สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 734

แม้ว่าคุณท่านเยี่ยจะเดาได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติแต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่อาศัย อยู่ทางตอนเหนือของภูเขาคือเหลิ่งเชียนเสวี่ย ซึ่งก็คือเฟิงเชียนเสวี่ยในอดีต...

บางทีเขาอาจจะรู้ในไม่ช้าก็เร็ว แต่สำหรับตอนนี้ถ้าสามารถซ่อนมันได้อีกสักวันก็คงดี

"ผมมีแผนของผม" ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็เปิดปากพูด "ในตอนนี้เรายังไม่สมควรที่จะเผชิญหน้า กับตระกูลเหลิ่งโดยตรง"

"คนในบ้านถูกรังแกขนาดนี้แล้วยังเผชิญหน้ากันแบบตัวต่อตัวไม่ได้อีกงั้นเหรอ" คุณท่านเยี่ยตัวสั่นด้วยความโกรธ "ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้เป็นเพราะโชค เฉินเฉินและเย่ว์เย่ว์คงจะเป็นอะไรไปแล้ว!"

"ถูกต้อง" เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้า "คราวนี้พวกเขาทำเกินไปแล้ว ดังนั้นผมก็จะไม่ทนอีกต่อไป"

ชั่งยากนักที่เยี่ยเจิ้นถิงจะอธิบายอย่างอดทน เขาไม่ได้เถียงคำไม่ตกฟากเหมือนเมื่อก่อนและก็ไม่ได้ทำตัวหยิ่งผยองไม่สนใจ

แล้วสายตาที่ดุดันของคุณท่านเยี่ยก็จางลงเล็กน้อย เขาหันไปจ้องที่เยี่ยฮุย "แก แกไปคุกเข่าที่ประตูเหล็กซะ เฝ้าไว้ให้ดี ถ้าปล่อยให้อะไรสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาอีก ฉันจะตัดมือแกทิ้งซะ!"

"ครับ!!!"

เยี่ยฮุยตอบเสียงดังฟังชัดซึ่งแสดงถึงความกล้าที่จะรับผิด

"ออกไป!" คุณท่านเยี่ยตะคอกด้วยความโกรธ

แล้วเยี่ยฮุยก็รีบนำคนของตนวิ่งออกไปข้างนอกราวกับกองทัพและคุกเข่าที่นอกประตูเหล็กอย่างเรียบร้อย

และเยี่ยเซินก็ออกไปตรวจและกลับมารายงานให้กับคุณท่านเยี่ย"พวกเขาได้คุกเข่ากันอย่างเป็นระเบียบแล้วครับ!"

คุณท่านเยี่ยก็ส่งสายตาโกรธไปที่เยี่ยจวินอีกครั้ง "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ถ้าแกมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอีก ไสหัวออกไปซะ!"

เยี่ยจวินตัวสั่นและมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างกลัวๆ

การลงโทษนี้รุนแรงกว่าเยี่ยฮุยมาก!

ส่วนเยี่ยเจิ้นถิงก็กลอกตาอย่างเงียบๆ

"ไม่ต้องมองมันเลย" คุณท่านเยี่ยจ้องไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างเย็นชา แต่กลับเตือนเยี่ยจวินว่า "ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย คำพูดของฉันศักดิ์สิทธิ์ที่สุด!!"

แล้วเยี่ยจวินก็ร้องไห้และขอความช่วยเหลือจากเยี่ยเซิน

เยี่ยเซินพยักหน้าเล็กน้อย

และเยี่ยจวินก็ทำได้เพียงก้มศีรษะและพูดว่า "คุณท่านพูดถูก ข้าน้อยรับทราบ!"

เยี่ยเจิ้นถิงก้มหัวไม่พูด

ตอนนี้มียิ่งพูดก็ยิ่งผิด งั้นก็เงียบไว้ดีกว่า

อย่างไรซะถ้าเขาไม่พูดอะไร คุณท่านก็จะหาเหตุผลมาให้เขาอยู่ดี

"แกต้องจำไว้ว่าตระกูลเหลิ่งเป็นศัตรูเก่าของเรา!" คุณท่านเยี่ยพูดอย่างจริงจัง "แกจะให้ความรู้สึกส่วนตัวมาทำให้สับสนไม่ได้

วงการธุรกิจเป็นเหมือนสนามรบ หากแกยอมให้ตลอด แกจะถูกคนอื่นเขาเด็ดหัวเอา สิ่งที่แกแบกรับไว้บนบ่าไม่ใช่แค่ชะตากรรมของแกแค่คนเดียวแต่เป็นความรุ่งเรืองและ การล่มสลาย

ของตระกูลเยี่ยทั้งหมด รวมถึงอนาคตของลูกแกทั้งสามคนด้วย! ! !"

เยี่ยเจิ้นถิงเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้มาบ่อยตั้งแต่ยังเด็กและเขาฟังจนหูแทบชา

เขารู้สึกว่าต่อให้เขาเป็นคนโง่ แต่หลังจากได้ยินมาหลายร้อยครั้งมันก็คงซึมเข้าไปในสมองของเขาแล้วมั้ง

“ผู้หญิงคนนั้นได้จากไปแล้ว แกควรปล่อยวางอดีตและเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้ว”

แล้วคุณท่านเยี่ยก็พูดอีกครั้งนี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่เขาพูดถึงหัวข้อนี้อย่างเป็น ทางการ