สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1052

สีหน้าของผู้อาวุโสหันเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงมืดมน “คนพวกนี้เคลื่อนไหวเร็วดีนี่ สั่งการลงไป ให้ทุกคนไปต้านรับศัตรูที่ประตูทางใต้โดยด่วน”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ เขาก็จากไปแล้ว

อินชิงเสวียนก็ค่อนข้างประหลาดใจเช่นกัน ค่ายกลแนวป้องกันเขาเร้นลับเพียงนี้ ไม่นึกว่าจะถูกทำลายง่ายดายขนาดนี้

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเย่จั้นอาจอยู่ในหมู่พวกเขา จึงแลกความเร็วของมิติ และพุ่งทะยานไปทางทิศใต้...

ส่วนสถานการณ์ในมิติ เหมยชิงเกอตื่นขึ้นมาแล้ว

พอลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวขึ้นมาก

“เหมยเหนียงเหนียง ท่านตื่นแล้วหรือ”

มีเสียงเด็กดังมาจากข้างๆ พอเหมยชิงเกอหันกลับมา ทันใดนั้นก็เห็นเด็กชายผิวขาวจ้ำม่ำยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ

เขาวางเท้าเล็กๆ บนเบาะรอง มือน้อยทั้งสองข้างจับขอบอ่างไว้แน่น ดวงตากลมโตสีดำเบิกกว้าง กำลังมองมาที่นาง

“อื้ม แล้วแม่เจ้าล่ะ?”

เหมยชิงเกอยืนขึ้นจากอ่าง ร่างทั้งร่างดูอรชร

เสี่ยวหนานเฟิงรักสะอาด เขากลัวว่าน้ำบนเสื้อผ้าของเหมยชิงเกอจะกระเด็นใส่ตัวเอง จึงรีบถอยหลังไปหลายก้าวทันที

“เด็จแม่ไปแล้ว นี่คือเสื้อผ้าที่นางเตรียมไว้ให้เหมยเหนียงเหนียง”

เหมยชิงเกอรับไว้ด้วยความซาบซึ้งใจ

“ขอบใจมากนะ เด็กน้อย”

เสี่ยวหนานเฟิงอ้าปากเล็กๆ เผยให้เห็นฟันขาวซี่เล็กแปดซี่เรียงกัน

“ด้วยความยินดีขอรับ เหมยเหนียงเหนียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน จะได้ไม่เป็นหวัด”

เมื่อมองดูเด็กน้อยที่ทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่ในร่างเด็ก หัวใจของเหมยชิงเกอแทบจะละลาย

“ได้ จ้าวเอ๋อร์อย่าเดินไปไหนนะ รอเหมยเหนียงเหนียงอยู่ตรงนี้”

เสี่ยวหนานเฟิงเอามือไพล่หลัง แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าคุ้นเคยกับที่นี่ดี ไม่หลงทางแน่นอน ท่านรีบๆ เข้าเถอะ เด็จแม่บอกว่าท่านสุขภาพอ่อนแอ ปล่อยให้หนาวไม่ได้”

เอ่ยถามลองดู “ข้าขออุ้มเจ้าได้ไหม”

เสี่ยวหนานเฟิงเอียงคอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า

“เด็จแม่เป็นคนฉลาด หากเป็นคนไม่ดี คงเข้ามาในนี้ไม่ได้ ดังนั้น ท่านไม่ใช่คนไม่ดี ข้าไว้ใจท่านได้”

เขาเป็นฝ่ายเข้าไปโอบแขนรอบคอของเหมยชิงเกอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

เหมยชิงเกอค่อนข้างประหลาดใจ ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะรู้จักใช้ตรรกะเหตุผล วินาทีต่อมา นางก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองละลายไปในทันที

ร่างเล็กๆ นี้นุ่มนิ่ม มีกลิ่นหอมน้ำนมจางๆ และใบหน้าดวงน้อยที่เรียบเนียนก็ซบคอของนาง ทั้งนุ่มนวลและอบอุ่น

ทันใดนั้น เหมยชิงเกอก็คิดถึงหลายสิ่งหลายอย่าง...

นางเห็นตัวเองอุ้มเด็กวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต และตอนที่ส่งเด็กให้กับอินฮูหยิน ยังเห็นใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำจากการร้องไห้...

เมื่อมองไปที่เสี่ยวหนานเฟิงซึ่งอาจเป็นหลานชายของตัวเอง ความหวานในปากก็กลายเป็นความขมขื่น น้ำตาไหลออกมาจากหางตาอย่างควบคุมไม่ได้