สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 735

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์ระหว่างปู่กับหลานเสียหายพวกเขาจึงไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นเลย

แม้ว่าหนามในใจของเยี่ยเจิ้นถิงจะถูกปลูกขึ้นแล้วแต่เขาก็ไม่สามารถไปถามหาอะไรกับคุณท่านได้

เขาจะทำอะไรได้บ้าง

จะให้ฆ่าคุณปู่ก็คงไม่ได้หรอกมั้ง...

ดังนั้นความเฉยเมยและความเกรี้ยวกราดจึงกลายเป็นหนทางเดียวในการแก้แค้นของเขา

"ฉันรู้ว่าแกเกลียดแค้นฉัน" คุณท่านเยี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ "แต่ทุกอย่างมันได้เกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าแกจะแค้นหรือเกลียดมากแค่ไหน มันก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ แกสามารถชดเชยให้กับเด็กทั้งสามคนได้ แต่จะต้องไม่ไปชดใช้ให้กับตระกูลเหลิ่งนั้น...”

"ผมทราบ!" ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็พูดออกมา "ผมรู้น่า"

"แกแน่ใจนะ" คุณท่านเยี่ยยังคงกังวลอย่างเห็นได้ชัด

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ตอบ เขาเแค่มองคุณท่านพร้อมกับขมวดคิ้ว ราวกับว่ากำลังประท้วงอยู่เงียบๆ

"โอเค" คุณท่านเยี่ยถอนหายใจอย่างปลงๆ จากนั้นก็เตือนอย่างเย็นชา "ฉันหวังว่าแกจะรู้ตัวจริงๆ มิเช่นนั้นถึงฉันจะแก่ขนาดนี้ ก็จะจัดการตระกูลเหลิ่งให้เข้าที่ก่อนที่จะลงโลง!"

สักพัก เขาก็เงยหน้าขึ้นมาและจ้องมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง สายตาของเขาดุร้าย "แกก็รู้ว่าถ้าฉันลงมือ พวกแกก็หมดหนทางแล้ว"

"ก็ได้ ผมรู้แล้ว"

เยี่ยเจิ้นถิงรู้ดีว่าคุณท่านเยี่ยนั้นต่อสู้กับตระกูลเหลิ่งจนตัวตายมาตั้งแต่รุ่นของเขา ด้วยเหตุนี้ คุณท่านจึงได้คัดค้านความสัมพันธ์ระหว่างลูกชายของเขากับเหลิ่งหนิงชวงอย่างเด็ดขาด ซึ่งนำไปสู่โศกนาฏกรรม...

พอรุ่นของเขาก็ยิ่งถูกกีดกันอย่างแน่หนาและไม่อนุญาตให้เขาคบค้าสมาคมกับใครในตระกูลเหลิ่งเลย

แต่คุณท่านก็คิดไม่ถึงเลยว่าแม้ว่าจะพยายามป้องกันอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังไม่สามารถ ป้องกันได้

ผู้หญิงที่เยี่ยเจิ้นถิงเจอที่ไห่เฉิงอันห่างไกล ก็เห็นอยู่ว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเหลิ่ง แต่ดันบังเอิญเป็นสายเลือดของตระกูล เหลิ่งที่อาศัยอยู่นอกตระกูลและเธอก็ได้ให้กำเนิดลูกทั้งให้เขา...

นี่คงเป็นเวรกรรมที่ตัดขาดกันไม่ได้

"ออกไป" คุณท่านเยี่ยสั่งอย่างเย็นชา

ตอนแรกเยี่ยเจิ้นถิงต้องการจะเกลี่ยกล่อมให้คุณท่านเยี่ยกลับไปที่ประเทศอเมริกา แต่เขาก็ไม่ได้พูด

เขารู้จักนิสัยของคุณท่าน วันนี้มีเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้นและเหลนทั้งสามคนก็เสียขวัญมาก มีหรือที่คุณท่านจะกลับไปในเวลานี้

"หลุยส์ยังรอฉันอยู่" เยี่ยเจิ้นถิงดูนาฬิกา "ไปที่โรงแรมปริ๊นซ์ก่อน!"

"ครับ"

เฉินเฉินยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่ห้องหนังสือชั้นสอง เขามองดูรถของเยี่ยเจิ้นถิงที่ค่อยๆ ห่างออกไป แล้วสีหน้าของเขาก็เริ่มซับซ้อน

“เฉินเฉิน เป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ”

เหลยอวี่สังเกตเห็นว่าหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ผ่อนคลายได้อย่างรวดเร็ว แต่เฉินเฉินยังคงเหม่อลอย ราวกับว่าประตูในใจของเขาถูกปิดและปฏิเสธที่จะสื่อสารกับนักจิตแพทย์เด็ก

“ไม่มีอะไรคับ” เฉินเฉินหันกลับและเดินออกไป

“ต้าเป่า พี่จะไปไหนอ่ะ” หลงหลงถาม

"กลับห้อง"

เฉินเฉินกลับไปที่ห้องของเขาแล้วเอานกพิราบกลตัวใหม่ออกมาและปล่อยมันออกไปหน้าต่าง คุมให้มันตรงไปยังวิลล่าทางตอนเหนือ เขาอยากรู้ว่าใครคือคนที่มายั่วยุเขา

ทำไมพวกเขาถึงเลี้ยงนกอินทรีที่มีแหวนของแม่สวมไว้ตรงเท้า...