สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 740

ครั้งนี้เฉินเฉินไม่โกรธเหมือนครั้งที่แล้ว เขาแค่ผิดหวังเล็กน้อย

เพราะเขาได้รับเบาะแสจากหม่ามี๊ ความหวังใหม่จึงจุดประกายขึ้นและเขาก็รู้สึกตื่นเต้น มากในเวลาเดียวกัน!

แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็รู้ว่ายิ่งอีกฝ่ายลึกลับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งหมายความ ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาต้องสืบให้ได้ว่าผู้หญิงกลางภูเขาคนนั้นกับหม่ามี๊มีความสัมพันธ์อะไรกัน

ทำไมเธอถึงดูเหมือนหม่ามี๊มากขนาดนั้น

ทำไมเธอถึงมีแหวนของหม่ามี๊ได้

แต่ว่า ตอนนี้เราได้ทำให้แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว เราก็คงรีบร้อนอะไรไม่ได้...

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นเสียงของเยี่ยเจิ้นถิงก็ดังขึ้น "ต้าเป่า แด๊ดดี้ขอเข้าไปข้างในได้ไหม"

"แด๊ดดี้!" เฉินเฉินรีบเดินไปเปิดประตู "เชิญครับ"

เยี่ยเจิ้นถิงเดินเข้าไปในห้องและถอดเสื้อสูทออกแล้ววางไว้บนโซฟาตัวเล็ก เขามองไปรอบๆ ห้อง "นี่คือห้องที่เหลยอวี่จัดให้ จัดให้ลูกตั้งลูกยังอายุสามขวบครึ่ง ตอนนี้โตแล้วอยากแต่งใหม่ไหม”

"ไม่ แบบนี้ก็ดีแล้วฮะ" เฉินเฉินหยิบขวดน้ำผลไม้แล้วส่งให้เยี่ยเจิ้นถิง "ในห้องผมมีแค่น้ำผลไม้ นม และโยเกิร์ต ไม่มีไวน์!"

"เฮอะเฮอะ!" เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะ "ไว้ลูกโตขึ้น แด๊ดดี้จะทำบาร์เล็กๆ ไว้ให้ในห้องนะ"

"ต้องเท่าไหร่ถึงจะถือว่าโตครับ" เฉินเฉินเทนมเย็นใส่แก้ว

เยี่ยเจิ้นถิงยกแก้วน้ำผลไม้ชนกับแก้วของเฉินฉินและมองเขาอย่างอ่อนโยน "ในแง่ของสติปัญญา ลูกโตแล้วจริงๆ แต่ในแง่ของโครงสร้างร่างกายลูกยังเด็กอยู่"

“ขอบคุณ” เฉินเฉินถือว่ามันเป็นคำชมสำหรับเขา

"ทั้งเอ้อเป่าและซานเป่าก็บอกว่าห้องของพวกเขาดูเด็กเกินไป เลยอยากเปลี่ยนสไตล์ แต่ลูกก็ไม่อยากเปลี่ยนใช่ไหม" เยี่ยเจิ้นถิงกลับมาที่หัวข้อนี้

"ผมไม่ต้องการ" เฉินเฉินมองไปรอบๆ ห้องของเขา สายตาจับจ้องไปที่รูปครอบครัวบนผนัง "ห้องนี้มีร่องรอยของหม่ามี๊กับยายจู..."

นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยเจิ้นถิงได้พูดคุยหัวข้อนี้กับเฉินเฉินตรงๆ แต่เขาก็แสดงออกไม่เก่ง พอพูดมาถึงตรงนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี

และตัวเขาเองมีความแค้นกับคุณท่าน เยี่ยเจิ้นถิงไม่แยแสและทำตัวห่างเหินจากคุณท่าน แล้วจะให้เขาแสร้งขอให้เด็กทำตัวเป็นมิตรได้อย่างไร

“แล้วอย่างไร” เฉินเฉินขมวดคิ้ว “คุณต้องการพูดอะไรกันแน่”

"ลูกช่วยไปเยี่ยมคุณปู่เจิงหน่อย ถือสะว่าช่วยแด๊ดดี้ละกัน" เยี่ยเจิ้นถิงลูบหัวน้อยๆ ของเขาเบาๆ "ท่านแก่แล้ว ถ้าเขาไม่กินอาหารร่างกายของเขาจะทรุด"

"โอเค ผมจะไป" เฉินเฉินตอบตกลงทันที "แต่ว่า แด๊ดดี้ครับ ผมมีเรื่องหนึ่งที่ทนมานานแล้ว และผมยังอยากถามแด๊ดดี้อยู่"

"ว่ามาเลย" เยี่ยเจิ้นถิงมองเขาอย่างอ่อนโยน

"ทำไม ในตอนนั้นแด๊ดดี้ไม่ปกป้องหม่ามี๊เลย" เฉินเฉินใช้ดวงตากลมโตที่สดใสมองลึกเข้าไปในดวงตาของเยี่ยเจิ้นถิง "ทำไมถึงยอมสละเธอ"

เยี่ยเจิ้นถิงหลับตาลงและนึกถึงอดีตด้วยความรู้สึกมากมาย "ไม่ใช่ว่าแด๊ดดี้ไม่ได้ปกป้อง แต่แค่ปกป้องได้ไม่ดีพอและแด๊ดดี้ก็ไม่ได้จะสละหม่ามี๊ของลูก..."