สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1027

อินชิงเสวียนโค้งกายคำนับเล็กน้อย

“ขอบคุณเสด็จอามาก ไม่ทราบว่าเหตุใดเสด็จอาถึงพบที่นี่ได้”

เย่จั้นถอนหายใจกล่าวว่า “หลังจากออกจากเมืองหลวง ข้าก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ได้ยินมาว่ามีหนังสือสวรรค์ไร้อักษรปรากฏขึ้นที่เทือกเขาเชื่อมเมฆา ชาวยุทธ์จำนวนมากมุ่งหน้ามาที่นี่ จึงลองเสี่ยงโชคดูเหมือนกัน”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“เป็นโอกาสดีเหมาะกับการมาสืบข่าวจริงๆ น่าเสียดายที่การเดินทางไปเป่ยไห่ สืบข่าวอะไรไม่ได้เลย น่าละอายใจต่อเสด็จอายิ่งนัก”

เย่จั้นพูดอย่างอบอุ่น “ฮองเฮาไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง แม่นางอินหายตัวไปหลายปีแล้ว ข้ารู้ว่าการตามหามีความหวังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ไม่อยากเสียใจภายหลัง ไม่ว่าจะผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร ก็ควรพยายามทำให้ดีที่สุด”

เขาหยุดครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้วถามว่า “แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือจ้าวเอ๋อร์ได้อย่างไร ฮองเฮาพอมีวิธีใดที่ให้ข้าขึ้นเขาไปกับเจ้าได้หรือไม่ จะได้ช่วยดูแล?”

“ไม่ต้องหรอก ที่ข้ามาพบเสด็จอานั้น ประการแรกคือไม่ต้องการให้อาอวี้รู้เรื่องนี้ ประการที่สองไม่ต้องการให้เสด็จอาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจเสด็จอา แต่ผู้อาวุโสหันนั่นเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก รับมือได้ยาก แต่ตราบใดที่ตามขึ้นไปถึงบนเขา เขาจะไม่เตรียมป้องกันตัวจากข้าแน่นอน ถึงเวลานั้น ข้าจะถือโอกาสพาจ้าวเอ๋อร์เข้าไปในมิติ”

เย่จั้นไม่ค่อยเข้าใจว่ามิตินั้นหมายถึงอะไร เขาคิดมาโดยตลอดว่าอินชิงเสวียนมีของวิเศษติดตัว เขาจึงพยักหน้า

“เช่นนั้นก็ได้ ถ้าสำนักอวิ๋นซานสามารถนำคนมาโจมตีเทือกเขาเชื่อมเมฆาได้จริงๆ ข้าจะเข้าร่วมกับพวกเขา หากพวกเขาทำไม่ได้ ข้าจะอยู่ที่นี่ตลอด หากฮองเฮาต้องการความช่วยเหลือจากข้า ก็สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ”

“อื้ม ข้าออกมานานมากไม่ได้ เรื่องสำนักอวิ๋นซานต้องรบกวนเสด็จอาแล้ว”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบก็ลุกขึ้นยืน เย่จั้นเดินไปส่งนางที่ประตู และมองส่งนางจนกระทั่งลับสายตา แล้วจึงกลับเข้าไปในห้อง

เมื่อนึกถึงชายชราที่เพิ่งพบ นัยน์ตาก็ฉายแววเยือกเย็นขึ้นหลายส่วน

กล้าแตะต้องคนของราชวงศ์ ก็ต้องได้ชดใช้!

อินชิงเสวียนกลับมาที่โรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าประตูของผู้อาวุโสหัน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเสี่ยวหนานเฟิงทันที

นางยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู

เสียงของฉางเฮิ่นเทียนดังมาจากในห้อง

“ผู้ใด”

อินชิงเสวียนพูดเบาๆ “ข้าเอง”

ประตูเปิดออก ฉางเฮิ่นเทียนที่อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงก็ปรากฏตัวที่หน้าห้อง

อินชิงเสวียนหยิบขวดน้ำพุวิญญาณที่เติมไว้แล้วออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้ฉางเฮิ่นเทียน

“ขอบคุณพี่ฉางที่ช่วยดูแลลูกข้าตลอดทาง ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไม่อาจแสดงความนับถือได้หมด”

ทันใดนั้นดวงตาของฉางเฮิ่นเทียนก็สว่างวาบ รีบรับไว้ทันที

“ขอบคุณแม่นางอิน แต่ข้ายังให้ลูกเจ้าไม่ได้ แม่นางโปรดยกโทษให้ด้วย”

“ข้ารู้ ไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าจะกลับไปพักผ่อนก่อน”

อินชิงเสวียนไม่ได้พูดไร้สาระกับเขา หอมแก้มเสี่ยวหนานเฟิง แล้วกลับไปที่ห้อง

นางนั่งขัดสมาธิ หลอมรวมกำลังภายในที่โยกย้ายออกมาจากจุดตันเถียน และค่อยๆ โคจรพลังไปยังเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดตามวิธีการที่เจ้าสำนักเซี่ยวสอน หลังจากโคจรกำลังภายในได้หนึ่งรอบ นางก็เข้าสู่สภาวะสละตน สัมผัสทั้งห้าของร่างกายขยายขึ้นตลอดเวลา ได้ยินแม้กระทั่งเสียงสนทนาของนักดื่มที่อยู่ชั้นล่าง

ขณะที่ตกอยู่ในห้วงภวังค์อยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของเฟิงเอ้อร์เหนียง

“ผู้อาวุโสหัน ฉุยอวี้อยู่ในภาวะมึนงงมาหลายวันแล้ว ปิดผนึกชีพจรนานเกินไป อาจทำให้จิตใจของนางเสียหาย ตอนนี้กำลังจะกลับไปถึงตำหนักเทพแล้ว ผู้อาวุโสหันโปรดคลายจุดให้นางด้วย”