สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1117

อินชิงเสวียนออกจากโรงน้ำชาอย่างอารมณ์ดี

ตงหลิวถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ราษฎรชาวเป่ยไห่ก็ไม่ต้องกังวลกับปัญหาจากการถูกศัตรูรุกรานอีกต่อไป

เย่จิ่งหลานก็กลับมาแล้ว กลายเป็นแบบที่ตัวเขาต้องการ ในที่สุดก็สามารถเริ่มต้นชีวิตที่แสนวิเศษของเขาได้

อาศัยแค่รูปลักษณ์ที่หล่อเหลานี้เพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้แม่นางน้อยใหญ่วัยออกเรือนและยังไม่ออกเรือนหลงเสน่ห์ได้

เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่น่าเชื่อ ถ้าไม่ได้เป็นฝ่ายเปิดเผยตัวตนก่อน ให้ตายอินชิงเสวียนก็คงไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มรูปงามในตอนนี้ คือเด็กน้อยที่เล่นขลุ่ยดินเผาในวังหลวงวันนั้น

อย่างไรก็ตาม อินชิงเสวียนชอบเย่จิ่งหลานรูปลักษณ์ที่เป็นเด็กมากกว่า นึกอยากจะบีบแก้มก็ทำได้ ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น

นางหัวเราะเบาๆ เจ้าสุนัขก็หยุดที่ประตูโรงเตี๊ยมชื่อฝูไหล กระดิกหางปุกปุยใหญ่โตไปมา และเห่าบอกอินชิงเสวียน

“อยู่ที่นี่งั้นหรือ”

อินชิงเสวียนหยุดเดิน ลูบหัวมันเบาๆ

ไป๋เสวี่ยเห่าอีกครั้ง ราวกับเป็นการยืนยัน

“รอข้าข้างนอกนะ”

อินชิงเสวียนกำชับ แล้วเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

ทันทีที่เข้าไปในประตูก็เห็นฉุยอวี้และเฟิงเอ้อร์เหนียงกำลังรับประทานอาหารอยู่

“ชิงเสวียน!”

เฟิงเอ้อร์เหนียงโบกมือเรียกนาง

อินชิงเสวียนเดินไปหาอย่างรวดเร็ว

“พวกท่านออกมาสักพักแล้วหรือ”

ฉุยอวี้พยักหน้า

“เมื่อคืนนี้เราพักที่นี่ ทางด้านเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง มีข้อมูลอะไรหรือไม่”

ฉุยอวี้ขมวดคิ้ว

“ไม่ได้เจอมาหลายปี นางคิดอะไรอยู่นั้น ก็ยากจะคาดเดาจริงๆ ในเมื่อนางสามารถรับใช้ข้างกายเฮ่อยวนได้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่มีโอกาสเลย นางซุ่มซ่อนมานานขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆ ว่านางมีความคิดใดแอบแฝง”

ฉุยอวี้หยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “ในตอนแรกพ่อของเจ้าก็ดีกับแม่ของเจ้ามาก แต่ไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลใด เขาถึงไม่เคยไปที่ตำหนักเทพเลย”

เมื่อนึกถึงเสียงมั่วโลกีย์ที่นางได้ยินในห้องตำรา อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะนึกรังเกียจ

“ผู้ชายต่างก็เป็นพวกที่ใช้สมองท่อนล่างคิด ได้ใหม่ลืมเก่า ไร้มโนธรรม เขารู้สึกกับแม่ก็แค่ความตื่นเต้นชั่วขณะ เมื่อเวลาผ่านไปก็เบื่อหน่าย ยิ่งกว่านั้นเขายังมีฮูหยินอยู่แล้ว แต่กลับรักเดียวใจเดียวไม่ได้ อย่าเรียกว่าเป็นผู้ชายดีๆ เลย”

ฉุยเฟิงสองคนต่างมองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่คิดว่าการที่เฮ่อยวนที่มีหลายเมียจะเป็นปัญหาใหญ่อะไร ท้ายที่สุดแล้วนี่เป็นสมัยโบราณ เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีสามภรรยาสี่อนุ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเฮ่อยวนที่เป็นถึงเจ้าเมือง

เฟิงเอ้อร์เหนียงคิดจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หุบปากลง

ถึงอย่างไรนางและฉุยอวี้เป็นคนนอก แสดงความคิดเห็นมากเกินไม่ได้ อีกทั้งยังมีความเกลียดชังอยู่ในใจเช่นกัน

หากเฮ่อยวนบุกเข้าไปในผาเฟิงเริ่น ผู้อาวุโสหันอาจไม่สามารถหยุดยั้งเขาไว้ได้ แต่เขาดันไม่ได้ทำอะไรเลย ความรักระหว่างเขากับเหมยชิงเกอเป็นเหมือนสายรุ้ง เพียงครู่เดียวก็มลายหายไป