สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1132

“คนล่ะ?”

อินชิงเสวียนหยุดยืนอยู่ในป่าไผ่

เย่จิ่งหลานยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“มีมิติอยู่ เจ้ากลัวอะไร”

อินชิงเสวียนกลอกตามองเขา

“เจ้าไม่ให้คนเข้าไม่ใช่หรือ”

“นั่นเป็นเมื่อวาน”

เย่จิ่งหลานหัวเราะแห้งๆ

“เมื่อวานยุ่งนิดหน่อย ข้าทำความสะอาดแล้ว เข้าไปกันเถอะ”

แสงแวบปรากฏยังเบื้องหน้าของอินชิงเสวียน นางก็ได้เข้ามาในโรงพยาบาลเล็กๆ ของเย่จิ่งหลาน แล้ว

ข้างในไม่มีอะไรพิเศษ ยังเป็นเหมือนเดิม

อินชิงเสวียนเดินผ่านทางเดินยาว ทันใดนั้นก็พบคนสองคนถูกห่อด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวนอนอยู่ในห้องผู้ป่วย

“นี่ใครน่ะ”

“ข้าทำแบบจำลองมนุษย์ไว้สองร่าง สิ่งของทางการแพทย์ไม่น่าดูหรอก เจ้าดูแล้วก็มีแต่จะคลื่นไส้ ไปดูธิดาเทพดีกว่า”

เย่จิ่งหลานดึงอินชิงเสวียนไปข้างหน้า สีหน้าของอินชิงเสวียนเต็มไปด้วยความสงสัย

“จริงรึ”

“ข้าจะโกหกเจ้าทำไม เพื่อนจากยุคเดียวกันไม่โกหกกันแน่นอน ธิดาเทพอยู่ในห้องรับแขก”

เย่จิ่งหลานเปิดประตู ก็เห็นธิดาเทพในชุดขาวยืนทื่อๆ ตรงกลางพื้น

เมื่อเห็นคนสองคนเข้ามาในห้อง ธิดาเทพก็ไม่แปลกใจหรือหวาดกลัวเลย ถึงขนาดที่ว่าไม่มีความรู้สึกใดๆ นางยังคงประสานมือ วางมือทั้งสองข้างขนานกับอก ยืนตัวตรง

“แม่นาง เจ้าไม่ต้องกลัว เราไม่ใช่คนเลว”

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้า แต่ธิดาเทพยังคงยืนนิ่ง

เย่จิ่งหลานมองไปที่ธิดาเทพแล้วพูดว่า “ข้าคิดว่านางเหมือนจะมีปัญหาทางสติอยู่บ้าง”

อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าธิดาเทพไม่ปกติ

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่ทำไมเราถึงคล้ายกันขนาดนี้ล่ะ ถ้าเจ้าสะดวก ช่วยตรวจดีเอ็นเอให้เราหน่อย ข้าอยากรู้ว่าข้ากับนางมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดหรือไม่”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้อยู่แล้ว ถึงจะไม่เกี่ยวอะไรกัน ก็ไม่น่าแปลกใจ ไม่เคยได้ยินเรื่องใบหน้าคนดังหรือ ในโลกนี้มีคนที่หน้าตาคล้ายกันเยอะแยะ อย่างช่างเชื่อมชาวฝูซานที่หน้าคล้ายดารา ฝ่ายหญิงก็มีคนที่หน้าคล้ายหวังเป่าเปา อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยดูข่าวพวกนี้มาก่อน”

อินชิงเสวียนคิดแล้วก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง แต่การทำการตรวจสอบก็มั่นใจมากกว่า นางเชื่อในวิทยาศาสตร์มากกว่าเทคโนโลยีการวินิจฉัยชีพจรแบบโบราณ

จากนั้นพาอินหลีไปที่เตียงที่ทำซีทีสแกนสมอง จากนั้นยื่นมือออกไป ส่งสัญญาณให้เย่จิ่งหลานเจาะเลือด จากนั้นก็ทำการตรวจสมองของอินหลี

ประมาณสิบห้านาที ผลลัพธ์ก็ออกมา

เย่จิ่งหลานตรวจดูอย่างระมัดระวัง

“สมองของนางก็ดูปกติดี”

“เจ้าดูดีๆ หรือยัง” อินชิงเสวียนถามโดยเร็ว

เย่จิ่งหลานกลอกตา

“เจ้าสงสัยทักษะทางการแพทย์ของหมออย่างข้า?”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วและถามว่า “ในเมื่อเป็นปกติ ทำไมนางถึงไม่มีสติตลอดเวลา”