สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 739

เฉินเฉินจ้องมองที่คอมพิวเตอร์ในห้องรอให้เจ้านายคนนั้นออกมาเพื่อที่จะได้ดูรูปร่างหน้าตา ของเธอได้อย่างชัดๆ แต่หลังจากรอเป็นเวลานานเธอก็ไม่ออกมาและประตูกับหน้าต่างของวิลล่าก็ถูกปิดมิดชิด

นอกจากผนังด้านนอกของวิลล่าที่เย็นยะเยือกแล้ว นกพิราบที่เป็นหุ่นยนต์ก็ไม่สามารถ ถ่ายภาพอะไรได้เลย

เฉินเฉินรู้สึกหิวเล็กน้อย เขาเลยกินเปาหมูน้อยและดื่มนมจนหมด จากนั้นก็จ้องที่ คอมพิวเตอร์ต่อ

เผลอแปบเดียวก็เป็นเวลาเที่ยงวัน แล้วแม่หรงก็มาเคาะประตูเรียกเบาๆ "คุณชายน้อย ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วนะคะ"

กว่าจะรู้ตัวก็เที่ยงแล้ว

เฉินเฉินปวดตาและท้องของเขาก็หิว แต่เขาก็ยังไม่อยากละทิ้งโอกาสนี้ เขาเลยพูดกับแม่ หรงว่า "คุณยายหรง ช่วยเอาอาหารมาส่งหน่อย ผมจะกินในห้อง"

แล้วแม่หรงก็มองไปที่คุณท่านเยี่ยที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

คุณท่านเยี่ยพยักหน้าแล้วแม่หรงก็พูดว่า "โอเค ฉันจะไปเตรียมให้"

เฉินเฉินยังคงจ้องที่คอมพิวเตอร์ เขาไม่เชื่อว่าคนเหล่านั้นจะไม่ออกมา...

แม่หรงเตรียมอาหารเสร็จก็เคาะประตูแล้วก็เข้ามา เมื่อเห็นเฉินเฉินที่นั่งจ้องคอมพิวเตอร์อยู่ตรงโต๊ะ เธอเลยบ่นเชิงเอ็นดูว่า "คุณชายน้อย ถ้าคุณเอาแต่จ้องคอมพิวเตอร์แบบนี้ จะทำให้ดวงตาของคุณเสียนะ มากินข้าวก่อนเถอะ"

"อืม ขอบคุณครับยายหรง" เฉินเฉินหันไปพูดกับแม่หรง "รบกวนคุณช่วยเอามาให้ผมตรงนี้"

เดิมทีแม่หรงจะวางอาหารบนโต๊ะอาหาร แต่เขากลับอยากกินที่โต๊ะหนังสือ แม้ว่าเธอคิดว่ามันไม่ควร แต่เธอก็ยังทำตามที่เขาขอ

“ขอบคุณครับคุณยายหรง”

เฉินเฉินหยิบอาหารขึ้นมาและเริ่มกินคำใหญ่

“กินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” แม่หรงมองเขาด้วยความเอ็นดู “ดื่มน้ำผลไม้สักหน่อยนะ มันเป็นผลไม้คั้นสด”

"ครับ" เฉินเฉินพยักหน้า "ไว้ผมทานเสร็จแล้วจะเรียกคุณนะ คุณไปทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม"

“โอเคจ้ะ” แม่หรงเดินออกไป

เฉินเฉินกินข้าวไปจ้องคอมพิวเตอร์ไป แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ที่วิลล่า แต่ไม่เป็นไร เขารู้สึกว่าไม่ช้าก็เร็วคนเหล่านั้นจะต้องออกมา...

แม้ว่าแบบนี้จะทำให้ถูกเห็นได้ง่าย แต่เฉินเฉินก็ไม่สนใจอีกต่อไป เขาแค่ต้องการเห็น รูปร่างหน้าตาของคนๆ นั้นให้ชัดเจนก่อน

นกพิราบหุ่นยนต์ร่อนลงมาอย่างช้าๆ และบินไปที่ต้นไม้ตรงประตู มุมกล้องถูกลดระดับลง และค่อยๆ เผยให้เห็นร่างที่ถูกร่มบังไว้ของคนผู้นั้น แต่ก็ยังไม่เห็นหน้า...

เฉินเฉินกลั้นหายใจและจ้องที่กล้องมือเล็กๆของเขากำกำปั้นแล้วตะโกนอย่างกระวน กระวาย "เร็วเข้า เร็วเข้า..."

มุมกล้องกำลังลดต่ำและซูมเข้าไปแล้วใบหน้านั้นก็ค่อยๆ ปรากฏต่อหน้าต่อตา...

และทันใดนั้นก็มีเสียงเหยี่ยวร้อง เหยี่ยวนั้นเข้าโจมตี ดวงตาที่เฉียบคมของมันจับจ้องมา ที่กล้องด้วยออร่าอาฆาตแค้นที่รุนแรง...

เฉินเฉินตกใจ และร่างเล็กๆ ของเขาก็หลบไปข้างหลังโดยสัญชาตญาณ

และในเวลาเดียวกัน คอมพิวเตอร์ก็ส่งเสียงบี๊บๆ และหน้าจอทั้งหมดก็กลายเป็นจุดสีขาว...

เฉินเฉินเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและก็ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง...

เขารู้ว่านกพิราบหุ่นยนต์ตัวที่สองของเขาถูกโจมตีโดยนกอินทรีตัวนั้นแล้ว! ! !