สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1083

ศิษย์กล่าวด้วยความเคารพนอบน้อม “ฟื้นคืนสติจริงขอรับ แถมยังออกมาจากที่พักหินพร้อมกับเฟิงเอ้อร์เหนียง ดูจากทิศทางที่พวกนางกำลังจะเดินทางไปแล้ว เหมือนจะมุ่งหน้าไปยังโถงคุมกฎ”

“โอ้?”

ผู้อาวุโสหันลูบเคราแล้วยืนขึ้น

“อินชิงเสวียนก็อยู่กับพวกนางด้วยหรือ”

“ใช่แล้ว รวมถึงสุนัขสีขาวตัวสูงใหญ่แข็งแรงนั่นด้วย”

ผู้อาวุโสหันหัวเราะเยาะ

“อินชิงเสวียนมีความสามารถที่คาดไม่ถึงจริงๆ พวกเจ้าออกไปก่อน หากพวกนางอยากไป ก็ปล่อยให้พวกนางไป ไม่ต้องสนใจ”

“ขอรับ”

ศิษย์หลายคนโค้งคำนับและจากไป

ผู้อาวุโสหันยืนเอามือไพล่หลังอยู่ในห้องโถง สายตาปรากฏแววเหยียดหยามอยู่หลายส่วน

ต้องการร่วมมือกับตาแก่หัวทึ่มทั้งสามคนนั้นเพื่อมาจัดการกับเขางั้นหรือ ดีดลูกคิดคำนวณได้ไม่เลว แต่น่าเสียดาย ที่พวกนางจะไม่มีวันเจอไอ้โง่พวกนั้นอีก!

ผู้อาวุโสหันเยาะเย้ย จากนั้นขมวดคิ้วและเริ่มคิด

เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งเดือนในการต่อสู้กับเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง ตัวเองควรมุ่งความสนใจไปที่การฝังโลหิตดี หรือควรแสวงหาการเลื่อนขั้นส่วนรวมจากน้ำพุวิญญาณดี?

หากเป็นอย่างหลัง จนป่านนี้เขายังไม่มีข่าวคราวของเด็กเปรตนั่น อินชิงเสวียนจะถวายให้โดยไม่คิดค่าตอบแทนจริงหรือ?

ที่นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรวบรวมยอดฝีมือทั้งหมดไว้ในที่เดียว เกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น

แม่หนูนี่อายุยังไม่มาก แต่กลับมีความคิดมากมาย หรือว่านางหวังพึ่งยอดฝีมือเหล่านั้นเพื่อควบคุมตัวเอง?

ช่างน่าขันสิ้นดี

หากไม่มีอาหารพิเศษของตำหนักเทพ สิ่งที่เรียกว่ายอดฝีมือเหล่านั้น ก็จะไม่ต่างอะไรกับจากเศษสวะ

เมื่อคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่เขามอบให้พวกเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้อาวุโสหันก็อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้น แล้วหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องลับ

เวลาเที่ยงคืน

ฉางเฮิ่นเทียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ กงซวินฮูหยินเป็นลูกสาวของเจ้าของสวนยา ตระกูลกงซวินยังได้รับความไว้วางใจจากเจ้าเมืองด้วย”

ครั้นได้ยินดังนี้ อินชิงเสวียนก็นึกภาพผู้ชายห่วยๆ ขึ้นในใจทันที

นางคิดมาโดยตลอดว่าเจ้าเมืองอิ๋นเฉิงและเหมยชิงเกอมีความรักต่อกัน แต่เพียงเพราะสำนักแตกต่างกัน จึงนำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ตามมา ถ้าเขามีฮูหยินจริงๆ การกระทำที่ทอดทิ้งภรรยาและลูกสาวก็นับว่าสมเหตุสมผลแล้ว

แล้วความคิดอื่นก็เข้ามาในใจ หากสามารถขับผู้อาวุโสหันออกจากตำหนักเทพได้จริง ทำไมไม่ให้เหมยชิงเกอขึ้นมาแทนที่เขาล่ะ เดิมทีนางก็เป็นศิษย์สายตรงที่อาศัยอยู่ในตำหนักเทพอยู่แล้ว มีเพียงแบบนี้ นางกับเจ้าเมืองอิ๋นเฉิงถึงจะนับว่ามีฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกันอย่างแท้จริง!

แต่กลับพูดเบาๆ “เป็นเช่นนี้นี่เอง วรยุทธ์ของเจ้าทั้งหมดมาจากเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงงั้นรึ”

ดวงตากลมโตของอินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น มองไปที่ฉางเฮิ่นเทียน โดยมีแสงสีทองจางๆ สองดวงส่องออกมาจากรูม่านตาสีเข้มของนาง

จู่ๆ ฉางเฮิ่นเทียนก็คิดขึ้นมาว่า เหตุใดอินชิงเสวียนถึงรู้เคล็ดวิชานี้ได้

นี่เป็นวิชาเนตรของพวกผีแคระตงหลิวชัดๆ!

โชคดีที่เจ็ดสิ่งต้องห้ามช่วยหักล้างออกให้เขาไปเกินครึ่ง ทำให้ฉางเฮิ่นเทียนสามารถรักษาความชัดเจนเอาไว้ได้ ทว่าเขาก็แสดงท่าทางเฉื่อยชาไร้จิตวิญญาณแล้ว

อินชิงเสวียนมองเขาอย่างระมัดระวังสักพัก แล้วถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ “วิชาฝังโลหิต มาจากอิ๋นเฉิงใช่หรือไม่ เจ้ารู้วิธีแก้ไขหรือไม่”