สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1237

หันเจิงหมิงไม่ได้ยินฉีอวิ๋นจื่อบอกว่าเกมจบลงแล้ว คิดว่ายังเล่นอยู่ จึงกลั้นหายใจไม่พูดอะไรอยู่ตลอด

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้อาวุโสหันไม่ใช่คนดีอะไร แต่เมื่อพิจารณาจากความตั้งใจของท่านแม่แล้ว หันเจิงหมิงก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คนเลว นอกจากนี้ตอนนี้เขายังดูบ้าๆ บอๆ จนทนลงมือไม่ได้จริงๆ

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยืนนิ่ง ฉีอวิ๋นจื่อก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย พูดต่อว่า “คนบ้าที่อยู่ตรงหน้าเจ้าก็เป็นหนึ่งในราษฎรใต้หล้าเช่นกัน หรือพวกเจ้าที่เป็นผู้ที่อยู่เหนือหัว จะไม่สนใจชีวิตมนุษย์รากหญ้าเช่นนั้นหรือ”

เมื่อได้ฉีอวิ๋นจื่อพูดว่าตัวเองเป็นคนบ้า หันเจิงหมิงก็รู้ว่ามันไม่ใช่คำพูดที่ดี ดวงตาเบิกกว้างในทันใด

เย่จิ่งอวี้เหลือบมองอย่างเย็นชา แล้วพูดเรียบๆ “ปล่อยเขาไป แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

“ข้าไม่เชื่อพวกเจ้า เขาต้องมากับข้า”

ฉีอวิ๋นจื่อผลักหันเจิงหมิงให้เดินไปข้างหน้าสองก้าว วางฝ่ามือขวาไว้ที่ด้านหลังหัวใจของเขา และผลักกำลังภายในออกมา

“ขืนพวกเจ้ากล้าวู่วาม ข้าจะฆ่าเขาทันที”

อินชิงเสวียนก้าวถอยหลัง

“ฉีอวิ๋นจื่อ เจ้าโปรดคิดให้ดี ตอนนี้ทั้งอิ๋นเฉิงและตำหนักเทพรู้ตัวตนของเจ้าหมดแล้ว ต่อให้เจ้าจะหนีจากที่นี่ได้ แต่ก็ไม่สามารถหลบหนีการไล่ล่าจากทั้งสองสำนักได้”

“นั่นเป็นเรื่องของข้า ถอยไปซะ”

เมื่อฉีอวิ๋นจื่อพูด ดวงตาของหันเจิงหมิงเบิกโพลง

อินชิงเสวียนไม่รู้ว่าพวกเขากำลังเล่นเกมกลั้นหายใจอยู่ ยังคิดว่าฉีอวิ๋นจื่อทำอะไรบางอย่างกับเขา ดังนั้นจึงขยิบตาให้เย่จิ่งอวี้ทันที

เย่จิ่งอวี้พยักหน้า และถอยหลังตามอินชิงเสวียนไป

ฉีอวิ๋นจื่อหิ้วตัวหันเจิงหมิงรีบลงจากภูเขาทันที

“ตามไป อย่าปล่อยนางไปได้”

อินชิงเสวียนตามไปติดๆ หาโอกาสที่จะช่วยคน ฉีอวิ๋นจื่อผลักพลังให้สูงสุดทันที ร่างกายถูกปกคลุมด้วยแสงสีขาว และหายตัวไปในทันที

“ไม่ต้องไล่ตามแล้ว ข้าสัมผัสไม่เจอกลิ่นอายของนางอีกแล้วล่ะ”

เย่จิ่งอวี้ห้ามอินชิงเสวียน

“ถึงอย่างไรนางก็ต้องตายอยู่วันยังค่ำ เราไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง”

อินชิงเสวียนคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าถูกต้อง หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ตำหนักเทพและอิ๋นเฉิงจะใช้มาตรการป้องกันที่เข้มงวดอย่างแน่นอน ฉีอวิ๋นจื่อจะมาเยือนอีกครั้งย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน

“งั้นไปดูท่านพ่อกับท่านแม่กันเถอะ”

ทั้งสองเหาะขึ้นไปบนยอดเขา และมาถึงห้องโถงจื่อชี่ตงไหล

แต่เมื่อเห็นเฮ่อยวนและเหมยชิงเกอกอดกันอยู่ เย่จิ่งอวี้ก็หน้าแดงเล็กน้อย แล้วพูดข้างหูอินชิงเสวียนว่า “เรากลับไปได้แล้ว อย่ารบกวนพวกเขาในเวลานี้ดีกว่า”

อินชิงเสวียนได้พาเย่จิ่งอวี้เข้าไปในมิติก่อน ได้เห็นทั้งสองคนคืนดีกันแล้ว ก็นับว่านางไม่ได้เหนื่อยเปล่า

ในอีกด้านหนึ่ง ฉีอวิ๋นจื่อหวาดกลัวเหมือนสุนัขไร้บ้าน วิ่งหนีอย่างสุดชีวิต และทันใดนั้นก็พบว่าโลกกว้างใหญ่ แต่กลับไม่มีที่สำหรับตัวเอง

หลังจากใคร่ครวญอยู่นาน นางก็พาหันเจิงหมิงแอบเข้าไปในอิ๋นเฉิง

ทันทีที่ไปถึงปากถ้ำ ก็เห็นร่างสูงใหญ่ดำทะมึนผู้นั้น

คนชุดดำมองหันเจิงหมิงราวกับมดปลวก

“คนผู้นี้ชอบเหมยชิงเกอมาตั้งแต่เด็ก ต่อมาผู้อาวุโสหันโกหกเขาว่าเหมยชิงเกอตายแล้ว เพราะเหตุนี้เขาถึงได้เป็นบ้าไป ทั้งหมดนี้ฉุยอวี้เป็นคนบอกข้า นางคงไม่โกหกข้า”

“ดูไม่ออกเลยว่าเขาเป็นพวกคลั่งรัก เหมยชิงเกอมีเสน่ห์เย้ายวนเหลือล้นจริงๆ”

“ใช่ เหมยชิงเกอเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ใช้ความเยาว์วัยและความงามของตนเองยั่วยวนศิษย์จำนวนมากในสำนัก เพียงแต่คิดไม่ถึงว่านางจะยังคงได้รับความรักเสน่หาจากเฮ่อยวน ราวกับว่าผู้ชายทุกคนในโลกนี้ ล้วนเกิดมานางเท่านั้น”

ฉีอวิ๋นจื่อพูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ด้วยสีหน้าจงเกลียดจงชัง

คนชุดดำก้มศีรษะลงเล็กน้อย แล้วมองดูนางอย่างเย็นชา

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้กับข้ามันมีประโยชน์งั้นหรือ หรือว่าคำพูดเหล่านี้สามารถฆ่าเหมยชิงเกอ ได้?”

ฉีอวิ๋นจื่อพูดด้วยท่าทางเคียดแค้นว่า “เฮ่อยวนไปที่ตำหนักเทพแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เหมยชิงเกอคงตายไปนานแล้ว”

นางแค่นเสียงหึและพูดว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะความไร้ความสามารถของกงซวินอวิ๋นเฟิ่ง ถ้านางสามารถรั้งตัวเฮ่อยวนไว้ได้ ข้าคงจะฆ่าเหมยชิงเกอได้ง่ายๆ ราวกับพลิกฝ่ามือ”

เพียะ เพียะ เพียะ

ทันใดนั้นฉีอวิ๋นจื่อก็ถูกตบหน้าสามฉาดเต็มๆ

หลังจากนั้นทันที มือเหล็กก็ยื่นออกมาจากแขนเสื้อกว้าง และรัดคอของฉีอวิ๋นจื่อไว้แน่น

“ขืนเจ้ากล้าพูดจาไร้สาระอีกสักคำเดียว ข้าจะบดขยี้เจ้าให้ตายทันที”