สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 741

“ถ้าในอนาคตหม่ามี๊กลับมา คุณยังจะดูแลเธออย่างดีอยู่หรือเปล่าฮะ” เฉินเฉินถามขึ้นอีกครั้ง

“แน่นอนอยู่แล้วสิ” เยี่ยเจิ้นถิงตอบอย่างไม่ลังเล แล้วถามต่อทันทีว่า “ทำไมจู่ๆ ถึงถามแบบนี้ขึ้นมาล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกฮะ…” ก่อนที่เรื่องนั้นจะได้รับการยืนยัน เฉินเฉินไม่ได้ต้องการให้เยี่ยเจิ้นถิงทราบเลย

"เอาล่ะ ถ้างั้นล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย แล้วรีบลงไปหาคุณปู่เจิง ท่านกินข้าวเย็นด้วยกัน" เยี่ยเจิ้นถิงยกมือขึ้นลูบหัวน้อยๆ ของลูกชาย

“ครับผม” เฉินเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เยี่ยเจิ้นถิงเดินกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและกำลังจะลงไปชั้นล่างเพื่อทานอาหารเย็นกับครอบครัว ขณะเดียวกันเยี่ยฮุยก็มารายงานว่า "คุณชายเยี่ยครับ มีข่าวจากโรงพยาบาลแจ้งมาว่าคุณหลิงฟื้นแล้วครับ"

"อืม" เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้า "เย็นนี้ไปเยี่ยมเธอ"

เฉินเฉินมาที่ห้องของคุณปู่เยี่ยและพบว่าคุณปู่นั่งอยู่บนรถเข็น จ้องมองม่านฝนนอกหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานอย่าเหม่อลอย แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว

"คุณชายเฉินเฉิน เด็กดี นำชาร้อนถ้วยนี้ไปให้คุณปู่เจิงทีครับ"

เยี่ยเซินส่งถ้วยชาให้เฉินเฉินพร้อมกับกระซิบบอกเขา

"อื้ม!" เฉินเฉินหยิบถ้วยชาเดินไปหาคุณท่านและเอ่ยเรียกเบาๆ "คุณปู่เจิงฮะ"

คุณท่านเยี่ยไม่ตอบสนองใดๆ

เฉินเฉินเดินมาหาเขาและตะโกนขึ้นอีกครั้ง "คุณปู่เจิงฮะ!"

คุณท่านเยี่ยกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมามอง เขาตกใจอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่าเป็นเฉินเฉิน จากนั้นเขาก็รวบตัวเด็กน้อยเข้ามากอดด้วยความดีใจ "เฉินเฉิน ทำไมหนูมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"

"มาหาคุณปู่ฮะ" เฉินเฉินส่งถ้วยชาให้คุณท่านเยี่ย "คุณปู่เจิงดื่มชา!"

"โอเค ได้ๆ" คุณท่านเยี่ยมีความสุขมาก เขาก้มลงจิบชาจากถ้วยใบใหญ่ "อร่อย อร่อยมากเลย!"

"คุณปู่เจิง วันนี้ผมมัวแต่ยุ่งอยู่กับการค้นคว้าและวิจัยหุ่นยนต์นกพิราบ เลยรู้สึกกังวลใจนิดหน่อย เลยอาจคุยกับคุณปู่ไม่ค่อยสุภาพ อย่าโกรธผมเลยนะฮะ" เฉินเฉินกล่าวขอโทษเสียงเบา

"ไม่หรอก..." คุณท่านเยี่ยยกมือขึ้นลูบหัวเล็กและมองเด็กชายด้วยความรักความเอ็นดู "เฉินเฉิน ต่อไปนี้มีเรื่องอะไรก็พูดมันออกมา ถ้าไม่มีความสุขหรือพบเจอเรื่องทุกข์ใจอะไร หนูก็สามารถพูดระบายมันออกมาได้ หนูสามารถทะเลาะกับปู่เจิง พูดคุยหรือโต้เถียงปู่เจิงได้เลยไม่มีปัญหา แต่อย่าเก็บเอาไว้ในใจจนตัวเองเป็นทุกข์รู้ไหม"

"รู้ฮะ" เฉินเฉินรู้สึกสะเทือนใจมาก คุณปู่เจิงใจดีกับเขาจริงๆ ดีมากจนไม่มีที่ติเลย...

"พวกเราออกไปทานข้าวด้วยกันดีกว่าฮะ ไหนๆ แด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว ครอบครัวของเราสามารถทานอาหารเย็นด้วยกันได้ในคืนนี้!" เฉินเฉินจับมือคุณท่านเยี่ย

เด็กทั้งสามรายล้อมรอบตัวคุณท่านเยี่ย และคนในครอบครัวเต็มไปด้วยความสุข และกลายเป็นบ้านที่มีชีวิตชีวาและอบอุ่นเหมือนในตอนนั้น

“อายุป่านนี้แล้ว ยังต้องให้คนมาง้อมาเกลี้ยกล่อมอยู่อีก!”

แม้ว่าปากของเยี่ยเจิ้นถิงจะพูดออกไปเช่นนี้ แต่เขาก็ยังก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเก้าอี้ให้ชายชราได้เข้ามานั่ง

"พูดจาเหลวไหลน่า" คุณท่านเยี่ยดุ แต่กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เมื่อหลงหลงเข้าประจำที่นั่งแล้ว เยี่ยเจิ้นถิงก็เตรียมจะไปอุ้มเฉินเฉินขึ้นนั่งบนเก้าอี้ตามความเคยชิน แต่เฉินเฉินพูดอย่างตกตะลึงว่า "แด๊ดดี้ ผมโตแล้วนะ ผมไม่ใช่เด็กสองสามขวบอีกต่อไปแล้ว"

"ไม่ว่าจะโตแค่ไหน หนูก็ยังเป็นลูกของแด๊ดดี้" เยี่ยเจิ้นถิงลูบหัวเล็กๆ ของเขาและเข้าไปกอดเฉินเฉินอีกครั้ง

“เฮ้อ ไม่ต้องเลยฮะ ผมจะทำเอง” เฉินเฉินรีบนั่งลงอย่างเร่งรีบ

มือของเยี่ยเจิ้นถิงค้างอยู่ตรงนั้น เย่ว์เย่ว์จึงรีบเข้ามาหาเขาอย่างเอาใจใส่และพูดอย่างเปิดเผยว่า "แด๊ดดี้มาอุ้มหนูค่ะ! ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ หนูก็จะยังเป็นเด็กน้อยของคุณเสมอ!"

"ซานเป่าเด็กดี!"