สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 782

“คุณเหลิ่ง คุณยังไม่รู้ใช่ไหมคะ” เมื่อเห็นว่าเหลิ่งเชียนเสวี่ยสนใจหัวข้อนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็รีบปรี่เข้ามาและตอบว่า “แฝดสามคือมีเจ้าชายน้อยสองคนและเจ้าหญิงน้อยหนึ่งคน พวกเขาเหมือนเทวดาและนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ออกมาจากภาพวาด เหมือนจะเรียกกันว่า ต้าเป่า, เอ้อร์เป่า, ซานเป่า ใช่ไหมคะท่านประธานเยี่ย"

ผู้หญิงคนนั้นหันมามองเยี่ยเจิ้นถิงด้วยรอยยิ้ม

"ใช่" เยี่ยเจิ้ยถิงค่อยๆ แอบสังเกตเหลิ่งเชียนเสวี่ยอย่างใจเย็น

หลังจากได้ยินเช่นนี้ เศษเสี้ยวความทรงจำที่เรือนรางบางส่วนก็แวบเข้ามาในความคิดของเหลิ่งเชียนเสวี่ยอีกครั้ง เธออยากจะรู้ให้กระจ่างมากว่ามันคืออะไร แต่ทันทีที่เธอพยายามคิดเธอก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง เหลิ่งเชียนเสวี่ยยกมือขึ้นมาบังศีรษะของตัวเองอย่างไม่ต้องการให้คนอื่นเห็น...

"อ้อ แล้วที่บ้านก็ยังมีนกแก้วน้อยด้วยค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างมีความสุข "ดูเหมือนจะเรียกว่าซื่อเป่าน้อย..."

“ซื่อเป่าน้อย?” เหลิ่งปิงและเหลิ่งมั่วแอบมองผ่านช่องเล็กแล้วสงสัยว่า ทำไมชื่อมันถึงคล้ายกับชื่อสัตว์เลี้ยงของพวกเธอนัก?

“คุณหญิงหม่า นี่คุณรู้มากขนาดนี้เลยหรือ?” ภรรยาคนอื่นก็ให้ความสนใจเรื่องนี้มากเช่นกัน

“นั่นยังต้องพูดอีกเหรอ” คุณหญิงหม่าเลิกคิ้วอย่างมีชัย “ตอนนั้นฉันดูข่าวเกี่ยวกับงานแต่งงานของท่านประธานเยี่ยทั้งหมด เรื่องราวความรักของพวกเขาโรแมนติกและสวยงามยิ่งกว่าในหนังเสียอีก ฉันรู้สึกซาบซึ้งและประทับใจมาก...”

"ฉันก็เห็นเหมือนกันแต่ไม่ได้อ่านเนื้อหาอย่างละเอียด" คุณหญิงหลี่พูดเสริมขึ้นมาอีกว่า "ฉันรู้แค่ว่าเจ้าสาวเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเหลิ่ง..."

เมื่อได้ยินประโยคนี้เยี่ยเจิ้นถิงก็ผงะเล็กน้อยและหันไปมองเหลิ่งเชียนเสวี่ยอีกครั้ง

เหลิ่ง?

เหลิ่งเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อนอย่างยากที่จะอธิบาย...

"ลูกสาวคนโตของตระกูลเหลิ่ง? หรือว่าจะเป็นคนที่มีเรื่องกับคุณเหลิ่งเมื่อคราวที่แล้วคะ..."

คุณหญิงหม่ามองมาที่เหลิ่งเชียนเสวี่ยอย่างระมัดระวังและไม่กล้าพูดอะไรอีก

"ไม่ใช่คนนั้น คนนั้นชื่อหลิงหลง เธอเป็นลูกสาวนอกสมรส แต่คนที่เป็นลูกสาวคนโตนั่นเป็นลูกของภรรยาหลวง ดูเหมือนว่าจะ..."

“ถ้านี่เป็นงานเลี้ยงเรื่องซุบซิบของผู้หญิง งั้นผมขอไม่เข้าร่วม” เยี่ยเจิ้นถิงเอ่ยขัดจังหวะคุณหญิงหลี่ แล้วลุกขึ้นพร้อมกับติดกระดุมเสื้อทันที “ทุกคนค่อยๆ คุยกันไปแล้วกัน ขออภัยที่ผมต้องขอตัวไปก่อน”

"ท่านประธานเยี่ย..." ประธานหลี่รีบยืนขึ้นพร้อมกับอธิบาย "ขออภัยครับท่าน ขออภัยครับ คุณหญิงพูดมากเกินไป ผมจะสั่งสอนเธอให้ดีครับ!"

"ใช่ครับใช่ ภรรยาผมก็เหมือนกันครับ" ประธานหม่าเอ่ยรีบขอโทษ "ไม่เช่นนั้นเราปล่อยให้พวกคุณหญิงกลับไปก่อน แล้วพวกเราค่อยๆ หารือเกี่ยวกับความร่วมมือเซ็นสัญญาไหมครับ"

“เอ่อ...” ทุกคนมองหน้ากันไปมา อย่างไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

“ขออภัยทุกท่านนะครับ” ดยุคหลุยส์รีบเอ่ยขอโทษ “เป็นเพราะวันนี้ผมไม่ได้เตรียมการมาก่อน และไม่ได้อธิบายสถานการณ์ให้เจิ้นถิงทราบไว้ล่วงหน้า เขาโกรธผมเองครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพวกท่านเลย"

เมื่อเหลิ่งเชียนเสวี่ยมองไปที่ดยุคหลุยส์สายตาของเธออ่อนลง เขาเป็นคนใจดี และภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สิ่งแรกที่เขาคิดถึงก็ยังคงเป็นชื่อเสียงของเยี่ยเจิ้นถิง

“ดยุคหลุยส์ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเลยครับ ที่จริงมันเป็นความผิดของพวกเราเอง เราไม่ควรพูดเรื่องไร้สาระและทำให้ท่านประธานเยี่ยไม่ชอบใจ” ประธานหม่าและประธานหลี่ยกแก้วขึ้นเพื่อแสดงถึงความขอโทษแก่ทุกคน

“คุณหญิงทั้งสองจริงใจและน่ารัก พวกเธอไม่ได้พูดอะไรผิดหรอกค่ะ เพียงแต่ประธานเยี่ยใจแคบเกินไปก็เท่านั้น” เหลิ่งเชียนเสวี่ยยิ้ม “ฉันจะดื่มอวยพรให้คุณทุกท่านเองค่ะ พวกเราทานอาหารเย็นกันต่อดีกว่า อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ”

"จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร..." หลายคนไม่สบายใจ "ดยุคหลุยส์ หรือไม่คุณไปหาท่านประธานเยี่ยก่อนไหมครับ ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกเราเลย"

"นี่ก็……"

“ทานอาหารกันก่อนเถอะค่ะ แล้วเดี๋ยวฉันกับดยุคหลุยส์จะไปหาเขาภายหลัง” เหลิ่งเชียนเสวี่ยกล่าว