สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1177

มื้อนี้เป็นมื้ออาหารที่หรูหรามาก อินชิงเสวียนได้รังสรรค์รายการอาหารที่นางชอบกินในยุคปัจจุบันออกมา

ทั้งปิ้งย่าง หม้อไฟ เบอร์เกอร์ พิซซ่า ซูชิ และเค้กชิ้นเล็กหลากหลายรสชาติ นอกจากนี้ ยังแลกเปลี่ยนกาแฟ สาคูมะม่วงนมสดหน้าส้มโอและเครื่องดื่มอื่นๆ อีกด้วย

เย่จิ่งอวี้ไม่ใช่ผู้ที่ชอบร่ำสุรา แต่เขาสนใจเครื่องดื่มเหล่านี้มาก เมื่อเห็นอาหารมากมาย ดวงตาของเสี่ยวหนานเฟิงเบิกกว้าง ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

จู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกถึงเย่จิ่งหลานทันที

เขาไม่ได้ทำการผ่าตัดบ่อยนัก คงมีคะแนนสะสมในมิติไม่มาก ของที่มาจากสมัยใหม่เหล่านี้เข้าต้องชอบมากแน่ๆ

“อาอวี้ ทำไมเราไม่เอาสิ่งเหล่านี้ออกไป แล้วเรียกจิ่งหลานกับเสด็จอามากินข้าวด้วยกัน!”

เย่จิ่งอวี้ย่อมเห็นด้วยอยู่แล้ว

“จะให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่”

“ไม่ต้อง ข้าสามารถเคลื่อนย้ายสิ่งเหล่านี้ออกไปได้”

อินชิงเสวียนนึกในใจ และทุกสิ่งก็ปรากฏขึ้นในห้องหิน

เย่จั้นกำลังพูดคุยกับอินหลี เมื่อเห็นสิ่งของและคนปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน นางก็รู้สึกตกใจไปชั่วขณะ

เย่จั้นพูดขึ้นโดยเร็ว “นี่คือของวิเศษของฮองเฮา อาหลีอย่ากังวลไป”

อินหลีพูดว่าโอ้ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ

โลกของนางเป็นโลกของคนธรรมดา และเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับสิ่งแปลกประหลาดเหล่านี้ได้ในทันที

มีเย่จั้นอยู่ที่นี่ อินชิงเสวียนจึงไม่ต้องเสียเวลาอธิบายให้มากความ

“อาอวี้ ท่านกับเสด็จอากินข้าวกันก่อน ข้าจะไปตามจิ่งหลาน”

“ข้าจะไปกับเจ้านะ”

เย่จิ่งอวี้ก็ยืนขึ้นเช่นกัน

เย่จั้นอ้าปาก แต่แล้วก็ปิดปากลง

สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่อาณาเขตของเขาเอง อาหารมากมายที่วางอยู่เหล่านี้ หากไม่มีคนเฝ้า เขาก็ไม่อาจวางใจ

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะรออยู่ที่นี่กับจ้าวเอ๋อร์”

ทั้งสองไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนจากยุคเดียวกันเท่านั้น แต่ยังเป็นเพื่อนที่ผ่านการต่อสู้ด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้เขาจากไปโดยไม่บอกลา อินชิงเสวียนไม่สามารถทำใจได้ทันที

“อย่าเศร้าเลย ที่จิ่งหลานออกจากตำหนักเทพต้องคิดอย่างรอบคอบแล้ว อีกทั้งตอนนี้เขามีทักษะด้านวรยุทธ์สูง และมีมิติช่วยเหลือได้ ต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

เย่จิ่งอวี้วางมือบนไหล่ของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ ในใจนางยังคงมีความกังวลเล็กน้อย

ทุกคนในแดนศักดิ์สิทธิ์ล้วนมีแต่ยอดฝีมือชั้นสูง เขาจะรับมือกับได้จริงหรือ?

“เสวียนเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล ข้าจะส่งข้อความถึงเจวี๋ยอิ่ง ให้เขาค้นหาเบาะแสที่อยู่ของจิ่งหลาน”

“อื้ม ถ้านักพรตเต๋าเหล่านั้นไม่มาถึงก็ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ข้ากังวลเรื่องนี้มาก”

“ข้าจะไม่ทิ้งจิ่งหลานไว้โดยไม่สนใจ ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นเพียงเด็กอายุไม่ถึงสิบปีเท่านั้น”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะไอแห้งๆ

ขณะที่กำลังพูดคุยกัน ก็เห็นลูกศิษย์คนหนึ่งมาแต่ไกล พูดด้วยความเคารพ “แม่นางอิน พรุ่งนี้เป็นพิธีสืบทอดตำแหน่งของเจ้าตำหนักเทพ เจ้าตำหนักเหมยเชิญแม่นางอินไปพูดคุยในห้องโถง”