงเชียนเสวี่ยก็คุกเข่าลงบนพื้น มือข้างหนึ่งกุมศีรษะ อีกข้างจับมือของแม่จูไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

“เสี่ยวซือ คุณเป็นอะไรไป” อาเป่าตะโกนด้วยความตกใจ “อย่าทำให้ฉันกลัวสิ ฉัน ฉันจะโทรหาหมอ”

อาเป่าวิ่งวิ่งออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน

แล้วเลือดที่ไหลออกจากจมูกของเฟิงเชียนเสวี่ยก็หยดลงบนร่างของแม่จู ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงยังคงแพร่กระจาย ราวกับว่ามันต้องการที่จะกัดกินสมองของเฟิงเชียนเสวี่ย...

"อา..."

เฟิงเชียนเสวี่ยล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด มองไปที่ฝนตกหนักและท้องฟ้าที่มืดมิด เธอไม่รู้สึกอะไรนอกจากความสิ้นหวัง...

และก็หลับตาลงช้าๆ เกือบจะยอมรับการจัดเตรียมของโชคชะตาและความตายที่จะมาถึง...