สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1088

ขณะที่คิดถึงเรื่องนี้ อินชิงเสวียนก็กลับมาพร้อมถุงอาหารแล้ว

นางบอกวิธีการทำอาหารกับเหมยชิงเกอ ส่วนใหญ่เป็นอาหารจานด่วนแบบกึ่งสุก นอกจากนี้ ยังมีหม้อแอลกอฮอล์ที่สามารถนำไปหุงต้มอาหารได้อีกด้วย เนื้อไก่เนื้อหมู่ต่างๆ ก็แลกเปลี่ยนมาบ้างด้วย ถึงอย่างไรในมิติก็มีฟังก์ชันการเก็บรักษาของให้สดใหม่ นางจึงไม่ต้องกังวลว่ามันจะเน่าเสีย ส่วนพวกผักผลไม้ อยากกินตอนไหนก็เก็บตอนนั้นก็พอ

เหมยชิงเกอรู้สึกทึ่งมาก ที่มีสิ่งของแปลกๆ มากมายในบ้านเล็กหลังไม่ใหญ่นี้

“ขอบใจแม่นางอินมาก ข้าไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร ผลไม้ป่าก็ช่วยแก้หิวได้ เพียงแต่เด็กยังเล็ก จะทำแค่พอถูไถไม่ได้”

เหมยชิงเกอมองไปยังเสี่ยวหนานเฟิงที่หลับใหลด้วยสีหน้าเปี่ยมรัก ในช่วงสองวันที่ผ่านมานางได้ทุ่มเทความพยายามและความอ่อนโยนทั้งหมดให้กับหลานชาย ด้วยหวังว่าจะใช้สิ่งนี้ชดเชยความเสียใจที่นางมีต่อลูกสาว

“ไม่ต้องกังวล พวกท่านจะขาดใครไปไม่ได้ อ้อจริงสิ ฟังจากที่ผู้อาวุโสพูด คงเคยติดต่อกับอิ๋นเฉิงมาก่อน เคยได้ยินเกี่ยวกับวิชายุทธ์การฝังโลหิตบ้างไหมเจ้าคะ”

อินชิงเสวียนคิดถึงเย่จิ่งอวี้มาโดยตลอด แม้ว่านางจะตัดสินใจที่จะไม่กลับไป แต่ภาพของเขายังคงอยู่ในใจของนาง

ฮ่องเต้หนุ่มอยู่ในเมืองหลวงแสนไกล กลายเป็นความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของนางโดยไม่รู้ตัว

เหมยชิงเกอสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นจึงส่ายศีรษะ

“อิ๋นเฉิงมีชื่อเสียงจากเพียวเหมี่ยวสิบสามท่า และยังมีเจ็ดสิ่งต้องห้ามที่เป็นวิชาต้องห้ามเฉพาะในสำนัก ส่วนเรื่องอื่น ข้าก็ไม่รู้เลย”

อินชิงเสวียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้มอยู่

“เข้าใจแล้ว งั้นข้าไม่รบกวนผู้อาวุโสแล้ว”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็ออกจากมิติด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

ถ้าฉางเฮิ่นเทียนไม่ได้โกหก นั่นหมายความว่าการฝังโลหิตเป็นความผิดฐานวิชาต้องห้าม ถ้าเขาสามารถเรียนรู้วรยุทธ์เช่นนี้ได้ จะไร้ชื่อเสียงเรียงนามได้อย่างไร

เมื่อคิดว่าตอนนี้คนผู้นี้ยังมีประโยชน์ อินชิงเสวียนจึงระงับความคิดที่จะไปหาฉางเฮิ่นเทียน แล้วถอนหายใจหนักๆ

ผ่านมาหลายวัน ไม่รู้ว่าเมืองหลวงเป็นอย่างไรบ้าง

เมื่อเห็นเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น เย่จิ่งอวี้จะยังจำตัวเองได้หรือไม่

ในขณะที่อินชิงเสวียนกำลังคิด เย่จิ่งอวี้ดูเหมือนจะรู้สึกถึงบางอย่างในใจ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

หลี่เต๋อฝูรู้สึกตื่นเต้นระคนยินดีมาก

หลี่เต๋อฝูมองไปที่ฮ่องเต้แต่ก็ไม่เห็นอะไรแปลกๆ หัวใจที่เป็นกังวลก็กลับคืนสู่วางใจได้ในที่สุด

“ฝ่าบาทไม่ได้เสวยอะไรมาทั้งวัน คงจะหิวมากแล้ว กระหม่อมจะให้ห้องครัวหลวงไปทำเกี๊ยวให้ฝ่าบาทเสวย”

หลังจากที่หลี่เต๋อฝูพูดจบก็ตระหนักว่าตัวเองพลั้งปากไป อาหารเหล่านี้คงไม่กระตุ้นให้ความทรงจำของเขากลับมาอีกกระมัง!

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าเบาๆ

“ดีมาก ข้าอยากนอนต่ออีกสักหน่อย พวกเจ้าทุกคนออกไปก่อนเถอะ”

เย่ไห่ถังรีบปาดน้ำตา ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็นอนต่ออีกหน่อยเถอะ รอให้เสด็จพี่รู้สึกสดชื่นเต็มที่ แล้วข้าค่อยมาเยี่ยมใหม่”

เย่จิ่งอวี้ตอบอืม และหลับตาลงอีกครั้ง

หลี่เต๋อฝูเพ่งพิศอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็สังเกตไม่พบว่าฝ่าบาทมีอะไรผิดแผกไป เขาจึงวางใจได้ หันไปเตรียมอาหารอย่างมีความสุข

ในตอนที่พวกเขามองไม่เห็น น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากหางตาของเย่จิ่งอวี้เงียบๆ และในไม่ช้าก็ไหลซึมเข้าสู่ผ้าห่ม...